Leki dla dzieci – domowa apteczka i popularne dolegliwości

Choroby małych dzieci zawsze budzą niepokój u rodziców, którzy często czują się bezradni wobec płaczu, gorączki czy innych niepokojących objawów. Najczęstszym dylematem staje się wybór odpowiednich leków bez recepty, które można bezpiecznie podać dziecku, oraz umiejętność rozpoznania sytuacji wymagających natychmiastowej konsultacji z pediatrą. Statystyki pokazują, że przeciętne dziecko w wieku przedszkolnym przechodzi od 6 do 8 infekcji górnych dróg oddechowych rocznie, co stanowi ogromne wyzwanie dla rodziców. Właściwie wyposażona domowa apteczka oraz podstawowa wiedza medyczna mogą znacząco pomóc w łagodzeniu częstych dolegliwości dziecięcych, zapewniając maluchowi szybką ulgę i spokojny sen. Odpowiednie przygotowanie rodziców do radzenia sobie z typowymi problemami zdrowotnymi dzieci nie tylko zmniejsza stres, ale również pozwala uniknąć niepotrzebnych wizyt na SOR-ze w środku nocy. Pamiętajmy jednak, że samodzielne leczenie ma swoje granice, a niektóre objawy zawsze powinny skłonić nas do kontaktu z lekarzem.

Infekcje górnych dróg oddechowych u dzieci – kiedy i jak leczyć?

Infekcje górnych dróg oddechowych, takie jak przeziębienie, zapalenie gardła czy katar, są najczęstszymi dolegliwościami, z którymi zmagają się dzieci, szczególnie w okresie jesienno-zimowym oraz na początku edukacji przedszkolnej. Układ odpornościowy malucha dopiero się kształtuje, dlatego dzieci są bardziej podatne na różnego rodzaju patogeny. W przedszkolu, gdzie kilkunastu maluchów przebywa razem w jednym pomieszczeniu, infekcje szybko się rozprzestrzeniają, a rodzice często zauważają, że ich pociechy niemal „przynoszą chorobę za chorobą”.

Rozpoznanie typowego przeziębienia u dziecka nie jest trudne. Charakterystyczne objawy to wodnisty katar, zatkany nos, podrażnione gardło, suchy lub mokry kaszel, a czasem również podwyższona temperatura ciała. Ważne jest, aby dokładnie obserwować rozwój i przebieg choroby oraz zwracać uwagę na zachowanie dziecka – jego apetyt, poziom energii i ogólne samopoczucie.

Jeśli objawy są łagodne i dziecko poza katarem czy lekkim kaszlem funkcjonuje normalnie, możemy początkowo zastosować domowe metody leczenia. Dbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu, częste wietrzenie pomieszczeń oraz nawilżanie powietrza w pokoju dziecięcym to podstawowe działania, które pomogą złagodzić przebieg infekcji. Regularne podawanie ciepłych napojów, jak herbatka z malin z dodatkiem miodu (dla dzieci powyżej 1. roku życia), może przynieść ulgę w przypadku bólu gardła.

Należy pamiętać, że nie każda infekcja wymaga podawania leków przeciwgorączkowych czy przeciwzapalnych. Jeśli jednak temperatura ciała dziecka przekracza 38°C, maluch skarży się na ból gardła lub głowy, warto sięgnąć po preparaty zawierające paracetamol lub ibuprofen, które są dostępne w formach dostosowanych do wieku dziecka – jako syropy, czopki czy zawiesiny.

Leczenie farmakologiczne kataru u dzieci

Katar to jeden z najbardziej uciążliwych objawów przeziębienia, szczególnie u najmłodszych dzieci, które nie potrafią jeszcze samodzielnie wydmuchać nosa. Wodnista wydzielina blokująca drogi oddechowe utrudnia oddychanie, jedzenie i spanie, co znacząco wpływa na komfort dziecka.

