Nadczynność tarczycy

Nadczynność tarczycy to grupa schorzeń, których wspólnym mianownikiem są objawy kliniczne oraz laboratoryjne (najczęściej obniżone TSH oraz podwyższone fT3 i fT4 we krwi). Szacuje się, iż cierpi na nią blisko 1-2% dorosłych w naszym kraju – głównie chorują kobiety w wieku 20-40 lat.

Nadczynność tarczycy ma dosyć charakterystyczne objawy. Spośród nich można wymienić uderzenia gorąca, wzmożoną potliwość, nerwowość, niepokój, drżenie rąk, biegunkę, chudnięcie, tachyarytmie (szybkie rytmy serca), uczucie kołatania serca, czy też wypadanie włosów i zaburzenia miesiączkowania. W przypadku poszczególnych jednostek chorobowych będących przyczyną nadczynności do obrazu mogą dołączyć się także inne objawy. Na przykład choroba Gravesa-Basedowa może powodować wytrzeszcz gałek ocznych (tak zwaną oftalmopatię tarczycową).

Leczenie nadczynności tarczycy można podzielić na radykalne oraz przewlekłe. Ta pierwsza forma terapii obejmuje głównie zabieg operacyjnego usunięcia gruczołu lub jego zniszczenia za pomocą radiojodu. Jeśli chodzi o leczenie przewlekłe, to polega ono na podawaniu leków o działaniu hamującym wytwarzanie hormonów. W naszym kraju stosuje się dwa podstawowe leki. Tak więc lekarze mogą zaproponować swoim pacjentom tiamazol (nazwy handlowe Metizol i Thyrozol), który jest preparatem pierwszego wyboru oraz propylotiouracyl (nazwy handlowe Thyrosan). Oba leki są sprzedawane w postaci tabletek przeznaczonych do przyjmowania doustnego najczęściej w dwóch lub trzech dawkach podzielonych. 

Substancje czynne stosowane w leczeniu chorób endykronologicznych:

• Cynakalcet
• Jodek potasu
• Lewotyroksyna