Abiazyt

Abiazyt to lek w postaci tabletek powlekanych, który zawiera substancję czynną o nazwie azytromycyna. Jest to antybiotyk makrolidowy, który należy do grupy azalidów. Azytromycyna hamuje syntezę białka bakteryjnego, co pozwala na skuteczne zwalczanie zakażeń o podłożu bakteryjnym wywołanych przez bakterie wrażliwe na azytromycynę. Lek jest dostępny na receptę.

Azibiot

Azibiot to antybiotyk zawierający azytromycynę, który jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na tę substancję. Wskazania do stosowania obejmują zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także choroby przenoszone drogą płciową. Lek jest dostępny w formie tabletek powlekanych o dawce 500 mg. Azibiot jest lekiem na receptę.

Azigen

Azigen to antybiotyk stosowany w zakażeniach o działaniu przeciwinfekcyjnym i bakteriostatycznym. Lek ten jest używany w leczeniu różnych rodzajów zakażeń wywołanych przez bakterie i drobnoustroje powodujące stany zapalne. Wskazania do stosowania Azigenu obejmują zapalenie zatok, gardła, migdałków, chlamydiozę, zapalenia płuc i oskrzeli. Azigen jest dostępny na receptę.

Azimycin

Azimycin to antybiotyk makrolidowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Substancją czynną preparatu jest azytromycyna. Lek jest dostępny na receptę. Stosowany jest w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenia ucha środkowego, zakażeń skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłanych zakażeń wywołanych przez Chlamydia trachomatis. Tabletki należy podawać raz na dobę, niezależnie od posiłków, połykać w całości.

Aziteva

Aziteva to lek, który jest stosowany w leczeniu infekcji bakteryjnych. Jest to antybiotyk, który zwalcza zakażenia wywołane przez niektóre bakterie. Lek ten stosuje się między innymi w leczeniu zapalenia zatok, gardła czy migdałków, w leczeniu boreliozy, zapaleń płuc czy oskrzeli. Aziteva jest dostępny na receptę.

Azithromycin Actavis

Azithromycin Actavis to antybiotyk z grupy makrolidów, stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych. Lek jest skuteczny przeciwko wielu rodzajom bakterii, takim jak te powodujące zakażenia układu oddechowego, skóry i tkanek miękkich. Azithromycin Actavis jest dostępny na receptę. Wskazania do stosowania obejmują zakażenia dolnych i górnych dróg oddechowych, zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłane zakażenia wywołane przez Chlamydia trachomatis.

Azithromycin Advisors

Azithromycin Advisors to antybiotyk z grupy makrolidów, który jest stosowany do zwalczania zakażeń wywołanych przez niektóre bakterie. Lek ten jest często stosowany w leczeniu zapalenia zatok, gardła, migdałków, zapaleń płuc, oskrzeli oraz w leczeniu boreliozy. Azithromycin Advisors jest dostępny na receptę. Wskazania do stosowania tego leku obejmują zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także niektóre choroby przenoszone drogą płciową.

Azithromycin Aurovitas

Azithromycin Aurovitas to antybiotyk z grupy makrolidów, który jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych. Lek ten jest skuteczny przeciwko wielu różnym rodzajom bakterii, takim jak te powodujące zapalenie zatok, gardła, migdałków, zapalenie płuc, skóry i tkanek miękkich. Jest również stosowany w leczeniu niepowikłanych zakażeń cewki moczowej i szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis. Azithromycin Aurovitas jest dostępny na receptę.

Azithromycin Genoptim

Azithromycin Genoptim to antybiotyk należący do grupy makrolidów. Jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na azytromycynę, takie jak zakażenia dolnych dróg oddechowych (zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli i pozaszpitalne zapalenie płuc o przebiegu lekkim do umiarkowanego), zakażenia górnych dróg oddechowych (zapalenie zatok, zapalenie gardła lub migdałków), ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich o przebiegu lekkim do umiarkowanego. Lek jest dostępny na receptę.

Azithromycin Krka

Azithromycin Krka to antybiotyk z grupy makrolidów, który jest dostępny na receptę. Jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłane zakażenia cewki moczowej i szyjki macicy wywołane przez Chlamydia trachomatis. Lek zawiera substancję czynną azytromycynę.

Azithromycin Teva

Azithromycin Teva to antybiotyk należący do grupy makrolidów, który jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na azytromycynę. Zakażenia te obejmują zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłane zapalenie cewki moczowej i szyjki macicy. Lek jest dostępny na receptę.

Azithromycin Vitama

Azithromycin Vitama to antybiotyk należący do grupy makrolidów, stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Jest skuteczny przeciwko wielu rodzajom bakterii, takim jak te powodujące zakażenia dolnych dróg oddechowych, gardła i nosa, zakażenia ucha, skóry i tkanek miękkich. Lek jest dostępny na receptę.

Azithromycinum 123ratio

Azithromycinum 123ratio to antybiotyk makrolidowy, który jest stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na azytromycynę. Lek jest dostępny w postaci tabletek powlekanych. Wskazaniami do przyjmowania leku są zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich, niepowikłane zakażenia wywołane przez Chlamydia trachomatis. Azithromycinum 123ratio jest dostępny na receptę.

Azitrin

Azitrin to antybiotyk makrolidowy, który zwalcza zakażenia wywołane przez niektóre bakterie. Stosuje się go między innymi w leczeniu boreliozy, zapalenia zatok, gardła czy migdałków, zapaleń płuc czy oskrzeli. Lek jest dostępny na receptę. Wskazania do stosowania Azitrinu obejmują zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zakażenia skóry i tkanek miękkich.

Azitro-Mepha

Azitro-Mepha to lek zawierający substancję czynną azytromycynę, która jest antybiotykiem z grupy makrolidów. Lek jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie migdałków, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, łagodne do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc, zakażenia skóry i tkanek miękkich oraz niepowikłane zapalenie cewki moczowej i szyjki macicy wywołane przez Chlamydia trachomatis. Azitro-Mepha jest dostępny na receptę.

Azitrogen

Azitrogen to antybiotyk, który zwalcza zakażenia wywołane przez niektóre bakterie. Stosuje się go między innymi w leczeniu boreliozy, zapalenia zatok, gardła czy migdałków, zapaleń płuc czy oskrzeli. Lek jest dostępny w postaci proszku do sporządzania zawiesiny doustnej. Azitrogen jest lekiem na receptę.

Azitrox

Azitrox to antybiotyk z grupy makrolidów, którego głównym składnikiem jest azytromycyna. Jest stosowany w leczeniu różnych infekcji bakteryjnych, takich jak infekcje dróg oddechowych, skóry, tkanek miękkich oraz niektórych chorób przenoszonych drogą płciową. Lek działa poprzez hamowanie wzrostu i rozmnażania bakterii. Azitrox jest dostępny na receptę.

Azitrox Z

Azitrox Z to antybiotyk z grupy makrolidów zawierający azytromycynę. Jest skuteczny w leczeniu różnych typów infekcji bakteryjnych, w tym infekcji dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich, a także niektórych chorób przenoszonych drogą płciową. Lek jest dostępny na receptę.

Azix

Azix to lek o działaniu przeciwbakteryjnym, który zawiera substancję czynną azytromycynę. Jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń wywołanych przez bakterie, takich jak zapalenie zatok, gardła, migdałków, płuc czy oskrzeli. Lek jest dostępny na receptę.

Azycyna

Azycyna to antybiotyk z grupy makrolidów, zawierający substancję czynną azytromycynę. Stosuje się go w leczeniu szerokiego spektrum zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich oraz choroby przenoszone drogą płciową wywołane przez Chlamydia trachomatis. Lek jest dostępny na receptę.

Azypronal

Azypronal to lek z grupy antybiotyków zwanych makrolidami, które stosuje się w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Działa na bakterie wrażliwe na azytromycynę, co czyni go skutecznym w leczeniu różnych chorób. Azypronal jest szczególnie skuteczny w leczeniu zakażeń dróg oddechowych, takich jak zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie gardła, zapalenie zatok, a także zakażeń ucha, skóry i tkanek miękkich. Ponadto, Azypronal jest skuteczny w leczeniu zakażeń cewki moczowej lub szyjki macicy, wywołane przez bakterie Chlamydia trachomatis. Jest dostępny na receptę.

Azytact

Azytact to lek na receptę, który zawiera azytromycynę jako substancję czynną. Jest to antybiotyk z grupy makrolidów stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Azytact jest skuteczny w leczeniu zakażeń górnych dróg oddechowych, zapalenia zatok, zapalenia ucha środkowego, a także zakażeń dolnych dróg oddechowych i skóry. Lek ten jest również stosowany w leczeniu niepowikłanych zakażeń układu moczowego i zapalenia cewki moczowej.

Azyter

Azyter to lek w postaci kropli do oczu, który zawiera azytromycynę, antybiotyk z grupy makrolidów. Stosuje się go w miejscowym leczeniu różnych zakażeń oka pochodzenia bakteryjnego, takich jak ropne zapalenie spojówek i jaglicze zapalenie spojówek. Lek jest dostępny na receptę.

Bactrazol

Bactrazol to lek przeciwbakteryjny z grupy antybiotyków makrolidowych. Substancją czynną preparatu jest azytromycyna. Lek jest stosowany w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, ostrego zapalenia ucha środkowego, zakażeń skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłanych zakażeń wywołanych przez Chlamydia trachomatis. Bactrazol jest dostępny na receptę.

Biotrakson

Antybiotyk beta-laktamowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Zawiera substancję czynną ceftriakson należącą do antybiotyków z grupy cefalosporyn III generacji. Ma postać proszku do przygotowania roztworu do wstrzykiwań (domięśniowych albo dożylnych).