W leczeniu kataru u dzieci stosuje się różne preparaty, w zależności od wieku dziecka i charakteru wydzieliny:

• Roztwory soli fizjologicznej lub wody morskiej – to najbezpieczniejsze preparaty, które można stosować już od pierwszych dni życia. Służą do przemywania i nawilżania śluzówki nosa, ułatwiają usuwanie wydzieliny i zmniejszają przekrwienie. Dostępne są w formie kropli, aerozoli czy spray’ów o różnym stężeniu, a ich regularne stosowanie jest szczególnie ważne u niemowląt, które oddychają głównie przez nos.
• Leki obkurczające naczynia krwionośne śluzówki nosa – zawierają substancje takie jak oksymetazolina, ksylometazolina czy nafazolina. Skutecznie zmniejszają obrzęk i przekrwienie błony śluzowej, ułatwiając oddychanie. Należy jednak pamiętać, że te preparaty można stosować u dzieci tylko powyżej określonego wieku (zwykle od 6. roku życia, choć istnieją również wersje dla młodszych dzieci w odpowiednio zmniejszonych dawkach) i nie dłużej niż przez 3-5 dni, aby uniknąć efektu z odbicia i przewlekłego nieżytu nosa.
• Preparaty złożone – zawierają kombinację różnych substancji, np. środka obkurczającego naczynia i przeciwalergicznego. Można je stosować tylko u starszych dzieci, zawsze po konsultacji z lekarzem lub farmaceutą.

Bardzo istotne jest odpowiednie oczyszczanie nosa u niemowląt i małych dzieci, które nie potrafią samodzielnie wydmuchać wydzieliny. Do tego celu służą specjalne aspiratory – manualne lub elektryczne, które delikatnie odsysają wydzielinę z przewodów nosowych, zapewniając dziecku komfort oddychania.

Leczenie kaszlu u dzieci – różnice między kaszlem suchym a mokrym

Kaszel to naturalny mechanizm obronny organizmu, który pomaga w usuwaniu patogenów i zanieczyszczeń z dróg oddechowych. Ze względu na charakter wydzielany przez organizm, możemy wyróżnić kaszel suchy (nieproduktywny) oraz mokry (produktywny).

Kaszel suchy, zwany też „szczekającym”, pojawia się zwykle na początku infekcji i może być bardzo uciążliwy, szczególnie w nocy. Nie towarzyszy mu odkrztuszanie wydzieliny, a jego celem jest ochrona dróg oddechowych przed drażniącymi czynnikami. Leczenie kaszlu suchego u dzieci obejmuje:

• Preparaty zawierające butamirat (np. Sinecod) – działają przeciwkaszlowo poprzez hamowanie ośrodka kaszlu w mózgu. Mogą być stosowane u dzieci powyżej 3. miesiąca życia.
• Leki z dekstrometorfanem – również działają centralnie, hamując odruch kaszlowy. Przeznaczone są dla dzieci powyżej 6-12 lat, w zależności od preparatu.
• Preparaty ziołowe zawierające wyciągi z prawoślazu, babki lancetowatej czy podbiału – tworzą na błonie śluzowej gardła i krtani ochronną warstwę, zmniejszając podrażnienie i łagodząc suchy kaszel.

Z kolei kaszel mokry pojawia się zwykle w późniejszej fazie infekcji i charakteryzuje się odkrztuszaniem wydzieliny. Jest to pożądany proces, który pomaga oczyścić drogi oddechowe z zalegającego śluzu, dlatego nie należy go całkowicie hamować. W leczeniu kaszlu mokrego u dzieci stosuje się:

• Leki mukolityczne zawierające ambroksol lub bromheksynę – rozrzedzają wydzielinę, ułatwiając jej odkrztuszanie. Mogą być stosowane u dzieci powyżej 2. roku życia.
• Preparaty z acetylocysteiną – również rozrzedzają śluz i ułatwiają odkrztuszanie. Zazwyczaj zalecane dla dzieci powyżej 2. roku życia.
• Syropy ziołowe z tymiankiem, pierwiosnkiem czy bluszczem – działają wykrztuśnie i łagodząco na błonę śluzową.

