Przyczyny, objawy i leczenie nadżerki szyjki macicy

Nadżerka szyjki macicy to popularna dolegliwość, która nie daje charakterystycznych objawów. Nie jest ona nowotworem, lecz nieleczona może przyczynić się do rozwoju raka. Walka z nią opiera się między innymi o stosowanie preparatów dopochwowych.

Nadżerka na szyjce macicy – co to takiego?

Prawdziwa nadżerka szyjki macicy to ubytek w jej błonie śluzowej, który wynikać może z urazu lub przewlekłego stanu zapalnego. Potocznie mianem nadżerki określa się także występowanie całkowicie prawidłowego nabłonka z kanału szyjki, wywiniętego na jej tarczę. Jedynie pierwszy typ wymaga dalszej diagnostyki oraz leczenia.

Sprawdź ulotki i opinie pacjentów o przykładowych lekach stosowanych przez kobiety: leczenie infekcji intymnych różnego pochodzenia (Fluomizin, Trioxal, Macmiror Complex 500, Izovag, Gynoxin Uno, Ipozumax ), endometrioza (Primolut-Nor, Provera, Diemono, Probella, Endovelle, Zafrilla), menopauza (Intrarosa, Femoston Conti, Remifemin, Ovestin, Oekolp forte, Klimadynon, Systen 50, Velbienne mini, Progesterone Besins, Systen Conti, Femoston mini, Angeliq, Vagifem, Lenzetto), środki antykoncepcyjne (Liberelle, Aidee, Slinda, Mercilon, Ginoring, PolaRing, Midiana, Dionelle, Lemena, Vines).

Nadżerka szyjki macicy

Przyczyny nadżerki szyjki macicy

Prawdziwa nadżerka szyjki macicy wywołana jest przeważnie infekcją grzybiczą, wirusową lub bakteryjną. Przyczynić do tego może się także jej mechaniczne podrażnienie lub zaburzenia hormonalne. Urazom oraz otarciom sprzyja między innymi przyjmowanie doustnej antykoncepcji, menopauza oraz stan obniżonego stężenia estrogenów. Ryzyko wystąpienia nadżerki można wyeliminować, regularnie odwiedzając ginekologa i wykonując obowiązkowe badania cytologiczne. Wpływ na to ma także dbałość o higienę intymną oraz stosowanie mechanicznych metod antykoncepcji.

Reklama

Objawy nadżerki szyjki macicy

Jak już zostało wspomniane, w większości przypadków nadżerka nie daje żadnych przykrych objawów. Rozpoznawana jest ona dopiero podczas badania ginekologicznego. Ma ona postać zaczerwienienia przypominającego skaleczenie, przeważnie o okrągłym kształcie. Jedynym, lecz niespecyficznym objawem nadżerki może być pojawienie się obfitej, śluzowej wydzieliny. Do rzadszych symptomów zalicza się: pieczenie i świąd, plamienie po stosunku lub badaniu ginekologicznym, plamienia międzymiesiączkowe, ból podbrzusza oraz upławy.

Leczenie nadżerki szyjki macicy

Wcześnie wykryta nadżerka szyjki macicy wymaga w pierwszej kolejności farmakologicznego leczenia przeciwzapalnego m.in. w postaci globulek dopochwowych. Gdy metoda ta okaże się nieskuteczna, zalecane jest leczenie inwazyjne. Do tego celu stosuje się:

  • Elektrokoagualcję – polega ona na zniszczeniu chorobowo zmienionego miejsca za pomocą iskry elektrycznej. Zabieg wykonywany jest przeważnie w krótkim znieczuleniu dożylnym. Rana leczy się dosyć długo, a gojeniu mogą towarzyszyć nieprzyjemne upławy. Metoda ta obarczona jest dużym ryzykiem powstawania blizn oraz deformacji. Jej wykonywania nie zaleca się u kobiet, które nie mają jeszcze dzieci.
  • Kiokoagulację – zniszczenie nadżerki opiera się tutaj o zastosowanie sprężonego azotu o bardzo niskiej temperaturze. Dochodzi tu do martwicy chorobowo zmienionej tkanki szyjki macicy. Leczenie jest dosyć długie i może wywoływać upławy.
  • Fotokoagulacja – polega na zniszczeniu zmienionego nabłonka przy pomocy promieniowania podczerwonego. Emitowana wiązka laserowa powoduje nagłe odparowanie wody w komórkach nadżerki oraz ich obumarcie. Istnieje tu możliwość bardzo precyzyjnego dobrania głębokości oraz rozległości działania wiązki laserowej, w związki z czym metoda ta jest uznawana za najbezpieczniejszą.

Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.