Jak wygląda pochwa po porodzie? – sposoby na poporodowe rozluźnienie pochwy

Kiedy na teście ciążowym pojawiają się dwie kreski, rodzice wpadają w euforię i nie mogą doczekać się nowego potomka na świecie. Radość przepełnia ich serca, a marzenia zdają się być bardziej realne niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy upragniony członek rodziny wreszcie zjawia się na świecie, życie zaczyna się nowo. Po okresie połogu następuje pierwszy moment zbliżenia między rodzicami i właśnie wtedy kobieta może przeżyć swoje rozczarowanie. W momencie porodu mięśnie pochwy były narażone na ogromny wysiłek i rozciągnięcie, który może skutkować nadmiernym rozluźnieniem pochwy. Jak wygląda pochwa po porodzie i co zrobić, aby znów odzyskać radość z bliskości ze swoim partnerem? 

Poporodowe rozluźnienie pochwy – co to takiego?

Urodzenie dziecka siłami natury jest ogromnym wysiłkiem dla całego organizmu. Ciało kobiety przez cały okres ciąży przygotowuje się do tego kulminacyjnego momentu, po którym może pojawić się rozluźnienie pochwy. Dolne okolice intymne płci żeńskiej zbudowane są z elastycznych mięśni, które w momencie porodu ulegają maksymalnemu rozciągnięciu, aby dziecko mogło swobodnie wyjść na świat.

W trakcie porodu może dojść do uszkodzenia struktury pochwy, na skutek pęknięcia bądź nacięcia krocza. Ponadto osłabione mięśnie miednicy, a także hormony w trakcie ciąży wpływają na rozluźnienie tkanek i mogą powodować długotrwałe zmiany. O poporodowym rozluźnieniu pochwy, czyli VRS mówimy, gdy kobieta nie odczuwa satysfakcji ze stosunku płciowego, a napięcie mięśni dna miednicy nie jest takie same, jak przed ciążą. Ponadto pojawiają się takie problemy jak:

VRS nie należy ignorować, ponieważ może skutecznie wpłynąć na dyskomfort nie tylko podczas zbliżenia, ale też w codziennych sytuacjach. Każde podejrzenie poporodowego rozluźnienia pochwy powinno być skonsultowane z wybranym ginekologiem.

Kiedy wszystko wraca do normy?

Za normę przyjmuje się powrót do pełnej sprawności po ustąpieniu połogu, czyli po około 6 tygodniach od dnia porodu. Właśnie w tym czasie macica zwija się do swoich rozmiarów, a pochwa wraca do stanu, jaki był zachowany przed porodem. W okresie połogu następuje także gojenie się ran po nacięciu czy pęknięciu krocza, a gospodarka hormonalna wyrównuje się. Właśnie po zakończeniu krwawienia większość pań wraca do współżycia ze swoim partnerem.

Sprawdź ulotki i opinie pacjentów o przykładowych lekach stosowanych przez kobiety: leczenie infekcji intymnych różnego pochodzenia (Fluomizin, Trioxal, Macmiror Complex 500, Izovag, Gynoxin Uno, Ipozumax ), endometrioza (Primolut-Nor, Provera, Diemono, Probella, Endovelle, Zafrilla), menopauza (Intrarosa, Femoston Conti, Remifemin, Ovestin, Oekolp forte, Klimadynon, Systen 50, Velbienne mini, Progesterone Besins, Systen Conti, Femoston mini, Angeliq, Vagifem, Lenzetto), środki antykoncepcyjne (Liberelle, Aidee, Slinda, Mercilon, Ginoring, PolaRing, Midiana, Dionelle, Lemena, Vines).

poród

Sposoby na poporodowe rozluźnienie pochwy

Kobiety, które zauważyły u siebie możliwość VRS mogą – a nawet powinny – zacząć działać. Pierwszym krokiem, prowadzącym do zniwelowania niekomfortowych objawów jest ćwiczenie mięśni kegla. Taki trening polecany jest zarówno paniom po porodzie, w ciąży, jak i tym, które nigdy nie znalazły się na sali porodowej. Ćwiczenie dolnych mięśni miednicy umożliwia:

  • u kobiet niebędących w ciąży – zwiększenie doznań seksualnych u kobiet i mężczyzn, a także zmniejszenie ryzyka nietrzymania moczu;
  • u kobiet będących w ciąży – szybszy poród i powrót pochwy do swojego naturalnego stanu;
  • u kobiet po porodzie – szybszą regenerację, zwężenie pochwy i poprawę swojego życia seksualnego.

Jak ćwiczyć mięśnie kegla?

Trening mięśni kegla nie wymaga specjalistycznego sprzętu i może być wykonywany niemalże o każdej porze dnia i nocy. Na pierwsze efekty nie trzeba długo czekać – są one zauważalne już po około 2/3 tygodniach regularnego ćwiczenia mięśni dna miednicy.

Najprostszym sposobem zweryfikowanie i poczucie u nas tych mięśni, jest powstrzymywanie strumienia moczu w toalecie. Zaciskane mięśnie odbytu, cewki moczowej i pochwy nazywane są właśnie mięśniami kegla. Nie należy jednak w ten sposób wykonywać ćwiczeń, ponieważ mogą one doprowadzić do zapalenia pęcherza.

Zalecaną pozycją do wykonywania treningu jest położenie się na płasko i równomierne oddychanie, chociaż te ćwiczenia można wykonywać niemal w każdej pozycji. Podczas wydechu powinno następować zaciśnięcie wyżej wymienionych mięśni, a podczas wdechu – ich rozluźnienie. Ze względu na sposób wykonywania treningu rozróżniamy następujące ćwiczenia:

  • powolne zaciskanie i rozluźnianie – oba te stany powinny trwać około 2 sekund. Kobieta powinna sama dopasować ilość powtórzeń i serii do swoich możliwości;
  • mocne zaciskanie i maksymalne rozluźnianie – to ćwiczenie polega na jak najmocniejszym zaciśnięciu mięśni kegla i wytrzymaniu w tej pozycji przez określony czas – np. 5 sekund. Po tym czasie powinien nastąpić odpoczynek o takiej samej długości, co zacisk. Ten rodzaj ćwiczenia należy powtórzyć około 10 razy;
  • szybkie ruchy – polegają na szybkim zaciskaniu i rozluźnianiu mięśni kegla. Aby ćwiczenie przyniosło najlepsze rezultaty, należy powtórzyć je około 5 razy w 3 seriach.

Ginekologia plastyczna

Jeśli ćwiczenie mięśni kegla nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, kobieta może zdecydować się na jeden z zabiegów współczesnej medycyny plastycznej. Do zabiegów wykonywanych przez ginekologię estetyczną należą:

  • zwężenie pochwy za pomocą lasera MonaLisa TouchTM – jako najmniej inwazyjny zabieg, który pomaga kobietom w lekkich przypadkach;
  • waginoplastyka – czyli zwężenie wejścia pochwy, jest nieco bardziej inwazyjnym zabiegiem, po którym wymagana jest hospitalizacja. Prawidłowo przeprowadzony spełnia wszystkie oczekiwania pacjentki.

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.