Warto pamiętać, że nie należy podawać dziecku jednocześnie leków przeciwkaszlowych i wykrztuśnych, ponieważ ich działanie jest przeciwstawne. Ponadto, zgodnie z najnowszymi zaleceniami, u dzieci poniżej 6. roku życia należy bardzo ostrożnie stosować leki przeciwkaszlowe, a decyzję o ich podaniu warto skonsultować z lekarzem.

Gorączka u dziecka – kiedy obniżać i jak sobie z nią radzić?

Gorączka jest naturalną reakcją obronną organizmu na infekcję. Podwyższona temperatura ciała aktywuje układ odpornościowy, przyspiesza metabolizm i utrudnia namnażanie się patogenów. Jednakże u małych dzieci, zwłaszcza niemowląt, wzrost temperatury może nastąpić bardzo szybko i osiągnąć niepokojąco wysokie wartości, dlatego wymaga szczególnej uwagi rodziców.

Zanim jednak sięgniemy po leki przeciwgorączkowe, warto wiedzieć, kiedy temperatura u dziecka jest rzeczywiście niepokojąca i wymaga interwencji:

• U niemowląt do 3. miesiąca życia – temperatura mierzona doodbytniczo powyżej 38°C wymaga natychmiastowej konsultacji lekarskiej.
• U dzieci w wieku 3-36 miesięcy – temperatura powyżej 38,5°C, szczególnie jeśli towarzyszy jej apatia, brak apetytu lub inne niepokojące objawy.
• U dzieci powyżej 3. roku życia – temperatura powyżej 39°C, zwłaszcza jeśli dziecko skarży się na silny ból głowy, ma sztywność karku, wysypkę lub trudności z oddychaniem.

W przypadku gorączki u dziecka niezwykle ważne jest odpowiednie nawadnianie organizmu. Podwyższona temperatura zwiększa zapotrzebowanie na płyny, dlatego należy regularnie oferować dziecku wodę, herbatki ziołowe czy rozcieńczone soki. Nie należy zmuszać dziecka do jedzenia – organizm w stanie gorączki naturalnie ogranicza apetyt, aby zaoszczędzić energię na walkę z infekcją.

Leki przeciwgorączkowe dla dzieci

Gdy zdecydujemy się na farmakologiczne obniżenie temperatury u dziecka, mamy do dyspozycji dwie główne substancje czynne: paracetamol i ibuprofen.

Paracetamol jest uznawany za lek pierwszego wyboru w leczeniu gorączki u dzieci. Działa przeciwgorączkowo i przeciwbólowo, ale nie wykazuje działania przeciwzapalnego. Jest dostępny w różnych formach:

• Syropy – dla dzieci od 3. miesiąca życia
• Czopki doodbytnicze – mogą być stosowane już od pierwszych dni życia
• Zawiesiny doustne (np. Panadol dla dzieci, APAP dla dzieci FORTE, Calpol 6 Plus) – dla dzieci od 3. miesiąca życia
• Tabletki do rozgryzania i żucia – dla starszych dzieci

Dawkowanie paracetamolu zależy od wagi dziecka i wynosi zwykle 10-15 mg/kg masy ciała co 4-6 godzin, nie przekraczając 4 dawek na dobę.

Ibuprofen wykazuje działanie przeciwgorączkowe, przeciwbólowe i przeciwzapalne. Jest zalecany dla dzieci powyżej 3. miesiąca życia. Dostępny jest jako:

• Syropy – od 3. miesiąca życia
• Czopki doodbytnicze (np. Nurofen dla dzieci, Ibufen) – od 3. miesiąca życia
• Zawiesiny doustne – od 3. miesiąca życia
• Tabletki – dla starszych dzieci

Dawkowanie ibuprofenu wynosi zwykle 5-10 mg/kg masy ciała co 6-8 godzin, nie przekraczając 3 dawek na dobę.