Canbiox

Canbiox to antybiotyk makrolidowy z klasy azalidów. Lek jest stosowany w leczeniu zakażeń bakteriami wrażliwymi na azytromycynę, takimi jak zapalenia oskrzeli, płuc, skóry i tkanek miękkich, zapalenie grudek chłonnych mieszków włosowych, bakteryjne zakażenie skóry i tkanki podskórnej, zakażenia wywołane przez bakterie Chlamydia trachomatis. Canbiox jest dostępny na receptę.

Cipronex

Cipronex to antybiotyk z grupy fluorochinolonów, którego substancją czynną jest cyprofloksacyna. Lek ten działa poprzez niszczenie bakterii powodujących zakażenia. Stosowany jest w leczeniu różnych rodzajów infekcji, takich jak zakażenia układu moczowego, układu oddechowego, skóry i tkanek miękkich, kości i stawów, a także w leczeniu zakażeń u pacjentów z neutropenią. Cipronex jest dostępny na receptę.

Cipropol

Cipropol to antybiotyk z grupy fluorochinolonów, który jest dostępny na receptę. Lek ten jest skuteczny w leczeniu wielu infekcji bakteryjnych, takich jak zakażenia dolnych dróg oddechowych, uszu, nosa i gardła, układu moczowego, narządu rodnego i narządów płciowych, skóry i tkanek miękkich, kości i stawów, narządów jamy brzusznej. Cipropol jest również stosowany w leczeniu płucnej postaci wąglika. Działa tylko na określone szczepy bakterii wywołujących zakażenia.

Clotrimazolum Aflofarm

Clotrimazolum Aflofarm to lek dermatologiczny w postaci kremu, który jest stosowany miejscowo na skórę. Substancją czynną jest klotrymazol, który jest lekiem przeciwgrzybiczym. Lek ten jest skuteczny w zwalczaniu zakażeń grzybiczych skóry i błon śluzowych zewnętrznych narządów płciowych. Jest dostępny bez recepty.

Clotrimazolum Amara

Clotrimazolum Amara to lek w postaci kremu do stosowania miejscowego, który zawiera substancję czynną klotrymazol. Klotrymazol działa przeciwgrzybiczo, zwłaszcza na drożdżaki i dermatofity, które rosną na skórze, włosach i paznokciach powodując różne rodzaje grzybic. Lek jest wskazany do miejscowego leczenia grzybic skóry, łupieżu pstrego oraz zakażeń drożdżakowych skóry i błon śluzowych zewnętrznych narządów płciowych. Clotrimazolum Amara jest dostępny bez recepty.

Clotrimazolum GSK

Clotrimazolum GSK to lek przeciwgrzybiczy dostępny w postaci kremu i tabletek dopochwowych. Substancją czynną jest klotrimazol, który zwalcza zakażenia grzybami chorobotwórczymi. Lek jest stosowany w miejscowym leczeniu zakażeń grzybiczych skóry, a także przy łupieżu pstrym oraz grzybicach wałów paznokciowych. Clotrimazolum GSK jest dostępny bez recepty.

Clotrimazolum Hasco

Clotrimazolum Hasco to lek przeciwgrzybiczy dostępny w postaci kremu do stosowania na skórę. Jego głównym składnikiem jest klotrimazol, który hamuje rozwój większości grzybów powodujących zakażenia skóry u ludzi. Preparat jest wskazany w miejscowym leczeniu grzybic skóry, łupieżu pstrego oraz drożdżakowych zakażeń skóry i błon śluzowych zewnętrznych narządów płciowych. Lek dostępny jest bez recepty.

Clotrimazolum Medana

Clotrimazolum Medana to lek przeciwgrzybiczy w postaci płynu na skórę. Substancją czynną preparatu jest klotrimazol, który jest skuteczny wobec wielu gatunków dermatofitów i drożdżaków. Lek stosuje się w miejscowym leczeniu grzybiczych zakażeń skóry, łupieżu pstrego, grzybic wałów paznokciowych. Clotrimazolum Medana jest dostępny bez recepty.

Clotrimazolum US Pharmacia

Clotrimazolum US Pharmacia to lek dostępny bez recepty, który ma postać kremu. Jest stosowany na skórę i błony śluzowe w celu redukcji zmian powstałych na skutek grzybiczego zapalenia skóry wywołanego przez dermatofity, drożdżaki oraz grzyby pleśniowe. Substancją czynną preparatu jest klotrimazol, który jest skuteczny wobec wielu gatunków dermatofitów i drożdżaków. Działanie klotrimazolu prowadzi do zahamowania syntezy ergosterolu, niezbędnego składnika błony komórkowej grzybów.

Clotrimazolum Ziaja

Clotrimazolum Ziaja to lek w postaci kremu, który zawiera substancję czynną klotrimazol. Klotrimazol jest pochodną imidazolu o działaniu przeciwgrzybiczym. Lek jest skuteczny wobec wielu gatunków dermatofitów i drożdżaków. Stosowany jest miejscowo w zakażeniach drożdżakowych skóry stóp i rąk, oraz zewnętrznych narządów płciowych. Clotrimazolum Ziaja jest dostępny bez recepty.

Doxycycline Genoptim

Doxycycline Genoptim to antybiotyk zawierający substancję czynną doksycyklinę, który należy do grupy tetracyklin. Lek ten hamuje rozwój bakterii i pierwotniaków, co czyni go skutecznym w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych. Jest stosowany w leczeniu zakażeń układu oddechowego, układu moczowego, układu pokarmowego, a także w leczeniu infekcji skóry. Doxycycline Genoptim jest dostępny na receptę.

Doxycyclinum Polfarmex

Doxycyclinum Polfarmex to lek, którego substancją czynną jest doksycyklina – antybiotyk z grupy tetracyklin. Działa on hamująco na rozwój wielu drobnoustrojów, w tym bakterii i pierwotniaków. Lek stosuje się w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie gardła, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli i płuc. Jest dostępny na receptę.

Doxycyclinum TZF

Doxycyclinum TZF to antybiotyk z grupy tetracyklin, który hamuje rozwój bakterii i pierwotniaków. Lek stosuje się w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie gardła, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli i płuc. Doxycyclinum TZF jest dostępny na receptę.

Exoderil

Exoderil to lek o działaniu przeciwgrzybiczym, dostępny bez recepty. Jest to krem do miejscowego stosowania na skórę. Zawiera substancję czynną naftyfinę, która działa przeciwgrzybiczo i zabija większość grzybów, drożdżaków i pleśniaków, które wywołują zakażenia skóry u człowieka. Exoderil stosuje się w miejscowym leczeniu zakażeń grzybiczych skóry, takich jak grzybica skóry i fałdów skórnych, grzybica międzypalcowa, zakażenie skóry wywołane przez drożdżaki oraz łupież pstry.

Floxal

Floxal to lek przeciwbakteryjny zawierający substancję czynną ofloksacynę, która należy do grupy fluorochinolonów. Stosowany jest w leczeniu zakażeń przedniego odcinka oka wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na ofloksacynę, takie jak bakteryjne zapalenie spojówek, rogówki, brzegów powiek, worka łzowego, jęczmień, wrzód rogówki. Dostępny jest w dwóch formach: kropli do oczu i maści do oczu. Lek jest dostępny na receptę.

Flucofast

Flucofast to lek przeciwgrzybiczy, którego substancją czynną jest flukonazol. Jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń grzybiczych, takich jak kandydoza pochwy, jamy ustnej i przełyku, kandydozy układowe, kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz różne grzybice skóry i paznokci. Lek jest dostępny na receptę.

Gyno-Pevaryl

Gyno-Pevaryl to lek przeciwgrzybiczy, który jest dostępny na receptę. Jest dostępny w postaci globulek dopochwowych i kremu dopochwowego. Substancją czynną leku jest azotan ekonazolu, który działa na dermatofity, drożdżaki i grzyby pleśniowe, a także na bakterie Gram-dodatnie. Lek stosuje się w leczeniu zakażeń grzybiczych sromu i pochwy u kobiet, a u mężczyzn w grzybiczym zapaleniu żołędzi prącia.

Gynoxin

Gynoxin to lek dostępny bez recepty, który ma postać kremu dopochwowego. Jest to lek o szerokim działaniu przeciwgrzybiczym, zwalczający zakażenia wywołane przez grzyby chorobotwórcze. Ponadto działa przeciwbakteryjnie na bakterie Gram-dodatnie. Wskazania do stosowania to drożdżyca błon śluzowych narządów płciowych (zapalenie sromu i pochwy, zapalenie pochwy, upławy) oraz leczenie zakażeń mieszanych pochwy.

Gynoxin Optima

Gynoxin Optima to lek dostępny bez recepty, który jest stosowany w leczeniu infekcji intymnych, w szczególności grzybiczych i mieszanych zakażeń pochwy. Produkt ma formę kapsułek dopochwowych, zawierających fentikonazol. Fentikonazol ma szeroki zakres działania przeciwgrzybicznego, a także hamuje rozwój bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Lek jest przeznaczony dla kobiet powyżej 16. roku życia.

Gynoxin Uno

Gynoxin Uno to lek w formie kapsułki dopochwowej, który jest polecany w terapii drożdżycy narządów płciowych i mieszanych infekcji intymnych. Substancją czynną leku jest fentikonazol, będący pochodną imidazolu o szerokim zakresie działania przeciwgrzybiczego, w tym na drożdżaki. Fentikonazol działa również przeciwbakteryjnie na bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Lek jest dostępny bez recepty.

Hascofungin

Hascofungin to lek przeciwgrzybiczy dostępny bez recepty, który jest stosowany miejscowo. Substancją czynną preparatu jest cyklopiroks z olaminą. Lek ma działanie przeciwgrzybicze, a także słabsze przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Jest skuteczny wobec wielu gatunków dermatofitów, pleśni, drożdżaków a także niektórych innych grzybów chorobotwórczych. Wskazany jest w miejscowym leczeniu wszystkich postaci grzybic skóry gładkiej i owłosionej, w szczególności takich jak: kandydoza skórna, grzybica ciała, podudzi, pachwin (dotyczy tylko kremu), stóp, łupież pstry.

