Glikwidon

Glikwidon to organiczny związek chemiczny, który jest lekiem przeciwcukrzycowym i pochodzi od sulfonylomocznika. Stymuluje wydzielanie insuliny w komórkach trzustki i zwiększa wrażliwość tkanek na jej działanie.

Farmakokinetyka glikwidonu jest taka, że lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, a maksimum działania następuje po 2-3 godzinach od podania. Glikwidon w 98% wiąże się z białkami osocza.

Glikwidon jest stosowany w celu obniżenia stężenia glukozy we krwi u pacjentów w średnim wieku i starszych ze względnym niedoborem insuliny (cukrzyca typu II). Celem terapii jest również zapobieganie rozwojowi późnych powikłań narządowych cukrzycy, takich jak miażdżyca tętnic, neuropatia (choroba nerwów obwodowych), nefropatia (przewlekła choroba nerek), retinopatia (uszkodzenie naczyń krwionośnych w siatkówce oka). Utrzymanie homeostazy stężenia glukozy we krwi musi być wspomagane przez odpowiednią dietę i aktywność fizyczną.

Dawkowanie glikwidonu zależy od stężenia glukozy we krwi i w moczu, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby) itp. Glikwidon przyjmuje się doustnie. Lek należy podawać bezpośrednio przed posiłkiem/na początku posiłku. Po przyjęciu glikwidonu nie wolno omijać posiłku. Leczenie rozpoczyna się od najmniejszej skutecznej dawki terapeutycznej. Zwykle stosowana dawka początkowa wynosi 15 mg i jest podawana podczas śniadania. W przypadku, gdy skuteczność podanej dawki jest niewystarczająca można zwiększyć ją do maksymalnej zalecanej u osób dorosłych dawki dobowej 120 mg.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na glikwidon i sulfonamidy, ciężkie zaburzenia czynności wątroby, cukrzyca typu I, kwasica ketonowa, śpiączka cukrzycowa i stan przedśpiączkowy, porfiria, okres poprzedzający zabieg chirurgiczny, leczenie ciężkich zakażeń, a także pacjenci, którzy przebyli resekcję trzustki.