Warto pamiętać, że w przypadku wysokiej, trudnej do opanowania gorączki, lekarze czasami zalecają naprzemienne stosowanie paracetamolu i ibuprofenu, zachowując odpowiednie odstępy między dawkami. Takie postępowanie jednak zawsze powinno być skonsultowane z pediatrą.

Oprócz farmakoterapii, w leczeniu gorączki u dzieci stosuje się również metody fizykalne, takie jak:

• Ochładzanie ciała przez delikatne przecieranie wilgotnym (nie zimnym!) ręcznikiem czoła, karku, pach i pachwin
• Zapewnienie przewiewnego ubrania i niezbyt ciepłego okrycia
• Utrzymywanie optymalnej temperatury w pomieszczeniu (19-21°C)
• Regularne pojenie dziecka chłodnymi napojami

Dolegliwości układu pokarmowego u dzieci – jak sobie z nimi radzić?

Problemy gastryczne, takie jak biegunka, wymioty, kolka czy ból brzucha, są jednymi z najczęstszych dolegliwości u dzieci w każdym wieku. Ich przyczyny mogą być różnorodne – od infekcji wirusowych i bakteryjnych, przez zatrucia pokarmowe, po nietolerancje pokarmowe czy reakcje stresowe.

Biegunka i wymioty u dziecka – zapobieganie odwodnieniu

Biegunka i wymioty stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia dziecka ze względu na ryzyko odwodnienia, które u małych dzieci rozwija się znacznie szybciej niż u dorosłych. Szczególnie groźne są one u niemowląt, które mają bardzo małe rezerwy wody w organizmie.

Najważniejszym elementem leczenia biegunki i wymiotów u dzieci jest odpowiednie nawadnianie organizmu i uzupełnianie utraconych elektrolitów. W tym celu stosuje się doustne płyny nawadniające (DPN), które zawierają odpowiednio zbilansowane stężenie sodu, potasu, chlorków, glukozy i innych substancji. Na rynku dostępne są różne preparaty, takie jak:

• Gastrolit
• Hydrat
• Orsalit
• Hipp ORS 200

Płyny te należy podawać małymi porcjami, ale często – np. 5-10 ml co 5-10 minut u niemowląt, stopniowo zwiększając ilość. W przypadku wymiotów, płyny podajemy w schłodzonej formie, mniejszymi porcjami i jeszcze częściej.

W leczeniu biegunki u dzieci stosuje się również:

• Probiotyki – pomagają w odbudowie prawidłowej flory bakteryjnej jelit. Szczepy bakterii takie jak Lactobacillus rhamnosus GG, Saccharomyces boulardii czy Lactobacillus reuteri skracają czas trwania biegunki i zmniejszają jej nasilenie. Dostępne są w formie kropli, kapsułek, proszków do rozpuszczania czy jako składnik specjalnych preparatów mlekozastępczych.
• Adsorbenty – preparaty takie jak diosmektyt (Smecta) czy węgiel aktywowany wiążą toksyny bakteryjne i wirusowe oraz nadmiar wody w jelitach, zmniejszając liczbę wypróżnień. Mogą być stosowane u dzieci powyżej 1. roku życia.
• Leki przeciwbiegunkowe – zawierające loperamid (np. Imodium) nie są zalecane dla dzieci poniżej 6. roku życia ze względu na ryzyko działań niepożądanych. U starszych dzieci można je stosować ostrożnie, po konsultacji z lekarzem.