Levoxa

Levoxa to antybiotyk zawierający substancję czynną lewofloksacynę, który działa bakteriobójczo na bakterie wywołujące zakażenia w organizmie. Jest stosowany w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia zatok, płuc, układu moczowego, gruczołu krokowego oraz skóry i tkanki podskórnej. Może być również stosowany w celu zapobiegania lub leczenia choroby płuc zwanej wąglikiem. Lek jest dostępny na receptę.

Macmiror Complex

Macmiror Complex to lek dostępny na receptę, który zawiera dwie substancje czynne: nifuratel i nystatynę. Jest stosowany w leczeniu zakażeń pochwy i sromu wywołanych przez grzyby z rodzaju Candida, rzęsistka pochwowego i bakterie. Dzięki zastosowaniu tych dwóch substancji w jednym preparacie, lek działa skuteczniej niż gdyby były one stosowane oddzielnie. Lek jest dostępny w postaci maści i globulek dopochwowych.

Macmiror Complex 500

Macmiror Complex 500 to lek dostępny na receptę, który zawiera dwie substancje czynne: nifuratel i nystatynę. Nifuratel to syntetyczny związek, który skutecznie działa przeciwko różnym pierwotniakom, bakteriom i grzybom, które są najczęstszymi przyczynami zakażeń pochwy. Nystatyna to antybiotyk o działaniu przeciwgrzybicznym, działającym przede wszystkim na grzyby z rodzaju Candida spp. Lek jest stosowany w leczeniu zakażeń pochwy i sromu wywołanych przez rzęsistka pochwowego (Trichomonas vaginalis), grzyby z rodzaju Candida spp. oraz bakterie.

Macromax

Macromax to antybiotyk z grupy makrolidów, którego substancją czynną jest azytromycyna. Lek jest dostępny na receptę i stosowany jest w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych. Wskazania do stosowania obejmują zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich, a także niepowikłane zakażenia wywołane przez Chlamydia trachomatis.

Nobaxin

Nobaxin to lek przeciwbakteryjny dostępny na receptę, który zawiera substancję czynną azytromycynę. Jest to antybiotyk z grupy makrolidów stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Nobaxin jest wskazany w leczeniu zakażeń górnych dróg oddechowych, takich jak zapalenie gardła lub migdałków, zapalenie zatok, ostre zapalenie ucha środkowego, a także zakażeń dolnych dróg oddechowych i zakażeń skóry i tkanek miękkich. Może być również stosowany w leczeniu trądziku pospolitego o umiarkowanym nasileniu u dorosłych.

Nystatyna Teva

Nystatyna Teva to antybiotyk polienowy o działaniu przeciwgrzybiczym. Lek działa na wiele szczepów drożdży i grzybów drożdżakopodobnych, szczególnie na drożdżaki z rodzaju Candida. Jest wskazany do leczenia grzybic przewodu pokarmowego, w tym jamy ustnej, oraz w profilaktyce u pacjentów leczonych dużymi dawkami antybiotyków lub kortykosteroidów. Lek jest dostępny na receptę.

Nystatyna VP

Nystatyna VP to lek w postaci tabletek dopochwowych, który jest antybiotykiem polienowym o działaniu przeciwgrzybiczym. Substancją czynną preparatu jest nystatyna, która wiąże się nieodwracalnie ze sterolami wchodzącymi w skład błony komórkowej grzybów. W wyniku tego działania, błona komórkowa ulega uszkodzeniu, co zaburza funkcjonowanie komórki grzyba i prowadzi do jej śmierci. Lek jest wskazany do miejscowego leczenia grzybiczego zapalenia pochwy i sromu. Jest dostępny na receptę.

Oflodinex

Oflodinex to lek w postaci kropli do oczu, który zawiera ofloksacynę, antybiotyk z grupy chinolonów. Jest stosowany w leczeniu powierzchownych zakażeń oka, takich jak bakteryjne zapalenie spojówek i zapalenie rogówki, wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na działanie ofloksacyny. Lek jest dostępny na receptę.

Oftaquix

Oftaquix to lek w postaci kropli do oczu, który zawiera substancję czynną lewofloksacynę. Jest to antybiotyk z grupy fluorochinolonów. Stosowany jest do leczenia bakteryjnych zakażeń obejmujących przednią powierzchnię oka, takich jak na przykład zapalenie spojówek. Lek jest dostępny na receptę i może być stosowany u dzieci powyżej 1. roku życia, młodzieży i dorosłych.

Oranex

Oranex to antybiotyk z grupy makrolidów, zawierający substancję czynną azytromycynę. Stosowany jest w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak zakażenia górnych dróg oddechowych, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia dolnych dróg oddechowych, a także zakażenia skóry i tkanek miękkich. Lek jest dostępny na receptę.

Pevazol

Pevazol to lek w postaci kremu do stosowania na skórę, zawierający substancję czynną azotan ekonazolu. Jest to substancja o szerokim zakresie działania przeciwgrzybiczego. Krem Pevazol przeznaczony jest do leczenia miejscowego wszystkich rodzajów grzybic skóry oraz zakażeń mieszanych. Jest dostępny na receptę.

Pimafucin

Pimafucin to lek antybiotykowy z grupy polienów, który jest stosowany miejscowo w przypadku infekcji grzybiczych, najczęściej w obrębie okolic intymnych. Lek zawiera natamycynę, antybiotyk o działaniu przeciwgrzybiczym. Dostępny jest pod postacią globulek, w jednym opakowaniu mieści się od 3 do 6 sztuk. Wskazania do stosowania Pimafucin obejmują leczenie zakażeń grzybiczych skóry, błon śluzowych i narządów płciowych wywołanych przez grzyby z rodzaju Candida. Lek jest dostępny na receptę.

Pimafucort

Pimafucort to lek na receptę, dostępny w formie maści lub kremu do stosowania miejscowego. Zawiera trzy substancje czynne: hydrokortyzon, natamycynę i neomycynę. Hydrokortyzon działa przeciwzapalnie, natamycyna przeciwgrzybiczo, a neomycyna przeciwbakteryjnie. Lek jest zalecany w leczeniu stanów zapalnych skóry powikłanych zakażeniem bakteryjnym lub grzybiczym. Krem jest zalecany w leczeniu stanów ostrych i podostrych, a także zmian w obrębie skóry owłosionej i fałdów skórnych. Maść jest zalecana w leczeniu zmian skórnych z towarzyszącym wysuszeniem, złuszczeniem lub pękaniem skóry, zwłaszcza w łojotokowym zapaleniu skóry.

Pirolam

Pirolam to lek przeciwgrzybiczy przeznaczony do stosowania miejscowego na skórę lub paznokcie. Substancją czynną leku jest cyklopiroks z olaminą. Lek ten działa na występujące na skórze grzyby zwane dermatofitami, grzyby drożdżopodobne, pleśnie, mieszane zakażenia grzybicze. Pirolam jest dostępny w postaci żelu lub lakieru do paznokci. Wskazania do stosowania to grzybica skóry gładkiej i owłosionej, grzybica stóp, grzybica podudzi. Lek jest dostępny bez recepty.

Proxacin 250 / 500

Proxacin to antybiotyk z grupy fluorochinolonów, który zawiera substancję czynną cyprofloksacynę. Jest stosowany do leczenia zakażeń bakteryjnych wrażliwych na tę substancję. Lek jest dostępny na receptę. Wskazaniami do stosowania Proxacin są zakażenia dolnych dróg oddechowych, długotrwałe lub nawracające zakażenia ucha lub zatok, zakażenia układu moczowego, zakażenia jąder lub kanalików nasiennych, zakażenia narządów płciowych u kobiet, zakażenia układu pokarmowego oraz zakażenia wewnątrz jamy brzusznej, zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów oraz zapobieganie zakażeniom wywoływanym przez bakterię Neisseria meningitidis.

Rovamycine

Rovamycine to antybiotyk należący do grupy makrolidów, który zawiera substancję czynną spiramycynę. Jest stosowany w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, toksoplazmozy, kryptosporydiozy, zakażeń skóry, cewki moczowej oraz w ostrych stanach stomatologicznych. Lek jest dostępny na receptę.

Sumamed

Sumamed to antybiotyk z grupy makrolidów, który zawiera substancję czynną azytromycynę. Jest stosowany w leczeniu różnych infekcji bakteryjnych, takich jak infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenie ucha środkowego oraz choroby przenoszone drogą płciową wywołane przez Chlamydia trachomatis. Lek jest dostępny na receptę.

Sumamed forte

Sumamed Forte to antybiotyk o szerokim spektrum działania dostępny na receptę. Zawiera substancję czynną azytromycynę, która jest antybiotykiem z grupy makrolidów. Lek stosuje się w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenia ucha, zapalenia zatok, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz stanów zapalnych w przebiegu chorób przenoszonych drogą płciową. Może być stosowany przez dorosłych i dzieci o wadze powyżej 45 kg.

Travocort

Travocort to lek w postaci kremu, który jest przeznaczony do miejscowego leczenia początkowych zakażeń grzybiczych skóry oraz stanów zapalnych. Preparat jest wykorzystywany głównie w dermatologii. Travocort zwalcza bakterie i grzyby oraz neutralizuje dolegliwości bólowe, swędzenie i nieprzyjemne pieczenie. Jest dostępny na receptę. Wskazany jest do leczenia powierzchownych zakażeń grzybiczych skóry ze współistniejącymi silnymi zapalnymi lub wypryskowymi zmianami skórnymi, np. rąk, przestrzeni międzypalcowych stóp oraz okolic pachwinowych i narządów płciowych.

