Trientyna

Trientyna to substancja czynna, która jest chelatorem miedzi. Oznacza to, że wiąże miedź w organizmie, umożliwiając jej usuwanie z moczem i obniżając stężenie miedzi. Trientyna została opracowana w 1969 roku jako alternatywa dla D-penicylaminy, która wykazywała wiele działań niepożądanych. Została zatwierdzona do lecznictwa w USA w 1985 roku, a w Europie w 2017 roku. Obecnie przeprowadzane są badania trientyny pod kątem skuteczności w wielu schorzeniach, w tym raka, Alzheimera i cukrzycy.

Trientyna znajduje zastosowanie w chorobie Wilsona u dorosłych oraz dzieci w wieku powyżej 5 lat, w przypadku nietolerancji leczenia D-penicylaminą. Dawka trientyny stosowana w leczeniu choroby Wilsona zależna jest od wieku pacjenta oraz chorób towarzyszących. U osób dorosłych zalecana dawka dobowa wynosi 450-975 mg na dobę, a u dzieci 225-600mg na dobę. W przypadku osób w podeszłym wieku, z chorobami nerek lub wątroby nie jest konieczna modyfikacja dawki.

Jedynym przeciwwskazaniem do stosowania trientyny jest nadwrażliwość na substancję czynną. Trientyna jest preparatem chelatującym, w związku z tym może obniżać stężenie żelaza we krwi. Nie zaleca się stosowania cynku podczas terapii trientyną, ze względu na możliwe ograniczenie działania obydwu substancji. Preparaty zawierające żelazo, bądź środki zobojętniające kwasy zawierające wapń lub magnez należy przyjmować o innej porze, niż trientynę.