Bardzo ważna jest również odpowiednia dieta podczas biegunki. U niemowląt karmionych piersią nie należy przerywać karmienia naturalnego. Dzieci karmione sztucznie mogą wymagać czasowego przejścia na mieszanki bezlaktozowe. U starszych dzieci zaleca się dietę lekkostrawną, z ograniczeniem tłuszczów i produktów ciężkostrawnych.

Kolka niemowlęca – jak ulżyć maluszkom?

Kolka niemowlęca to zespół objawów charakteryzujący się napadowym, intensywnym płaczem dziecka, zwykle występującym w podobnych porach dnia, najczęściej wieczorem. Towarzyszy temu podkurczanie nóżek, zaciskanie piąstek i trudności z uspokojeniem. Choć dokładna przyczyna kolki nie jest znana, uważa się, że może być związana z niedojrzałością układu pokarmowego, nadwrażliwością na składniki pokarmowe, połykaniem powietrza podczas karmienia czy zaburzeniami mikrobioty jelitowej.

W łagodzeniu objawów kolki niemowlęcej stosuje się:

• Preparaty z symetykonem (np. Espumisan, Bobotic) – zmniejszają napięcie powierzchniowe pęcherzyków gazów w jelitach, ułatwiając ich wydalanie. Są bezpieczne już od pierwszych dni życia.
• Probiotyki – zwłaszcza szczep Lactobacillus reuteri DSM 17938, który w badaniach klinicznych wykazał skuteczność w łagodzeniu objawów kolki.
• Preparaty ziołowe – zawierające koper włoski, rumianek czy melisę, które działają rozkurczowo i wiatropędnie.
• Herbatki dla niemowląt – o działaniu wiatropędnym i rozkurczowym, zawierające wyciągi z kopru włoskiego, anyżu, rumianku czy mięty.

Oprócz farmakoterapii, w łagodzeniu kolki niemowlęcej istotne są również metody niefarmakologiczne, takie jak:

• Noszenie dziecka w pozycji „brzuszek przy brzuszku”
• Masaż brzuszka zgodnie z ruchem wskazówek zegara
• Stosowanie ciepłych okładów na brzuszek
• Układanie dziecka na lewym boku
• „Noszenie na rękach” – kołysanie, bujanie, spacerowanie
• Stosowanie zabawek emitujących jednostajne dźwięki, przypominające brzmienie w łonie matki

Choroba lokomocyjna u dzieci – jak zapobiegać i leczyć?

Choroba lokomocyjna to zespół objawów związanych z zaburzeniami równowagi, występujący podczas podróży samochodem, statkiem czy samolotem. U dzieci występuje częściej niż u dorosłych, ze względu na niedojrzałość układu przedsionkowego. Głównymi objawami są nudności, wymioty, zawroty głowy, bladość skóry, pocenie się i ogólne złe samopoczucie.

W zapobieganiu i leczeniu choroby lokomocyjnej u dzieci stosuje się:

• Preparaty z imbirem – dostępne w formie syropów, cukierków, lizaków czy tabletek. Imbir działa przeciwwymiotnie poprzez blokowanie receptorów serotoninowych w przewodzie pokarmowym. Jest bezpieczny już dla małych dzieci (w odpowiedniej formie).
• Leki przeciwhistaminowe I generacji – takie jak dimenhydrynat (Aviomarin) czy prometazyna (Diphergan). Działają na ośrodki wymiotne w mózgu, jednak mogą powodować senność. Zazwyczaj są zalecane dla dzieci powyżej 2-6 lat, w zależności od preparatu.
• Preparaty homeopatyczne – choć ich skuteczność nie jest potwierdzona naukowo, niektórzy rodzice obserwują pozytywne efekty po zastosowaniu preparatów takich jak Cocculine czy Vertigoheel.