Travogen

Travogen to lek przeciwgrzybiczy w postaci kremu, który jest stosowany miejscowo na skórę. Substancją czynną zawartą w leku jest izokonazol. Lek jest wskazany do leczenia powierzchownych zakażeń grzybiczych skóry, takich jak grzybica skóry rąk i stóp, grzybica pachwin, okolic narządów płciowych, łupież pstry i łupież rumieniowy. Travogen jest dostępny na receptę.

Triderm

Triderm to lek stosowany w dermatologii, który przynosi ulgę w przypadku różnych schorzeń skórnych. Lek zawiera trzy główne składniki: gentamycynę (antybiotyk), klotrimazol (lek przeciwgrzybiczy) i betametazon (kortykosteroid), które działają synergicznie, zwalczając infekcje bakteryjne, grzybicze oraz łagodząc stany zapalne skóry. Triderm występuje pod postacią maści lub kremu. Jest dostępny na receptę. Wskazania do stosowania obejmują zmiany skórne wywołane przez bakterie oraz grzyby, które są wrażliwe na składniki leku.

Unguentum Undecylenicum

Unguentum Undecylenicum to maść przeciwgrzybicza, która zawiera substancję czynną o nazwie kwas undecylenowy. Lek stosuje się w leczeniu powierzchniowych zakażeń grzybiczych skóry i błon śluzowych, takich jak grzybica stóp, grzybica pachwin i łupież pstry. Unguentum Undecylenicum jest dostępny bez recepty.

Unidox Solutab

Unidox Solutab to antybiotyk z grupy tetracyklin, który hamuje rozwój bakterii i pierwotniaków. Lek stosuje się w leczeniu różnych zakażeń bakteryjnych, takich jak borelioza, rzeżączka i zapalenie płuc. Unidox Solutab jest dostępny na receptę.

Vilantrin

Vilantrin to lek dostępny na receptę, który występuje w postaci globulek dopochwowych. Każda globulka zawiera 500 mg metronidazolu. Lek ten działa przeciwbakteryjnie i przeciwpierwotniakowo. Jest stosowany w leczeniu bakteryjnych zakażeń pochwy oraz w przypadku rzęsistkowicy.

Xyvelam

Xyvelam to antybiotyk zawierający lewofloksacynę, dostępny w postaci tabletek powlekanych. Jest stosowany w leczeniu różnych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia zatok, płuc u pacjentów z problemami z oddychaniem lub zapaleniem płuc, dróg moczowych, w tym nerek lub pęcherza moczowego, gruczołu krokowego w przypadku długotrwałego stanu zapalnego, a także zakażeń skóry i tkanki podskórnej, w tym mięśni. Lek jest dostępny na receptę.

Zetamax

Zetamax to antybiotyk z grupy makrolidów, który jest stosowany w leczeniu szerokiego zakresu zakażeń bakteryjnych. Lek hamuje wzrost bakterii powodujących zakażenia. Zetamax jest wskazany w leczeniu zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenia zatok, pozaszpitalnego zapalenia płuc oraz zapalenia gardła i (lub) zapalenia migdałków wywołane przez Streptococcus pyogenes u pacjentów nietolerujących leków przeciwbakteryjnych z grupy β-laktamów. Jest dostępny na receptę.

Choroby weneryczne – informator o infekcjach przenoszonych drogą płciową

Choroby weneryczne, znane również jako infekcje przenoszone drogą płciową (STI) lub choroby przenoszone drogą płciową (STD), stanowią istotny problem zdrowia publicznego dotykający ludzi niezależnie od wieku, płci czy statusu społecznego. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia, codziennie na całym świecie dochodzi do ponad miliona nowych zakażeń przenoszonych drogą płciową, co daje rocznie około 374 miliony przypadków. Pomimo dostępności skutecznych metod profilaktyki i leczenia, choroby weneryczne nadal stanowią znaczące zagrożenie dla zdrowia reprodukcyjnego, mogąc prowadzić do przewlekłych dolegliwości, bezpłodności, a w skrajnych przypadkach nawet do śmierci. Niestety, wiele z tych infekcji początkowo przebiega bezobjawowo, co utrudnia ich wczesne wykrycie i sprzyja nieświadomemu przenoszeniu na partnerów seksualnych. Zrozumienie mechanizmów transmisji, rozpoznawanie wczesnych objawów oraz wiedza na temat dostępnych metod diagnostyki i leczenia są kluczowe zarówno dla skutecznej profilaktyki, jak i efektywnego postępowania terapeutycznego w przypadku zakażenia.

leki na choroby weneryczne

Czym są choroby weneryczne?

Choroby weneryczne to grupa infekcji, które przenoszą się głównie podczas kontaktów seksualnych z osobą zakażoną. Patogeny wywołujące te choroby mogą być przenoszone podczas stosunku waginalnego, analnego lub oralnego. W przypadku niektórych chorób do zakażenia może dojść również poprzez inne drogi, takie jak:

  • Bezpośredni kontakt z zakażoną krwią (np. przez używanie wspólnych igieł, niesterylne zabiegi medyczne czy kosmetyczne)
  • Przekazanie patogenu z matki na dziecko podczas ciąży, porodu lub karmienia piersią
  • Bliski kontakt skóry z zakażonymi zmianami skórnymi lub błonami śluzowymi
  • W rzadkich przypadkach, poprzez kontakt z zanieczyszczonymi przedmiotami (ręczniki, bielizna, przybory toaletowe)

Choroby weneryczne są wywoływane przez różne patogeny, w tym bakterie, wirusy, grzyby oraz pierwotniaki. Niezależnie od czynnika przyczynowego, wszystkie choroby przenoszone drogą płciową mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, jeśli nie zostaną wcześnie wykryte i odpowiednio leczone.

Epidemiologia chorób wenerycznych

Problem chorób wenerycznych ma wymiar globalny i dotyka wszystkich regionów świata, choć jego skala różni się w zależności od wielu czynników, w tym dostępu do opieki zdrowotnej, poziomu edukacji seksualnej oraz uwarunkowań kulturowych i społecznych.

W Polsce, podobnie jak w innych krajach europejskich, odnotowuje się niepokojący wzrost liczby zakażeń przenoszonych drogą płciową. Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny (NIZP-PZH), w ostatnich latach obserwuje się znaczący wzrost zachorowań na kiłę, rzeżączkę oraz chlamydiozę.

W I połowie 2023 roku odnotowano w Polsce 1571 przypadków kiły, 757 przypadków rzeżączki i 270 przypadków chlamydii. Rośnie również liczba nowych zakażeń wirusem HIV – w 2023 roku zdiagnozowano ponad 2590 nowych przypadków, co stanowi wzrost o ponad 200 w porównaniu do całego roku 2022.

Należy jednak pamiętać, że oficjalne statystyki mogą nie odzwierciedlać rzeczywistej skali problemu. Wiele osób nie zgłasza się do lekarza z powodu wstydu, braku świadomości zakażenia (w przypadku infekcji bezobjawowych) lub korzysta z prywatnej opieki zdrowotnej, która nie zawsze raportuje przypadki chorób wenerycznych do rejestrów epidemiologicznych.

Czynniki ryzyka chorób wenerycznych

Ryzyko zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową zwiększają następujące czynniki:

Zachowania seksualne wysokiego ryzyka

  • Częste zmiany partnerów seksualnych
  • Przygodne kontakty seksualne, szczególnie bez zabezpieczenia
  • Stosunki seksualne pod wpływem alkoholu lub narkotyków, które mogą prowadzić do nieodpowiedzialnych decyzji
  • Seks komercyjny (zarówno świadczenie usług seksualnych, jak i korzystanie z nich)

Czynniki demograficzne i społeczne

  • Młody wiek – osoby między 15 a 25 rokiem życia są szczególnie narażone
  • Osoby w wieku 45+, które po długich związkach monogamicznych wchodzą w nowe relacje i często zapominają o zabezpieczeniach
  • Mieszkańcy terenów z ograniczonym dostępem do opieki zdrowotnej
  • Osoby pozbawione właściwej edukacji seksualnej

Czynniki medyczne

  • Wcześniejsze zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową
  • Osłabiony układ odpornościowy (z powodu chorób przewlekłych, leków immunosupresyjnych lub zakażenia HIV)
  • Mikrourazy okolic intymnych, które mogą ułatwiać wnikanie patogenów

Inne czynniki

  • Bagatelizowanie wczesnych objawów i opóźnianie wizyty u lekarza
  • Próby samoleczenia bez konsultacji medycznej
  • Brak regularnych badań kontrolnych
  • Stygmatyzacja i wstyd związany z chorobami wenerycznymi, która powstrzymuje przed szukaniem pomocy

Najczęstsze choroby weneryczne i ich charakterystyka

Choroby weneryczne o podłożu bakteryjnym

Kiła (syfilis)

Kiła jest wywoływana przez krętka bladego (Treponema pallidum) – bakterię o spiralnym kształcie, która może infekować niemal każdą tkankę organizmu. Choroba charakteryzuje się wieloletnim przebiegiem z okresami objawowymi i bezobjawowymi.

Przebieg choroby:

Kiła rozwija się w kilku stadiach:

  • Kiła pierwotna (3-4 tygodnie po zakażeniu) – pojawia się niebolesne owrzodzenie (objaw pierwotny) w miejscu wniknięcia bakterii, najczęściej na narządach płciowych, w jamie ustnej lub okolicy odbytu. Zmianom towarzyszy powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Owrzodzenie goi się samoistnie po 2-6 tygodniach, co może dawać fałszywe poczucie wyleczenia.
  • Kiła wtórna (9 tygodni do roku po zakażeniu) – charakteryzuje się symetryczną, plamistą wysypką na tułowiu, kończynach, dłoniach i stopach. Mogą również pojawić się zmiany na błonach śluzowych, powiększenie węzłów chłonnych, gorączka, bóle głowy, utrata wagi oraz ogólne osłabienie.
  • Kiła utajona – okres bezobjawowy, który może trwać latami. Mimo braku objawów, bakterie nadal są obecne w organizmie i mogą powodować uszkodzenia narządów wewnętrznych.
  • Kiła późna (5-30 lat po zakażeniu) – prowadzi do poważnych powikłań zdrowotnych, takich jak uszkodzenia układu sercowo-naczyniowego (tętniaki aorty), układu nerwowego (porażenie postępujące, kiła mózgu) oraz powstawania guzowatych zmian (kilaków) w różnych narządach.

