Wszawica łonowa – jak objawiają się wszy łonowe i jak należy je leczyć?

Wszawica łonowa jest chorobą pasożytniczą, w przebiegu której na włosach łonowych pojawiają się wszy. Do zarażenia dochodzi tu przez bezpośredni kontakt z osobą chorobą. Objawem opisywanej dolegliwości jest głównie świąd okolic intymnych. 

Czym są wszy łonowe?

Wszy łonowe mają około 1,5 milimetra wielkości. Różnią się one nieco swoją budową w stosunku do wszy, która bytuje na włosach. Ich ciało przyjmuje okrągłe kształty. Wesz łonowa składa jaja, nazywane gnidami, które zaobserwować można głównie u nasady włosa, bliżej skóry. Cykl rozwojowy wszy składa się z trzech faz – jaja, larwy i osobnika dorosłego. Gnidy mają kolor biały a tuż przed wykluciem ciemnieją. Dorosłe osobniki przybierają barwę brązową, żyją przez około miesiąc, a po osiągnięciu dojrzałości płciowej składają każdego dnia do kilkunastu jaj.

Wszawica łonowa jest zaliczana do chorób wenerycznych (lista leków stosowanych w leczeniu chorób wenerycznych), a to ze względu na ścisły związek z przenoszeniem podczas stosunków seksualnych. Do zarażenia opisywaną dolegliwością  dochodzi przez bezpośredni kontakt. Jaja mogą być jednak przenoszone także przez pościel, odzież czy używanie tych samych ręczników. Warto zdawać sobie sprawę z faktu, że dorosła wesz ma odległość skakania na znaczną odległość, a co za tym idzie – każdy kontakt ze środowiskiem, w którym bytuje może skutkować zarażeniem. Wszawica łonowa to częsty problem noclegowni. Niekiedy występuje ona także w akademikach oraz przedszkolach.

W miejscach ukąszeń przez wesz dochodzi do hemolizy i powstawania tak zwanych plam błękitnych, które mają postać małych, sino zabarwionych zmian. Osoba zarażona odczuwa uporczywy świąd okolic intymnych – wzgórka łonowego oraz okolic krocza. Pojawiać może się on także na brzuchu i podbrzuszu, klatce piersiowej, pod pachami, w pachwinach oraz na brodzie.

W większości przypadków, dolegliwości nie występują od momentu zarażenia, lecz dopiero po upływie kilku tygodni, kiedy dochodzi do namnożenia wszy i podrażnienia większych partii skóry.

Dowiedz się także: Czym jest wszawica głowowa?

leczenie wszawicy łonowej

Sprawdź ulotki i opinie pacjentów o przykładowych lekach stosowanych w dermatologii: trądzik (Izotek, Chlorocyclinum 3%, Efracea, Skyrizi, Acnelec, Epiduo Forte, Aklief, Duac, Klindacin T, Benzacne),  wszawica (Sora Forte), łuszczyca (Enstilar, Skilarence, Tremfya, Ovixan, Skyrizi, Taltz, Clarelux, Psotriol, Cosentyx, Acitren), rogowacenie słoneczne (Solacutan), atopowe zapalenie skóry (Protopic, Afloderm, Maxicortan, Dupixent), łysienie androgenowe (Minovivax, Propecia) grzybica/łupież (Travogen, Afloderm, Myconafine, Pirolam lakier).

Jak walczyć z wszawicą łonową

Skuteczne usunięcie wszy łonowych jest ściśle powiązane z odpowiednio szybkim postawieniem diagnozy. Terapią należy objąć całą rodzinę lub wszystkie osoby mieszkające razem. Stosowane tu preparaty mają postać żeli, maści, szamponów oraz płynów do stosowania na skórę. Większość z nich jest dostępna na receptę, co wymaga kontaktu z dermatologiem lub wenerologiem. Odpowiednio przeprowadzona terapia pozwala na skuteczne pozbycie się pasożytów. Standardowe schematy leczenia wszawicy łonowej obejmują zastosowanie wybranego preparatu w cyklach co około 7 – 10 dni. Ma to na celu zabicie pasożytów znajdujących się w różnych stadiach rozwoju. Poza pierwotnym zwalczeniem form dorosłych, niezbędne będzie tu również poczekanie na wyklucie się larw z gnid i ponowienie kuracji.

Zobacz: Leki przeciwpasożytnicze, przeciwpierwotniakowe i przeciwrobacze

Nieodłącznym elementem terapii jest także zmiana pościeli oraz bielizny i wypranie ich w wysokiej temperaturze. W celu wytępienia pasożytów. Zaleca się również okresowe powstrzymanie się od kontaktów seksualnych, co ma na celu zahamowanie procesu rozpowszechniania się pasożyta.

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.