Czy przerost lewej komory serca może być groźny?

Przerost lewej komory serca przeważnie spowodowany jest przez nadciśnienie tętnicze. Doprowadzić do niego mogą również inne problemy zdrowotne takie, jak zwężenie zastawki aorty czy cukrzyca. Opisywana dolegliwość może przebiegać bezobjawowo lub borykający się z nią pacjent zmagać może się z dusznościami czy pogorszoną tolerancją wysiłku. Przerost lewej komory serca wymaga leczenia, jako że w znaczący sposób zwiększa ryzyko zawału serca i udaru mózgu.

Przerost lewej komory serca – co to takiego?

Serce składa się z dwóch przedsionków oraz dwóch komór. Każda z nich odgrywa nieco inną rolę w układzie krążenia. Do prawego przedsionka spływa odtlenowana krew z całego organizmu, do lewego natomiast – natlenowana krew z płuc. Praca komora odpowiada za wyrzut krwi do płuc, gdzie może ulec natlenowaniu. Lewa wyrzuca natomiast krew bogatą w tlen do różnych części ciała.

Aby czynności układu krążenia odbywały się w sposób prawidłowy, niezbędna jest zarówno odpowiednia kurczliwość serca, jak i relaksacja lewej komory serca. Procesy te zaburzać może między innymi przerost mięśnia sercowego.

Lewa komora serca powinna mieć grubość od 0,6 do 1,1 centymetra. Jeżeli jest ona większa, oznacza to, iż mamy do czynienia z jej przerostem. Nadmierna grubość ścian mięśnia sercowego jest określana mianem hipertroffi. W niektórych przypadkach możemy mieć do czynienia wyłącznie z powiększeniem komory, w innych natomiast, towarzyszy temu przerost lewego przedsionka lub całego serca.

Powiększenie lewej komory serca stwarza wiele zagrożeń takich, jak chociażby niedotlenienie czy niedokrwienie.

Przerośniętą lewą komorę serca stwierdza się głównie u osób dorosłych – u dzieci patologia ta jest rzadko spotykana i występuje jedynie w przypadku wrodzonych wad serca takich, jak ubytek przegrody międzykomorowej, przetrwały przewód tętniczy czy niedomykalność zastawki aortalnej.

Przerost lewej komory serca

Przyczyny przerostu lewej komory serca

Powiększone serce stwierdza się głównie u pacjentów z nieprawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego. Wpływ na to mogą mieć również wady zastawkowe takie, jak chociażby zwężenie zastawki aortalnej. Powiększoną lewą komorę serca obserwuje się także u pacjentów, u których rozwinęła się kardiomiopatia przerostowa. Opisywanej patologii sprzyjać może również cukrzyca.

Bezpośredni wpływ na zmianę grubości lewej komory serca ma wzrost obciążenia następczego. Z sytuacją tą mamy do czynienia między innymi wówczas, gdy pacjent cierpi na nadciśnienie tętnicze. Aby móc w takiej sytuacji pompować krew na obwód organizmu, lewa komora musi kurczyć się znacznie mocniej, niż ma to miejsce w prawidłowych warunkach. Sprawia to, że budujące ją włókna ulegają pogrubieniu, co prowadzić może między innymi do przerostu koncentrycznego komory serca.

Reklama

Objawy przerostu lewej komory serca

W niektórych przypadkach, mimo stwierdzenia u pacjenta przerostu mięśnia lewej komory serca nie obserwuje się żadnych przykrych dolegliwości. Z czasem serce może stawać się jednak coraz bardziej powiększone, powodując pojawianie się objawów takich, jak duszności, pogorszenie tolerancji wysiłku, uczucie zmęczenia, kołatanie serca, zawroty głowy czy ból w klatce piersiowej.

Leczenie przerostu lewej komory serca

Jeżeli u pacjenta stwierdzono przerost lewej komory serca, w pierwszej kolejności niezbędne będzie znalezienie przyczyny odpowiedzialnej za ten problem. U chorych cierpiących na nadciśnienie tętnicze, niezbędne będzie unormowanie wartości ciśnienia tętniczego, a u tych z cukrzycą – dążenie do uzyskania prawidłowych wartości glikemii.

U pacjentów z przerośniętą lewą komorą serca zaleca się stosowanie leków takich, jak:

  • inhibitory konwertazy angiotensyny (np. substancja Peryndopryl),
  • blokery kanału wapniowego,
  • sartany,
  • beta-blokery,
  • preparaty moczopędne.

Przykładowe leki zmniejszające przerost lewej komory wywołany nadciśnieniem tętniczym: Indix SRIndapamidum 123ratioCardipenApo-DoxanIpres long 1,5Diuresin SRCaptopril Polfarmex, Stadazar.

Zobacz także wykaz leków:

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.