Diagnostyka:

  • Badanie mikroskopowe w ciemnym polu widzenia (pozwala na bezpośrednie wykrycie krętków)
  • Testy serologiczne (VDRL, USR, FTA-ABS, TPHA)
  • PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy) – wykrywa DNA bakterii

Leczenie:

Podstawą leczenia kiły jest antybiotykoterapia. Lekiem z wyboru jest penicylina, która pozostaje najbardziej skuteczną substancją przeciwko krętkowi blademu. W zależności od stadium choroby stosuje się:

  • Penicylinę benzatynową (Debecylina) – jednorazowa dawka 2,4 mln j.m. domięśniowo w kile wczesnej
  • Penicylinę benzatynową 2,4 mln j.m. domięśniowo co tydzień przez 3 tygodnie w kile późnej
  • W przypadku alergii na penicylinę: doksycyklina (100 mg doustnie 2 razy dziennie przez 14-28 dni), azytromycyna (2g jednorazowo) lub erytromycyna (500 mg doustnie 4 razy dziennie przez 14-28 dni)

Zgodnie z przepisami polskiego prawa, leczenie kiły jest bezpłatne, niezależnie od posiadania ubezpieczenia zdrowotnego. Leczeniu powinni być poddani również partnerzy seksualni osoby zakażonej, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Rzeżączka

Rzeżączka jest wywoływana przez bakterię Neisseria gonorrhoeae (dwoinka rzeżączki). Infekcja może dotyczyć błon śluzowych narządów płciowych, odbytnicy, gardła lub spojówek.

Przebieg zakażenia:

Rzeżączka często przebiega odmiennie u kobiet i mężczyzn:

  • U mężczyzn objawy pojawiają się zwykle po 2-5 dniach od zakażenia i obejmują ropny wyciek z cewki moczowej, ból lub pieczenie podczas oddawania moczu oraz obrzęk i zaczerwienienie ujścia cewki moczowej. W cięższych przypadkach może dojść do zapalenia najądrzy, gruczołu krokowego lub zapalenia odbytnicy.
  • U kobiet infekcja może przebiegać bezobjawowo nawet u 50% zakażonych. Jeśli objawy występują (po 7-14 dniach od zakażenia), mogą obejmować nieprawidłową wydzielinę z pochwy, krwawienia międzymiesiączkowe, ból w podbrzuszu oraz ból podczas stosunków seksualnych lub oddawania moczu.

Diagnostyka:

  • Posiew mikrobiologiczny z wymazu z cewki moczowej, szyjki macicy, gardła lub odbytu
  • Badania molekularne (PCR) – bardziej czułe niż posiew
  • Badanie mikroskopowe wymazu (pozwala na szybką diagnostykę u mężczyzn z objawami)

Leczenie:

Ze względu na rosnącą antybiotykooporność, schematy leczenia rzeżączki uległy w ostatnich latach zmianie. Obecnie zalecane są:

  • Ceftriakson 500 mg domięśniowo, jednorazowo (lek pierwszego wyboru)
  • Azytromycyna 2g doustnie, jednorazowo (często dodawana do ceftriaksonu, aby zwiększyć skuteczność oraz leczyć potencjalne współistniejące zakażenie chlamydiami)
  • W przypadku oporności: spektinomycyna 2g domięśniowo, jednorazowo lub cefiksym 400 mg doustnie, jednorazowo

Ważne jest, aby leczyć także partnerów seksualnych, nawet jeśli nie mają objawów, oraz przeprowadzić kontrolne badania po zakończeniu leczenia, aby potwierdzić jego skuteczność.

Chlamydioza

Chlamydioza jest wywoływana przez bakterię Chlamydia trachomatis. Jest to jedna z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową, która często przebiega bezobjawowo, co ułatwia jej rozprzestrzenianie.

Przebieg zakażenia:

  • U kobiet infekcja może dotyczyć szyjki macicy, cewki moczowej lub odbytnicy. Około 70-80% zakażeń przebiega bezobjawowo. Jeśli objawy wystąpią, mogą obejmować nieprawidłowe upławy, krwawienia międzymiesiączkowe, dyskomfort podczas oddawania moczu oraz ból w podbrzuszu. Nieleczona chlamydioza może prowadzić do zapalenia narządów miednicy mniejszej (PID), ciąży pozamacicznej i niepłodności.
  • U mężczyzn zakażenie może powodować zapalenie cewki moczowej, objawiające się białawą wydzieliną z cewki, dyskomfortem podczas oddawania moczu oraz świądem lub pieczeniem w okolicy ujścia cewki moczowej. W niektórych przypadkach może dojść do zapalenia najądrzy, co objawia się bólem i obrzękiem moszny. Nieleczona infekcja może prowadzić do zmniejszenia płodności.

Diagnostyka:

  • Badania molekularne (PCR) z wymazu z szyjki macicy, cewki moczowej, gardła, odbytu lub z próbki moczu
  • Oznaczanie przeciwciał anty-Chlamydia w surowicy krwi (mniej czułe niż PCR)

Leczenie:

Chlamydioza jest w pełni uleczalna przy zastosowaniu odpowiedniej antybiotykoterapii. Zalecane schematy leczenia to:

  • Doksycyklina 100 mg doustnie 2 razy dziennie przez 7 dni
  • Azytromycyna 1g doustnie, jednorazowo
  • W przypadku ciąży: erytromycyna 500 mg doustnie 4 razy dziennie przez 7 dni lub amoksycylina 500 mg doustnie 3 razy dziennie przez 7 dni

Podobnie jak w przypadku innych chorób wenerycznych, ważne jest leczenie partnerów seksualnych oraz powstrzymanie się od kontaktów seksualnych do czasu zakończenia terapii i ustąpienia objawów.

Choroby weneryczne o podłożu wirusowym

Opryszczka narządów płciowych

Opryszczka narządów płciowych jest wywoływana głównie przez wirusa opryszczki pospolitej typu 2 (HSV-2), choć coraz częściej diagnozuje się również zakażenia wywołane przez HSV-1 (tradycyjnie kojarzony z opryszczką wargową).

Przebieg zakażenia:

Pierwsze zakażenie HSV (zakażenie pierwotne) może przebiegać bezobjawowo lub powodować nasilone objawy ogólne i miejscowe:

  • Pojawienie się pęcherzyków na narządach płciowych, które po pęknięciu przekształcają się w bolesne owrzodzenia
  • Obrzęk i zaczerwienienie okolic intymnych
  • Świąd i pieczenie w miejscu zmian
  • Powiększenie okolicznych węzłów chłonnych
  • Objawy grypopodobne: gorączka, bóle mięśni, zmęczenie
  • Dysuria (ból podczas oddawania moczu)

Po ustąpieniu objawów wirus pozostaje w zwojach nerwowych w stanie latentnym (uśpienia) i może ulegać reaktywacji, powodując nawrotowe epizody opryszczki. Nawroty są zwykle łagodniejsze niż pierwotne zakażenie i mogą być wyzwalane przez stres, menstruację, obniżenie odporności, gorączkę czy ekspozycję na promieniowanie UV.

Diagnostyka:

  • Badanie PCR (najczulszy test wykrywający DNA wirusa w materiale ze zmian)
  • Hodowla wirusowa
  • Testy serologiczne wykrywające przeciwciała przeciw HSV w surowicy krwi
  • Rozpoznanie kliniczne na podstawie charakterystycznych zmian

Leczenie:

Nie ma obecnie metody pozwalającej na całkowite wyeliminowanie wirusa HSV z organizmu. Leczenie ma na celu złagodzenie objawów, skrócenie czasu trwania epizodu i zmniejszenie częstości nawrotów. Stosowane leki przeciwwirusowe to:

  • Acyklowir – 400 mg doustnie 3 razy dziennie przez 5-10 dni (pierwszy epizod) lub 400 mg 3 razy dziennie przez 5 dni (nawroty)
  • Walacyklowir – 1000 mg doustnie 2 razy dziennie przez 10 dni (pierwszy epizod) lub 500 mg 2 razy dziennie przez 3-5 dni (nawroty)
  • Famcyklowir – 250 mg doustnie 3 razy dziennie przez 5-10 dni (pierwszy epizod) lub 125 mg 2 razy dziennie przez 5 dni (nawroty)

W przypadku częstych nawrotów (ponad 6 rocznie) stosuje się leczenie supresyjne, polegające na codziennym przyjmowaniu niższych dawek leków przeciwwirusowych przez dłuższy okres (np. acyklowir 400 mg 2 razy dziennie lub walacyklowir 500 mg raz dziennie).

Zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV)

Wirus brodawczaka ludzkiego (Human Papillomavirus, HPV) obejmuje ponad 200 typów, z których około 40 może zakażać okolice narządów płciowych. Niektóre typy HPV (np. 6, 11) powodują łagodne zmiany, takie jak kłykciny kończyste, podczas gdy inne (np. 16, 18, 31, 33, 45, 52, 58) są uznawane za wysokoonkogenne i mogą prowadzić do rozwoju nowotworów.

