Wszystko, co na temat bielactwa wiedzieć powinniście

Każda z form bielactwa, bez względu na to, czy wrodzona czy nabyta, wymaga kontroli specjalisty. Związane jest to z faktem, że pojawiające się na skóry plamy bielacze mogą stanowić objaw innego procesu patologicznego. Bielactwo bardzo często współistnieje z chorobami o podłożu autoimmunologicznym.

Barwa naszej skóry

Każdy człowiek od urodzenia ma zapisany w genach kolor skóry. Jego intensywność oraz barwa stanowią wytwór komórek barwnikowych, które są obecne w skórze w różnych ilościach. W drugim miesiącu życia płodowego, z powstałej cewy nerwowej w stronę skóry migrują protoplasty, czyli melanoblasty. Dochodzi do ich podziału na komórki barwiące błonę śluzową jamy ustnej, komórki błony naczyniowej oka oraz komórki barwnikowe skóry. Ostatnie z nich stanowią 3 procent wszystkich komórek naskórka. Dojrzałe melanocyty produkują dwa rodzaje melaniny: eumelaninę, czyli czarny barwnik oraz reomelaninę, czyli barwnik czerwony.

bielactwo

Czym jest bielactwo?

W niektórych przypadkach, na skutek toczących się w organizmie procesów autoimmunologicznych oraz obecnych przeciwciał, komórki barwnikowe ulegają uszkodzeniu, w konsekwencji czego dochodzi do zmniejszenia wytwarzania się barwnika. Powstałe miejsca są odbarwione, a znajdujące się tam włosy – siwe.

Mianem bielactwa określa się odbarwione plamy na skórze o określonej wielkości oraz kształcie, bez cech stanu zapalnego oraz zaniku. Biały środek zmiany jest otoczony przebarwioną obwódką. W miejscach tych nie dochodzi do złuszczania się naskórka, a obecne przydatki skóry są odbarwione. Zmiany te nie wywołują dolegliwości takich, jak chociażby świąd.

Bielactwo można podzielić na wrodzone oraz nabyte. Pierwsze z nich jest uwarunkowane genetycznie i widoczne już w momencie naszych narodzin. Drugie pojawia się nagle lub stopniowo, a cały proces jest uzależniony od czynnika inicjującego. Co ważne, bielactwo dotyczyć może zarówno skóry, jak i błon śluzowych oraz tęczówki oka.

Reklama

Bielactwo wrodzone

Bielactwo wrodzone istnieje już w momencie urodzenia i jest uwarunkowane genetycznie. Mechanizm jego powstawania jest związany z defektem enzymu tyrozynazy, która odpowiada za przekształcanie tyrozyny w melaninę. Dochodzi wówczas do zaburzenia syntezy barwnika skóry, w konsekwencji czego skóra jest jasnoróżowa z prześwitującymi naczyniami krwionośnymi. Wyróżnia się dwa rodzaje bielactwa wrodzone: uogólnione oraz częściowe. Pierwsze z nich obejmuje ponad 80 procent powierzchni skóry. Schorzeniu towarzyszą zaburzenia psychiczne nasilające się pod wpływem nasłonecznienia. Pacjenci odczuwają wówczas światłowstręt, a kontakt ze światłem dziennym może dodatkowo wywoływać oczopląs. W badaniu okulistycznym stwierdza się zmiany w obrębie siatkówki. Albinizm częściowy jest natomiast wywołany nieprawidłowym genem pochodzącym od jednego z rodziców, w związku z czym zasięg bielactwa jest niewielki. Obejmuje on wyłącznie błony śluzowe.

Bielactwo nabyte

Dolegliwość ta dotyka zaledwie 1-2 procent populacji. Pod kątem lokalizacji dzieli się je na postać uogólnioną i segmentarną. W przypadku pierwszej z nich, ponad 80 procent skóry jest pozbawione barwnika. Zmiany pojawiają się na twarzy i dystalnych częściach ciała lub mają postać symetrycznie rozlokowanych na powierzchni skóry zmian. Postać segmentarna może mieć z kolei postać pojedynczych zmian luźno rozmieszczonych na powierzchni skóry lub możemy mieć do czynienia z sytuacją, gdy układ odbarwienia odpowiada pod kątem kształtu obszarowi, który jest zaopatrywany przez dany nerw obwodowy.

W miesiącach letnich, na skutek silnego działania promieni słonecznych, mamy do czynienia ze zwiększonym nasileniem zabarwienia obwódki plam bielaczych, a ich środek może częściowo ulegać pigmentacji.

Osoby z bielactwem nabytym mają większe predyspozycje do schorzeń autoimmunologicznych. Co trzeci taki pacjent ma boryka się dodatkowo z chorobami reumatycznymi takimi, jak twardzina uogólniona lub toczeń układowy, chorobami autoimmunologicznymi (cukrzyca typu 1 lub choroba Hashimoto), łysieniem plackowatym lub anemią złośliwą. Ryzyko zachowania na wymienione dolegliwości wzrasta wraz z wiekiem. U pacjentów cierpiących na bielactwo nabyte, ryzyko rozwinięcia się czerniaka jest trzy razy niższe niż u pozostałej części populacji.

Leki stosowane w m.in. leczeniu bielactwa: Beta-Karoten AmaraMonobenzone VIS.

Zobacz także listy leków:

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.