Czym jest choroba leśniowskiego–crohna?

Choroba Leśniowskiego–Crohna to zapalenie, które dotyczy się w ścianie układu pokarmowego i może zająć każdy z odcinków przewodu pokarmowego. Jej objawy są uzależnione od odcinka, który jest aktualnie zajęty, a także od nasilenia zaostrzeń choroby.

Choroba Leśniowskiego–Crohna zwykle dotyka końcowego odcinka jelita cienkiego, jakim jest jelito kręte (lokalizacja ta dotyczy około 40 – 50% chorych). W 30 – 40% przypadków zajęciu ulega równocześnie jelito cienkie i grube, a w 20% – wyłącznie jelito grube. Zapalenie może obejmować krótki odcinek przewodu pokarmowego lub występować na dłuższym odcinku jelit. Charakterystyczna dla opisywanej choroby jest odcinkowość zmian, która oznacza, że pomiędzy zmienionymi zapalnie częściami jelit znajdują się fragmenty, które nie są objęte procesem zapalnym.

Kto choruje na chorobę Leśniowskiego–Crohna?

Choroba ta może wystąpić u pacjentów w każdym wieku, lecz zwykle pojawia się u osób pomiędzy 15 a 30 rokiem życia. Częściej występuje u kobiet oraz u osób, u których w rodzinie ktoś cierpi na tę dolegliwość. Osoby z genetycznymi uwarunkowaniami do zachorowania w chwili osłabienia układu odpornościowego są bardziej podatne na jej wystąpienie. Z tego tez względu, jest ona częstsza u osób po przebytej operacji usunięcia wyrostka robaczkowego, który to pełni funkcje obronne dla organizmu (znajduje się w nim tkanka łączna, która odpowiada za zwalczanie zakażeń; po jego wycięciu, układ immunologiczny może ulec osłabieniu).

choroba Leśniowskiego–Crohna

Przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna

Przyczyny tej choroby nie zostały póki co dokładnie poznane. Jak już zostało wspomniane, często występują ona u osób, której bliscy krewni cierpią na zapalenie jelit, co może wskazywać na jej genetyczne podłoże. Choroba Leśniowskiego–Crohna występuje częściej w sytuacji, gdy zaburzone zostają mechanizmy obronne organizmu albo gdy dojdzie do zakażenia wirusami albo bakteriami u pacjentów mających predyspozycje genetyczne do wystąpienia choroby. Częściej na dolegliwość tą zapadają także palacze. Przebieg choroby Leśniowskiego–Crohna jest u nich zwykle ostrzejszy niż u niepalących. Niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz doustne środki antykoncepcyjne stanowić mogą także potencjalny czynnik wyzwalający wystąpienie tej choroby.

Reklama

Główne objawy choroby Leśniowskiego–Crohna

Objawy choroby Leśniowskiego–Crohna są związane z zapaleniem, jakie toczy się w ścianie jelita albo innym odcinku przewodu pokarmowego. W sytuacji, gdy zapalenie się zaostrza, mamy do czynienia z biegunką, bólem (jego lokalizacja jest uzależniona od tego, która część przewodu pokarmowego została zajęta przez stan zapalny; zwykle jest to końcowy odcinek jelita cienkiego, w związku z czym ból występuje wówczas w dolnej prawej części brzucha), utratą masy ciała (może być ona związana ze zmniejszonym przyjmowaniem pokarmów na skutek bólu brzucha albo redukcją wchłaniania substancji odżywczych przez zmienione zapalnie jelita), anemią, owrzodzeniami oraz ogólnym złym samopoczuciem (towarzyszyć mogą mu dreszcze i gorączka). Wspominana biegunka może występować z domieszką śluzu, krwi  (stanowi ona efekt obecności wrzodów) albo treści ropnej.

Objawy choroby Leśniowskiego–Crohna są uzależnione od miejsca występowania stanu zapalnego, a także od stopnia nasilenia choroby. Gdy dotyka ona niewielkiego odcinka jelita cienkiego, możemy nie mieć do czynienia z biegunką. Gdy zajęty jest długi odcinek jelita, organizm nie jest w stanie wchłaniać wystarczająco dużo składników odżywczych i mamy do czynienia z niedoborem witamin. Niekiedy w przebiegu choroby dojść może do rozwoju stanu zapalnego w innych narządach, jak wątroba czy stawy, dając objawy charakterystyczne dla zapalenia tych narządów. Przyczyny tego zjawiska nie są do końca poznane.

Choroba Leśniowskiego–Crohna jest dolegliwością przewlekłą oraz nawracającą, co oznacza, że objawy mogą być niekiedy bardzo nasilone i ostre, a czasami obserwuje się ich niewielkie nasilenie, a nawet okresowy brak.

Możliwe powikłania po chorobie Leśniowskiego–Crohna

Powikłania pojawią się zwykle wówczas, gdy zaostrzenia są częste oraz ciężkie. Nierzadko wymagają one leczenia operacyjne. Do najpopularniejszych następstw choroby Leśniowskiego–Crohna zalicza się:

  • perforację przewodu pokarmowego – to mały otwór powstający w ścianie przewodu pokarmowego. Zawartość jelit zawierające bakterie przedostaje się wówczas z przewodu pokarmowego do jamy brzusznej, powodując zakażenie lub ropień jamy brzusznej.
  • zwężenie jelit – jest to zmniejszenie światła jelita, które może być spowodowane przez blizny w ścianie przewodu pokarmowego, których przyczyną jest gojenie się błony śluzowej po stanie zapalnym.
  • przetoki w okolicy odbytu oraz między jelitami – są to kanały utworzone przez stan zapalny, które znajdują się między dwoma częściami ciała, które w prawidłowych warunkach są od siebie oddzielone. Przetoka może występować na przykład między ścianą jelita cienkiego i grubego lub między jelitem a pęcherzem moczowym.
  • osteoporozę – może ona wystąpić u pacjentów, u których przebieg choroby jest ostry i wiąże się ze zmniejszonym wchłanianiem substancji odżywczych i mineralnych z pokarmu,
  • raka jelita grubego.

Zapoznaj się z ulotkami przykładowych leków układu pokarmowego, stosowanych w leczeniu choroby Leśniowskiego–Crohna: AlofiselCyltezoImraldi, Sylombic, AmgevitaNamaxirMethofillMetexAtioprinHumiraMeprelon.

Rozpoznanie choroby Leśniowskiego–Crohna

Opiera się ono na:

  • badaniu endoskopowym – w przebiegu choroby wykonuje się różne rodzaje tego badania. Gdy objawy wskazują na zmiany zapalne w jelicie cienkim lub krętym, wykonuje się kolonoskopię,
  • badaniu radiologicznym jelita cienkiego lub grubego – w jego trakcie stosuje się specjalną substancję, która jest połykana przez pacjenta lub wprowadzana przez odbyt. Następnie wykonuje się zdjęcie RTG, na którym świeci ona na biało, pokazując kształt jelit. Możliwe jest wówczas zaobserwowanie ich zwężeń oraz owrzodzeń,
  • tomografii komputerowej,
  • USG,
  • rezonansie magnetycznym,
  • badaniach krwi – umożliwiają one ocenę zaawansowania zapalenia. W przebiegu choroby obserwuje się wzrost białych krwinek oraz CRP, czyli białka ostrej fazy, których poziom rośnie w stanach zapalnych.

Jedną z najpopularniejszych substancji stosowanych w leczeniu jest tego schorzenia budezonid.

Zobacz także wykaz leków:

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.