Przebieg zakażenia:

Większość zakażeń HPV przebiega bezobjawowo i ustępuje samoistnie w ciągu 1-2 lat dzięki odpowiedzi immunologicznej organizmu. W niektórych przypadkach zakażenie może jednak prowadzić do:

  • Rozwoju kłykcin kończystych (condylomata acuminata) – brodawkowatych narośli w okolicach narządów płciowych, odbytu, a czasem jamy ustnej
  • Zmian przedrakowych i rakowych (przy zakażeniu typami wysokoonkogennymi): rak szyjki macicy, sromu, pochwy, prącia, odbytu lub nowotwory okolicy głowy i szyi

Diagnostyka:

  • Badanie cytologiczne (test Pap) – wykrywa zmiany komórkowe spowodowane przez HPV
  • Testy molekularne wykrywające DNA wirusa HPV
  • Kolposkopia – badanie umożliwiające dokładne obejrzenie szyjki macicy
  • Badanie histopatologiczne materiału pobranego podczas biopsji

Leczenie:

Nie istnieje swoiste leczenie przeciwwirusowe eradykujące wirusa HPV. Postępowanie obejmuje:

  • Leczenie zmian wywołanych przez HPV (kłykciny kończyste):
    • Krioterapia (wymrażanie ciekłym azotem)
    • Elektrokoagulacja lub laseroterapia
    • Chirurgiczne usunięcie zmian
    • Leki miejscowe: podofilotoksyna (Wartec, Condyline) – 0,5% roztwór lub 0,15% krem stosowany 2 razy dziennie przez 3 dni, potem 4 dni przerwy, powtarzane do 4 cykli; imikwimod (Aldara) – 5% krem stosowany 3 razy w tygodniu przez maksymalnie 16 tygodni
  • Leczenie zmian przedrakowych (w zależności od stopnia zaawansowania):
    • Konizacja (wycięcie stożka szyjki macicy)
    • LEEP (elektrokonizacja pętlowa)
    • Krioterapia
    • Laserowaporyzacja

Profilaktyka:

Dostępne są skuteczne szczepionki przeciw HPV, które chronią przed zakażeniem najczęstszymi wysokoonkogennymi typami wirusa. W Polsce dostępne są:

  • Cervarix – chroni przed HPV 16 i 18
  • Gardasil – chroni przed HPV 6, 11, 16 i 18
  • Gardasil 9 – chroni przed HPV 6, 11, 16, 18, 31, 33, 45, 52 i 58

Szczepienie przeciw HPV jest najskuteczniejsze, gdy zostanie przeprowadzone przed rozpoczęciem aktywności seksualnej, jednak może być korzystne również dla osób aktywnych seksualnie.

Zakażenie HIV

HIV (Human Immunodeficiency Virus) to wirus atakujący komórki układu odpornościowego, głównie limfocyty T CD4+. Nieleczone zakażenie HIV prowadzi do rozwoju AIDS (Acquired Immunodeficiency Syndrome) – zespołu nabytego niedoboru odporności.

Przebieg zakażenia:

Zakażenie HIV przebiega w kilku fazach:

  • Ostra choroba retrowirusowa – pojawia się 2-4 tygodnie po zakażeniu i objawia się grypopodobnie: gorączką, bólami mięśni i stawów, powiększeniem węzłów chłonnych, wysypką i bólami gardła. Trwa zwykle 1-2 tygodnie.
  • Faza bezobjawowa (latencja kliniczna) – może trwać od kilku do kilkunastu lat. W tym czasie wirus namnaża się, powoli niszcząc układ odpornościowy.
  • Faza objawowa – charakteryzuje się występowaniem różnych objawów wynikających z postępującego uszkodzenia układu immunologicznego: przewlekłe zmęczenie, utrata masy ciała, nawracające infekcje, półpasiec, kandydoza jamy ustnej, przewlekła biegunka.
  • AIDS – końcowe stadium zakażenia HIV, w którym dochodzi do rozwoju chorób wskaźnikowych, takich jak zakażenia oportunistyczne (pneumocystoza, toksoplazmoza mózgu, gruźlica), specyficzne nowotwory (mięsak Kaposiego, chłoniaki nieziarnicze) i inne poważne powikłania.

Diagnostyka:

  • Testy przesiewowe wykrywające przeciwciała anty-HIV i/lub antygen p24 (testy III i IV generacji)
  • Testy potwierdzenia: Western blot, badania molekularne (PCR, NAT)
  • Oznaczanie liczby limfocytów CD4+ oraz wiremii HIV RNA (dla monitorowania przebiegu zakażenia i skuteczności leczenia)

Leczenie:

Podstawą leczenia zakażenia HIV jest skojarzona terapia antyretrowirusowa (cART – combination antiretroviral therapy), składająca się z co najmniej trzech leków z różnych grup. Najczęściej stosowane grupy leków to:

  • Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI): tenofowir, emtrycytabina, abakawir, lamiwudyna
  • Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI): efawirenz, rylpiwiryna, dorawiryna
  • Inhibitory proteazy (PI): darunawir, atazanawir (zawsze wzmacniane rytonawirem lub kobicystatem)
  • Inhibitory integrazy (INSTI): dolutegrawir, raltegrawir, biktegrawir
  • Inhibitory wejścia: marawirok (antagonista CCR5), enfuwirtyd (inhibitor fuzji)

Nowoczesne schematy leczenia często opierają się na preparatach złożonych, zawierających kilka substancji w jednej tabletce (np. Biktarvy, Triumeq, Genvoya), co ułatwia przestrzeganie zaleceń terapeutycznych.

W Polsce, zgodnie z aktualnymi standardami, leczenie antyretrowirusowe rozpoczyna się u wszystkich osób z rozpoznanym zakażeniem HIV, niezależnie od liczby limfocytów CD4+. Leczenie jest bezpłatne i dostępne w wyspecjalizowanych ośrodkach referencyjnych.

Profilaktyka poekspozycyjna (PEP):

W przypadku ekspozycji na HIV (np. poprzez niezabezpieczony kontakt seksualny z osobą zakażoną), możliwe jest zastosowanie profilaktyki poekspozycyjnej. Polega ona na przyjmowaniu leków antyretrowirusowych przez 28 dni, co znacząco zmniejsza ryzyko zakażenia. PEP należy rozpocząć jak najszybciej, najlepiej w ciągu 24 godzin, a maksymalnie do 72 godzin od ekspozycji.

Choroby weneryczne wywoływane przez pierwotniaki i grzyby

Rzęsistkowica

Rzęsistkowica jest wywoływana przez pierwotniaka Trichomonas vaginalis (rzęsistek pochwowy). Jest to jedna z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową na świecie.

Przebieg zakażenia:

  • U kobiet zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub powodować charakterystyczne objawy, takie jak obfite, żółto-zielone, pieniste upławy o nieprzyjemnym zapachu, świąd i pieczenie sromu oraz pochwy, bolesność podczas stosunków płciowych oraz dyskomfort podczas oddawania moczu.
  • U mężczyzn infekcja najczęściej przebiega bezobjawowo, ale może powodować zapalenie cewki moczowej, zapalenie gruczołu krokowego czy najądrzy, co objawia się dysfunkcją układu moczowego, nieprawidłową wydzieliną z cewki moczowej oraz dyskomfortem w okolicy krocza.

Diagnostyka:

  • Badanie mikroskopowe świeżego wymazu z pochwy lub cewki moczowej
  • Posiew na specjalnych podłożach
  • Badania immunologiczne
  • Badania molekularne (PCR)

Leczenie:

Podstawową metodą leczenia rzęsistkowicy jest zastosowanie preparatów z grupy 5-nitroimidazoli:

  • Metronidazol – 2g doustnie jednorazowo lub 500 mg doustnie 2 razy dziennie przez 7 dni
  • Tynidazol – 2g doustnie jednorazowo

Ważne jest jednoczesne leczenie partnerów seksualnych, nawet jeśli nie mają objawów. Podczas terapii metronidazolem i tynidazolem należy całkowicie powstrzymać się od spożywania alkoholu, gdyż może to prowadzić do reakcji disulfiramowej (nudności, wymioty, bóle głowy, zaczerwienienie twarzy).

Grzybica narządów płciowych

Grzybica narządów płciowych najczęściej jest wywoływana przez drożdżaki z rodzaju Candida, głównie Candida albicans. Choć nie jest to klasyczna choroba przenoszona drogą płciową (drożdżaki mogą być elementem normalnej flory), to może być przenoszona podczas kontaktów seksualnych.

Przebieg zakażenia:

  • U kobiet objawia się białą, serowatą wydzieliną z pochwy, intensywnym świądem i pieczeniem sromu, zaczerwienieniem i obrzękiem warg sromowych oraz dyspareuną (bólem podczas stosunków płciowych).
  • U mężczyzn może powodować zapalenie żołędzi i napletka, objawiające się zaczerwienieniem, świądem, drobnymi pęcherzykami lub nadżerkami na żołędzi i wewnętrznej powierzchni napletka, a także ropną wydzieliną spod napletka.

Diagnostyka:

  • Badanie mikroskopowe bezpośrednie (preparat z dodatkiem KOH)
  • Posiew mikologiczny
  • Badania molekularne

Leczenie:

W leczeniu grzybicy narządów płciowych stosuje się zarówno preparaty miejscowe, jak i ogólne:

  • Leki miejscowe:
    • Pochodne imidazolowe: klotrimazol (krem, globulki), mikonazol, ekonazol, izokonazol
    • Pochodne hydroksypirydonu: cyklopiroks
    • Pochodne nystatyny: nystatyna (tabletki dopochwowe, kremy)
  • Leki ogólne:
    • Flukonazol – 150 mg doustnie, jednorazowo
    • Itrakonazol – 200 mg doustnie 2 razy dziennie przez 1 dzień
    • Ketokonazol – 200-400 mg doustnie raz dziennie przez 5-10 dni

W przypadku nawrotów grzybicy stosuje się dłuższe schematy leczenia oraz profilaktykę nawrotów. Leczenie partnerów seksualnych jest zalecane tylko w przypadku, gdy oni również mają objawy zakażenia.