Ważne jest również odpowiednie przygotowanie do podróży:

• Podróżowanie z pustym żołądkiem zwiększa ryzyko choroby lokomocyjnej, dlatego warto zjeść lekki posiłek 1-2 godziny przed wyjazdem
• Unikanie czytania, oglądania filmów czy korzystania z urządzeń elektronicznych podczas jazdy
• Zapewnienie dopływu świeżego powietrza
• Usadzenie dziecka tak, aby widziało drogę przed sobą
• Częste postoje podczas długich podróży
• Odwracanie uwagi dziecka przez rozmowę, śpiewanie czy słuchanie audiobooków

Budowanie odporności u dzieci – rola witamin i minerałów

Silny układ odpornościowy jest najlepszą ochroną przed infekcjami, dlatego warto dbać o jego prawidłowe funkcjonowanie. Podstawą budowania odporności u dzieci jest zbilansowana dieta, bogata w warzywa, owoce, pełnoziarniste produkty zbożowe, chude mięso, ryby i nabiał. Również regularna aktywność fizyczna, odpowiednia ilość snu i ograniczanie stresu mają pozytywny wpływ na funkcjonowanie układu immunologicznego.

Jednak w niektórych sytuacjach, takich jak okresy zwiększonej zachorowalności, rekonwalescencja po chorobie czy selektywne odżywianie, warto rozważyć suplementację witamin i minerałów kluczowych dla odporności.

Witamina D3 – niezbędna nie tylko dla kości

Witamina D3 odgrywa kluczową rolę w funkcjonowaniu układu odpornościowego. Jej niedobór zwiększa podatność na infekcje dróg oddechowych, a także może prowadzić do rozwoju chorób autoimmunologicznych. W naszej szerokości geograficznej, ze względu na ograniczoną ekspozycję na słońce (szczególnie w okresie jesienno-zimowym), większość dzieci wymaga suplementacji witaminy D3.

Zgodnie z aktualnymi zaleceniami Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego:

• Noworodki i niemowlęta do 6. miesiąca życia: 400 IU dziennie
• Niemowlęta od 6. do 12. miesiąca życia: 400-600 IU dziennie
• Dzieci powyżej 1. roku życia i młodzież: 600-1000 IU dziennie (w zależności od masy ciała i ekspozycji na słońce)

Suplementację witaminy D3 należy prowadzić przez cały rok u niemowląt, a u starszych dzieci przynajmniej od września do kwietnia. W okresie letnim, przy odpowiedniej ekspozycji na słońce, organizm może samodzielnie syntetyzować wystarczającą ilość witaminy D3.

Witamina C i cynk – wsparcie dla układu odpornościowego

Witamina C i cynk to składniki odżywcze o udowodnionym działaniu immunomodulującym. Witamina C zwiększa produkcję interferonu, wspomaga funkcje fagocytarne, a także działa przeciwzapalnie i przeciwalergicznie. Cynk z kolei jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania komórek układu odpornościowego, a jego niedobór skutkuje zwiększoną podatnością na infekcje.

Suplementacja witaminy C i cynku może być szczególnie korzystna w okresach zwiększonego ryzyka infekcji, takich jak początek roku szkolnego czy sezon grypowy. Zalecane dawki to:

• Witamina C: 100-200 mg dziennie dla dzieci w wieku przedszkolnym, 200-500 mg dziennie dla dzieci szkolnych
• Cynk: 5-10 mg dziennie dla dzieci przedszkolnych, 10-15 mg dziennie dla dzieci szkolnych

Warto pamiętać, że najlepszym źródłem witaminy C są świeże warzywa i owoce, a cynku – pełnoziarniste produkty zbożowe, orzechy, nasiona, mięso i ryby. Suplementacja powinna być jedynie uzupełnieniem prawidłowo zbilansowanej diety.

Probiotyki – nie tylko dla jelit

Coraz więcej badań wskazuje na kluczową rolę mikrobioty jelitowej w kształtowaniu odporności. Prawidłowa flora bakteryjna nie tylko wspomaga trawienie i zapobiega biegunkom, ale również stymuluje układ immunologiczny związany z błonami śluzowymi (MALT), który stanowi pierwszą linię obrony przed patogenami.

