Dziurawiec (Hypericum perforatum) to roślina z rodziny dziurawcowatych (Hypericaceae). Występuje naturalnie na całym świecie, w Europie, Azji, Afryce i Ameryce Północnej. W Polsce jest dość pospolitym, który można spotkać na łąkach. Roślina ta posiada charakterystyczne, drobne, żółte kwiaty zebrane w baldachogrona. Liście dziurawca są przeciwnie ułożone na łodydze, mają liczne drobne dziurki, stąd też nazwa rośliny.
Dziurawiec jest rośliną leczniczą, wykorzystywaną w medycynie naturalnej od tysięcy lat. W medycynie ludowej stosowany był w leczeniu chorób układu pokarmowego, skóry, a także w przypadku chorób psychicznych i nerwic. Dziś dziurawiec jest powszechnie stosowany w medycynie naturalnej, a także w medycynie konwencjonalnej, przede wszystkim jako lek przeciwdepresyjny oraz wspomagający trawienie. Podpowiadamy, jak stosować dziurawiec.
Na co pomaga dziurawiec?
Ziele dziurawca (Hypericum perforatum) jest ziołem, które od wieków stosowane jest w medycynie naturalnej. Działanie ziela dziurawca polega głównie na wpływie na układ nerwowy i trawienny.
Dziurawiec zawiera wiele związków biologicznie aktywnych, w tym przede wszystkim hiperycynę i hiperyforinę, które wpływają na poziom neuroprzekaźników takich jak serotonina, dopamina i noradrenalina. Stąd też jego działanie przeciwdepresyjne i uspokajające.
Ziele dziurawca jest stosowane w leczeniu:
- łagodnej i umiarkowanej depresji,
- zaburzeń lękowych,
- bezsenności,
- nerwicy,
- objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego.
Może również pomóc w leczeniu stanów zapalnych, chorób skóry, chorób przewodu pokarmowego i układu moczowego. Należy jednak pamiętać, że ziele dziurawca może wykazywać interakcje z niektórymi lekami, w tym ze środkami antykoncepcyjnymi, lekami przeciwnowotworowymi oraz preparatami przeciwkrzepliwymi. Przed rozpoczęciem stosowania kuracji ziołowej powinniśmy zawsze skonsultować się z lekarzem, szczególnie jeśli zażywamy na stałe jakieś leki.
Jak stosować ziele dziurawca?
Ziele dziurawca (Hypericum perforatum) można stosować na wiele różnych sposobów, w zależności od celu terapeutycznego. Przed rozpoczęciem stosowania należy oczywiście skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.
Oto kilka sposobów stosowania ziela dziurawca:
1. Herbatka z ziela dziurawca.
Około 1 łyżeczki suszonego ziela dziurawca zalej wrzątkiem i pozostaw na około 10-15 minut. Napar można pić 2-3 razy dziennie, w zależności od potrzeb.
2. Ekstrakt z ziela dziurawca.
Jest on dostępny w postaci tabletek lub kapsułek, zwykle stosowany w dawce 300-900 mg dziennie.
3. Macerat olejowy z ziela dziurawca.
Do słoika wsyp około 50 g suszonego ziela dziurawca i zalej 500 ml oleju roślinnego (np. oliwy z oliwek). Pozostaw w ciepłym miejscu na około 4 tygodnie, od czasu do czasu wstrząsając. Po tym czasie odcedź macerat i przechowuj w szczelnie zamkniętym słoiku. Można stosować jako dodatek do sałatek, maść lub dodawać do kąpieli.
4. Napar do płukania gardła.
Około 2 łyżki suszonego ziela dziurawca zalej szklanką wrzącej wody i pozostaw na około 10-15 minut. Napar można stosować do płukania jamy ustnej i gardła w przypadku stanów zapalnych i infekcji oraz uszkodzenia dziąseł po zabiegach stomatologicznych.
Należy pamiętać, że ziele dziurawca może powodować skutki uboczne, takie jak suchość w ustach, biegunka, zawroty głowy, wrażliwość na światło, a także interakcje z niektórymi lekami. Dlatego właśnie kuracji ziołowych nie powinniśmy stosować na własną rękę. Jeśli odczuwamy jakieś dolegliwości, zawsze poradźmy się lekarza i dopytajmy, jaki rodzaj kuracji będzie dla nas odpowiedni. Ponadto, jeśli podczas przyjmowania dziurawca pojawią się u nas jakieś nieprzyjemne dolegliwości, natychmiast przerwijmy kurację i skonsultujemy się z lekarzem. Warto też pamiętać o tym, że ziele dziurawca ma działanie fotouczulające. W praktyce oznacza to, że nie powinniśmy intensywnie korzystać ze słońca podczas przyjmowania dziurawca.
Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.