Objawy chorób wenerycznych

Objawy chorób wenerycznych mogą być bardzo zróżnicowane, a część infekcji, zwłaszcza we wczesnym stadium, może przebiegać bezobjawowo. Utrudnia to diagnostykę i sprzyja nieświadomemu przenoszeniu zakażeń na partnerów seksualnych. Należy pamiętać, że brak objawów nie oznacza braku infekcji – osoba bezobjawowa również może zarażać innych.

Najczęstsze objawy chorób wenerycznych u kobiet i mężczyzn

Zmiany w okolicach narządów płciowych

  • Nietypowa wydzielina z pochwy lub cewki moczowej (śluzowa, ropna, o nieprzyjemnym zapachu)
  • Owrzodzenia, nadżerki, guzki lub brodawki na narządach płciowych
  • Zaczerwienienie, obrzęk lub wysypka w okolicach intymnych
  • Świąd i pieczenie okolic intymnych

Objawy ze strony układu moczowego

  • Ból lub pieczenie podczas oddawania moczu
  • Częstomocz
  • Krwiomocz

Objawy ze strony układu rozrodczego

  • Ból podczas stosunków płciowych
  • Krwawienia międzymiesiączkowe lub po stosunku (u kobiet)
  • Ból i obrzęk jąder (u mężczyzn)
  • Ból w podbrzuszu (szczególnie u kobiet)

Objawy ogólnoustrojowe

  • Powiększenie węzłów chłonnych, szczególnie w okolicach pachwin
  • Gorączka, złe samopoczucie
  • Bóle mięśni i stawów
  • Zmęczenie, osłabienie

Czas pojawienia się objawów

Czas inkubacji (od momentu zakażenia do wystąpienia pierwszych objawów) różni się w zależności od rodzaju infekcji:

  • Rzeżączka – 2-5 dni u mężczyzn, 7-14 dni u kobiet
  • Chlamydioza – 1-3 tygodnie
  • Kiła – pierwsze owrzodzenie pojawia się po 3-4 tygodniach od zakażenia
  • Opryszczka narządów płciowych – 2-14 dni
  • Kłykciny kończyste (HPV) – od 3 tygodni do kilku miesięcy, a nawet lat
  • HIV – ostra choroba retrowirusowa po 2-4 tygodniach, następnie wieloletni okres bezobjawowy
  • Rzęsistkowica – 3-28 dni

Należy pamiętać, że objawy mogą być nietypowe, łagodne lub całkowicie nieobecne, co nie zmienia faktu, że zakażenie istnieje i może być przenoszone na innych.

Diagnostyka chorób przenoszonych drogą płciową

Wczesne wykrycie chorób wenerycznych ma kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia i zapobiegania dalszemu rozprzestrzenianiu się zakażeń. Diagnostyka obejmuje kilka etapów:

Wywiad lekarski

Lekarz zbiera szczegółowe informacje na temat:

  • Charakteru i czasu trwania objawów
  • Historii kontaktów seksualnych i ewentualnych ekspozycji na zakażenie
  • Stosowanych metod antykoncepcji
  • Wcześniejszych chorób przenoszonych drogą płciową
  • Chorób współistniejących i przyjmowanych leków

Badanie fizykalne

Obejmuje ocenę:

  • Stanu narządów płciowych zewnętrznych
  • Obecności zmian skórnych lub wydzieliny
  • Stanu węzłów chłonnych
  • W przypadku kobiet – badanie ginekologiczne (z użyciem wziernika i pobieraniem wymazów)

Badania laboratoryjne

W zależności od podejrzewanej infekcji, mogą obejmować:

Badania mikrobiologiczne

  • Posiewy mikrobiologiczne (np. na Neisseria gonorrhoeae)
  • Badania mikroskopowe (bezpośrednie preparaty, barwienie metodą Grama)
  • Badania immunoenzymatyczne (ELISA)

Badania serologiczne

  • Testy na przeciwciała przeciwko różnym patogenom (HIV, kiła, HSV)
  • Oznaczanie antygenów (np. HBsAg w wirusowym zapaleniu wątroby typu B)

Badania molekularne

  • Techniki amplifikacji kwasów nukleinowych (PCR, NAT) – pozwalają na wykrycie materiału genetycznego patogenów
  • Bardzo czułe i swoiste, szczególnie przydatne w diagnostyce HIV, chlamydii, rzeżączki, HPV

Badania obrazowe

W niektórych przypadkach, szczególnie przy podejrzeniu powikłań, mogą być przydatne:

  • USG narządów miednicy mniejszej
  • Tomografia komputerowa
  • Rezonans magnetyczny

Kiedy i jak często wykonywać badania?

Regularne badania przesiewowe są zalecane dla osób aktywnych seksualnie, szczególnie tych z grup zwiększonego ryzyka:

  • Osoby często zmieniające partnerów seksualnych – badania co 3-6 miesięcy
  • Mężczyźni mający kontakty seksualne z mężczyznami – badania co 3-6 miesięcy
  • Osoby świadczące usługi seksualne – badania co 1-3 miesiące
  • Osoby po ryzykownym kontakcie seksualnym – badania po upływie odpowiedniego okresu okna serologicznego (zwykle 4-12 tygodni od ekspozycji)
  • Kobiety w ciąży – badania w kierunku kiły, HIV, WZW B, chlamydii jako część standardowej opieki prenatalnej

Warto pamiętać, że wiele chorób wenerycznych może przebiegać bezobjawowo, dlatego regularne badania są ważne nawet przy braku niepokojących objawów.

Leczenie chorób wenerycznych

Podejście do leczenia chorób przenoszonych drogą płciową zależy od czynnika etiologicznego, stadium choroby oraz obecności ewentualnych powikłań. Ogólne zasady leczenia obejmują:

Zasady ogólne

  1. Wczesne rozpoczęcie leczenia – im wcześniej zostanie wdrożona terapia, tym mniejsze ryzyko powikłań i transmisji zakażenia
  2. Leczenie partnerów seksualnych – nawet jeśli nie mają objawów
  3. Abstynencja seksualna – zalecane powstrzymanie się od kontaktów seksualnych do czasu całkowitego wyleczenia
  4. Regularne kontrole – w celu monitorowania skuteczności leczenia
  5. Edukacja pacjenta – dotycząca choroby, leczenia i profilaktyki

Leczenie specyficzne w zależności od typu zakażenia

Zakażenia bakteryjne

  • Leczenie antybiotykami w odpowiednich dawkach i przez zalecany okres
  • Kontrola po zakończeniu leczenia w celu potwierdzenia eradykacji patogenu

Zakażenia wirusowe

  • W przypadku HSV i HIV – leczenie przeciwwirusowe (nie prowadzi do całkowitej eliminacji wirusa, ale kontroluje objawy i zmniejsza ryzyko transmisji)
  • W przypadku HPV – leczenie objawowe (usuwanie zmian)

Zakażenia pierwotniakowe i grzybicze

  • Stosowanie odpowiednich leków przeciwpierwotniakowych lub przeciwgrzybiczych
  • W przypadku nawrotów – profilaktyka nawrotów

Podejście kompleksowe

Leczenie chorób wenerycznych powinno obejmować nie tylko terapię farmakologiczną, ale także:

  • Poradnictwo psychologiczne
  • Edukację na temat bezpiecznych zachowań seksualnych
  • Weryfikację i leczenie innych chorób przenoszonych drogą płciową

Powikłania nieleczonych chorób wenerycznych

Choroby przenoszone drogą płciową, jeśli nie są odpowiednio leczone, mogą prowadzić do poważnych, długotrwałych powikłań zdrowotnych:

Powikłania zdrowotne u kobiet

  • Przewlekłe bóle miednicy – mogą być następstwem nieleczonej chlamydiozy lub rzeżączki
  • Zapalenie narządów miednicy mniejszej (PID) – może prowadzić do tworzenia się zrostów, zablokowania jajowodów i niepłodności
  • Niepłodność – wynikająca z uszkodzenia jajowodów lub zaburzeń hormonalnych
  • Ciąża pozamaciczna – zwiększone ryzyko przy uszkodzeniu jajowodów
  • Rak szyjki macicy – powiązany z przewlekłym zakażeniem HPV

Powikłania zdrowotne u mężczyzn

  • Zapalenie najądrzy i jąder – może prowadzić do niepłodności
  • Zapalenie gruczołu krokowego – powoduje przewlekłe bóle i zaburzenia funkcji seksualnych
  • Zwężenie cewki moczowej – następstwo nieleczonej rzeżączki
  • Rak prącia – związany z zakażeniem HPV

Powikłania ogólnoustrojowe

  • Uszkodzenie narządów wewnętrznych – w przypadku kiły późnej (tętniaki aorty, uszkodzenie wątroby)
  • Powikłania neurologiczne – zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, porażenie postępujące w kile
  • Nowotwory – niektóre typy HPV zwiększają ryzyko nowotworów narządów płciowych, odbytu, jamy ustnej i gardła
  • AIDS – końcowe stadium nieleczonego zakażenia HIV, charakteryzujące się ciężkimi infekcjami oportunistycznymi i nowotworami

Zakażenia wrodzone

Niektóre choroby weneryczne mogą być przenoszone z matki na dziecko podczas ciąży lub porodu, prowadząc do:

  • Kiły wrodzonej – powodującej wady rozwojowe, zaburzenia neurologiczne, głuchotę
  • Zapalenia płuc wywołanego przez Chlamydia trachomatis
  • Zapalenia spojówek u noworodków – spowodowanego rzeżączką
  • Opryszczki noworodków – potencjalnie śmiertelnej infekcji
  • Zakażenia HIV – prowadzącego do rozwoju AIDS u dzieci
  • Zapalenia wątroby – w przypadku WZW B i C

Profilaktyka chorób wenerycznych

Zapobieganie chorobom przenoszonym drogą płciową jest kluczowym elementem zdrowia seksualnego. Skuteczna profilaktyka obejmuje zarówno działania indywidualne, jak i inicjatywy zdrowia publicznego.