Suplementacja probiotyków może być szczególnie zasadna:

• Po antybiotykoterapii
• Podczas i po biegunce infekcyjnej
• U dzieci z nawracającymi infekcjami górnych dróg oddechowych
• U dzieci uczęszczających do żłobka lub przedszkola, szczególnie w pierwszych miesiącach

Szczepy bakterii o udowodnionym działaniu immunomodulującym to:

• Lactobacillus rhamnosus GG
• Lactobacillus acidophilus
• Bifidobacterium lactis
• Bifidobacterium longum

Dawkowanie probiotyków zależy od preparatu i wieku dziecka, dlatego zawsze warto skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą przed rozpoczęciem suplementacji.

Domowa apteczka dla dziecka – co powinna zawierać?

Każdy rodzic powinien mieć w domu podstawowe leki i środki opatrunkowe, które pomogą w nagłych sytuacjach. Dobrze wyposażona domowa apteczka dla dziecka powinna zawierać:

Leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe:

• Paracetamol w formie odpowiedniej dla wieku dziecka (syrop, czopki, zawiesina)
• Ibuprofen w formie odpowiedniej dla wieku dziecka (syrop, czopki, zawiesina)
• Termometry (elektroniczny lub bezdotykowy)

Środki na dolegliwości układu pokarmowego:

• Doustne płyny nawadniające (np. Gastrolit, Orsalit)
• Probiotyki (np. Enterol, Lakcid, Acidolac)
• Preparat z symetykonem na kolki (np. Espumisan, Bobotic)
• Adsorbenty (np. Smecta, węgiel aktywowany)

Preparaty na przeziębienie i infekcje górnych dróg oddechowych:

• Sól fizjologiczna lub woda morska do nosa
• Aspirator do nosa
• Syrop na kaszel suchy (np. Sinecod, Levopront)
• Syrop wykrztuśny na kaszel mokry (np. Mucosolvan, ACC)
• Preparat do stosowania miejscowego na ból gardła (w formie odpowiedniej dla wieku dziecka)

Środki opatrunkowe i dezynfekcyjne:

• Plasterz opatrunkowe różnych rozmiarów
• Sterylne gaziki
• Bandaże elastyczne
• Środek do dezynfekcji ran (np. Octenisept)
• Preparat łagodzący ukąszenia owadów
• Krem z pantenolem na podrażnioną skórę
• Maść z tlenkiem cynku na odparzenia
• Żel chłodzący na uderzenia i stłuczenia

Inne przydatne akcesoria:

• Nożyczki z zaokrąglonymi końcówkami
• Pęseta
• Rękawiczki jednorazowe
• Lista telefonów alarmowych (pogotowie, pediatra, najbliższy SOR)

Pamiętajmy, aby regularnie sprawdzać daty ważności leków i uzupełniać braki. Apteczkę należy przechowywać w miejscu niedostępnym dla dzieci, ale łatwo dostępnym dla dorosłych w sytuacji awaryjnej.

Bibliografia

1. Hoppu K. Reflection: medicines for children–science alone is not enough. Eur J Clin Pharmacol. 2013 May;69 Suppl 1:59-63. DOI: 10.1007/s00228-013-1487-7 PMID: 23640189
2. Were WM, Daelmans B, Bhutta Z, Duke T, Bahl R, Boschi-Pinto C, Young M, Starbuck E, Bhan MK. Children’s health priorities and interventions. BMJ. 2015 Sep 14;351. DOI: 10.1136/bmj.h4300 PMID: 26371225
3. Turner MA, Catapano M, Hirschfeld S, Giaquinto C; Global Research in Paediatrics. Paediatric drug development: the impact of evolving regulations. Adv Drug Deliv Rev. 2014 Jun;73:2-13. DOI: 10.1016/j.addr.2014.02.003 PMID: 24556465