Bezpieczniejsze praktyki seksualne

Stosowanie mechanicznych metod barierowych

  • Prezerwatywy męskie – prawidłowo stosowane redukują ryzyko większości chorób wenerycznych
  • Prezerwatywy żeńskie – alternatywa, szczególnie gdy partner nie chce stosować prezerwatywy męskiej
  • Dental dams (lateksowe chusteczki stomatologiczne) – podczas seksu oralnego z kobietą
  • Lateksowe rękawiczki – podczas stymulacji manualnej przy obecności ran na dłoniach

Ograniczenie ryzyka

  • Zmniejszenie liczby partnerów seksualnych
  • Unikanie seksu z osobami, które mają widoczne zmiany na narządach płciowych
  • Abstynencja seksualna – jedyna w 100% skuteczna metoda zapobiegania STI
  • Monogamiczny związek z osobą niezakażoną

Szczepienia ochronne

Dostępne są skuteczne szczepionki przeciwko niektórym chorobom przenoszonym drogą płciową:

  • Szczepionka przeciwko HPV – chroni przed typami wirusa odpowiedzialnymi za kłykciny kończyste i nowotwory (szyjki macicy, sromu, pochwy, prącia, odbytu, jamy ustnej)
  • Szczepionka przeciwko WZW typu B – chroni przed wirusowym zapaleniem wątroby typu B

Regularne badania przesiewowe

  • Testy w kierunku chorób wenerycznych – regularne badania pozwalają na wczesne wykrycie i leczenie infekcji, nawet bezobjawowych
  • Badania cytologiczne – regularne badania przesiewowe w kierunku raka szyjki macicy pozwalają na wczesne wykrycie zmian przedrakowych

Profilaktyka po kontakcie (PEP)

W przypadku ekspozycji na zakażenie HIV (np. poprzez niezabezpieczony stosunek z osobą o nieznanym statusie serologicznym) można zastosować profilaktykę poekspozycyjną:

  • Musi być rozpoczęta jak najszybciej, najlepiej w ciągu 24 godzin, a maksymalnie do 72 godzin od ekspozycji
  • Polega na przyjmowaniu leków antyretrowirusowych przez 28 dni
  • Jest dostępna w wyspecjalizowanych ośrodkach, szpitalnych oddziałach chorób zakaźnych oraz niektórych poradniach specjalistycznych

Edukacja

Edukacja seksualna i promowanie świadomych decyzji dotyczących życia seksualnego są kluczowe dla skutecznej profilaktyki chorób wenerycznych. Obejmuje to wiedzę na temat:

  • Dróg przenoszenia chorób wenerycznych
  • Metod redukcji ryzyka
  • Rozpoznawania wczesnych objawów
  • Dostępu do badań i leczenia

Najczęściej zadawane pytania (FAQ)

Tak, wiele chorób wenerycznych, szczególnie we wczesnym stadium, może przebiegać bezobjawowo. Dotyczy to zwłaszcza chlamydiozy, rzeżączki, zakażenia HPV i HIV. Bezobjawowy przebieg nie oznacza braku ryzyka powikłań ani możliwości zarażania innych osób. Dlatego tak ważne są regularne badania przesiewowe dla osób aktywnych seksualnie.

Czas, po którym badania będą wiarygodne, zależy od rodzaju infekcji i metody diagnostycznej:

  • Rzeżączka i chlamydioza – testy PCR są wiarygodne już po 1-2 tygodniach od ekspozycji
  • Kiła – testy serologiczne stają się dodatnie po około 3-4 tygodniach od zakażenia
  • HIV – najnowsze testy IV generacji mogą wykryć zakażenie po 2-3 tygodniach, ale dla całkowitej pewności zaleca się badanie po 3 miesiącach
  • HSV – testy serologiczne stają się dodatnie po 2-6 tygodniach od pierwotnego zakażenia
  • HPV – testy DNA są wiarygodne po kilku tygodniach, ale zmiany cytologiczne mogą pojawić się po miesiącach lub latach

Tak, choć ryzyko jest znacznie mniejsze niż podczas pełnego stosunku. Niektóre choroby weneryczne mogą być przenoszone przez:

  • Kontakt skóry z zakażoną skórą (np. opryszczka, kłykciny kończyste)
  • Seks oralny bez zabezpieczenia
  • Głębokie pocałunki (w przypadku opryszczki wargowej)
  • Wspólne używanie zabawek seksualnych bez odpowiedniego czyszczenia między użyciami
  • Kontakt z zakażoną krwią (np. HIV, WZW B i C)

Prezerwatywy znacząco zmniejszają ryzyko zakażenia większością chorób wenerycznych, ale nie zapewniają 100% ochrony. Ich skuteczność zależy od:

  • Prawidłowego stosowania (założenie przed jakimkolwiek kontaktem genitalnym, używanie przez cały czas trwania stosunku, odpowiednie zdejmowanie)
  • Jakości prezerwatywy (certyfikowana, nieprzeterminowana, odpowiednio przechowywana)
  • Rodzaju patogenu (prezerwatywy są mniej skuteczne w przypadku chorób przenoszonych przez kontakt skóry z skórą, np. HPV, HSV)

Dla zwiększenia bezpieczeństwa warto stosować prezerwatywy łącznie z innymi metodami redukcji ryzyka, takimi jak regularne badania i szczepienia ochronne.

To zależy od rodzaju infekcji:

  • Choroby bakteryjne (kiła, rzeżączka, chlamydioza) – przy odpowiednim leczeniu antybiotykami są zazwyczaj całkowicie wyleczalne
  • Choroby wirusowe (HIV, HSV, HPV) – większość nie jest w pełni uleczalna; terapia ma na celu kontrolowanie objawów, zmniejszanie ryzyka transmisji oraz zapobieganie powikłaniom
  • Zakażenia pierwotniakowe i grzybicze (rzęsistkowica, grzybica narządów płciowych) – można je skutecznie leczyć, ale mogą nawracać

Tak, zakażenie jedną chorobą weneryczną nie wyklucza zakażenia innymi. Co więcej, obecność jednej infekcji może zwiększać podatność na inne zakażenia przez:

  • Uszkodzenie błon śluzowych lub skóry (np. owrzodzenia kiły ułatwiają transmisję HIV)
  • Osłabienie miejscowej odpowiedzi immunologicznej
  • Zwiększenie miejscowego stanu zapalnego, co sprzyja namnażaniu patogenów

Dlatego osoby z rozpoznaną chorobą weneryczną powinny być badane w kierunku innych infekcji przenoszonych drogą płciową.

Rozmowa o chorobach wenerycznych z partnerem może być trudna, ale jest niezbędna dla zdrowia obu stron. Wskazówki, które mogą pomóc:

  • Wybierz odpowiedni moment – spokojny, prywatny, gdy oboje macie czas
  • Bądź szczery i bezpośredni – unikaj zawstydzania i oskarżania
  • Skup się na faktach medycznych – podkreśl, że chodzi o zdrowie, nie o ocenę moralną
  • Zaproponuj wspólne badania – to dobry sposób na budowanie zaufania i ochronę zdrowia
  • Jeśli zostałeś zdiagnozowany z chorobą weneryczną, poinformuj o tym wszystkich niedawnych partnerów seksualnych, aby również mogli się przebadać

Po ryzykownym kontakcie seksualnym warto wykonać kompleksowe badania w kierunku chorób wenerycznych:

  • Test na HIV (po odpowiednim czasie okna serologicznego)
  • Badania w kierunku kiły
  • Badania w kierunku rzeżączki i chlamydii
  • Test na wirusowe zapalenie wątroby typu B i C
  • U kobiet dodatkowo cytologia i test na HPV
  • W przypadku objawów sugerujących inne zakażenia – odpowiednie badania dodatkowe

Badania najlepiej wykonać w poradni chorób zakaźnych, poradni dermatologiczno-wenerologicznej lub specjalistycznej poradni zdrowia seksualnego.

Tak, nieleczone choroby weneryczne, szczególnie bakteryjne jak chlamydioza i rzeżączka, mogą prowadzić do niepłodności zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn:

  • U kobiet – zakażenia mogą prowadzić do zapalenia narządów miednicy mniejszej, co może skutkować zablokowaniem jajowodów i niepłodnością
  • U mężczyzn – zakażenia mogą powodować zapalenie najądrzy i jąder, które może prowadzić do zmniejszenia liczby i jakości plemników

Wczesne wykrycie i leczenie chorób wenerycznych znacząco zmniejsza ryzyko powikłań związanych z płodnością.

Szczepienia przeciwko HPV są najbardziej skuteczne, gdy zostaną podane przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. Jednak badania wskazują, że mogą być korzystne również dla osób już aktywnych seksualnie, ponieważ:

  • Mogą chronić przed typami HPV, z którymi dana osoba jeszcze się nie zetknęła
  • Mogą zmniejszać ryzyko nawrotów u osób, które już były zakażone HPV
  • Mogą zapobiegać tzw. superinfekcji (zakażeniu innymi typami HPV)

Decyzja o szczepieniu powinna być podjęta po konsultacji z lekarzem, który uwzględni indywidualną sytuację pacjenta.

Tak, choroby weneryczne w czasie ciąży mogą stanowić poważne zagrożenie zarówno dla matki, jak i dla dziecka. Mogą prowadzić do:

  • Poronienia lub przedwczesnego porodu
  • Zakażenia wewnątrzmacicznego
  • Zakażenia w trakcie porodu
  • Wad wrodzonych
  • Martwego urodzenia

Dlatego badania przesiewowe w kierunku chorób wenerycznych są standardową częścią opieki prenatalnej, a wykryte zakażenia powinny być leczone pod ścisłą kontrolą lekarską.