Vitaminum B1 Teva

Tiamina jest jedną z witamin z grupy B, rozpuszczalnych w wodzie. W organizmie przekształcana jest do formy aktywnej – pirofosforanu tiaminy (kokarboksylaza). Pirofosforan tiaminy bierze udział w metabolizmie węglowodanów, w dekarboksylacji a-ketokwasów, kwasu pirogronowego i glutarowego oraz w cyklu przemian glukozy.

Po podaniu domięśniowym tiamina wchłania się bardzo szybko. Jest w całości rozprowadzana do tkanek i osiąga duże stężenia w tkance nerwowej (mózg, płyn mózgowo-rdzeniowy), sercu, mięśniach, nerkach i wątrobie. Przenika do mleka karmiących matek.

Ciężki niedobór witaminy B1 prowadzi do choroby beri-beri, której objawy mogą dotyczyć układu nerwowego (postać sucha) albo układu krążenia (postać mokra).

Wskazania
– Stany niedoboru witaminy B1

Leczniczo:
– choroba beri-beri, encefalopatia Wemickego,
– neuropatie, w tym polineuropatia ruchowo-czuciowa w przebiegu alkoholizmu lub cukrzycy,
– zespoły bólowe w neurologii i reumatologii (bóle głowy, bóle stawów i mięśni).

Profilaktycznie:
– stany zwiększonego zapotrzebowania na witaminę B1 (niewłaściwa dieta, nadczynność tarczycy, przewlekły alkoholizm, przewlekłe infekcje, przewlekła gorączka, utrzymująca się biegunka, nadmierny wysiłek fizyczny przez długi okres czasu, stany ogólnego osłabienia, wyczerpania fizycznego i umysłowego),
– odżywianie pozajelitowe,
– choroby jelit przebiegające z zaburzeniami trawienia i wchłaniania.

Wspomagająco:
– rzadkie wrodzone zaburzenia metaboliczne (choroba syropu klonowego, niedobór karboksylazy pirogronianu, hiperalaninemia),
kardiomiopatia alkoholowa,
– niewydolność mięśnia sercowego,
– zaburzenia przemiany węglowodanów, szczególnie w cukrzycy – w stanach zagrażającej śpiączki cukrzycowej,
– zatrucia,
– półpasiec,
– rzucawka porodowa,
– choroby wątroby i dróg żółciowych,
– śpiączka i hipotermia niewiadomego pochodzenia (podejrzenie encefalopatii Wemickego).

Pozajelitowo lek stosuje się zwykle w przypadkach, w których podanie doustne nie jest zalecane (nudności, wymioty, stany przed- i pooperacyjne) lub niemożliwe (stany upośledzonego wchłaniania lub po resekcji żołądka).

Lek podaje się domięśniowo.

Zapobiegawczo: zwykle 25 mg na dobę. Dawkę ustala lekarz (w zależności od stopnia niedoboru u pacjenta).

Leczniczo:

Dorośli
Dawka terapeutyczna wynosi od 10 mg do 100 mg, do 3 razy na dobę, w zależności od stopnia niedoboru tiaminy.

Leczenie obejmuje zwykle od 15 do 20 wstrzyknięć. W ciężkich przypadkach czas leczenia do momentu uzyskania poprawy klinicznej, jest długi.

Choroba beri-beri: od 50 do 100 mg na dobę w dawkach podzielonych, do uzyskania odpowiedzi terapeutycznej (zwykle do 2 tygodni), następnie – 10 mg, 2 razy na dobę.

W ciężkich przypadkach niedoboru witaminy Bi dawkę dobową leku można zwiększyć do 200 mg – 300 mg, np. w leczeniu encefalopatii Wernickego stosuje się dawkę co najmniej od 100 do 200 mg na dobę przez pierwsze 3 dni (w ciągu pierwszych 12 godzin dawka może wynosić nawet do 1000 mg).

Śpiączka i hipotermia niewiadomego pochodzenia: 50 mg do 100 mg.

Stosowanie u dzieci i młodzieży:
Stany niedoboru witaminy Bi: zwykle od 10 do 25 mg na dobę. Wrodzone zaburzenia metaboliczne: od 10 do 20 mg, 2 razy na dobę.

Nie obserwowano objawów przedawkowania tiaminy.

Nie dotyczy.

Suplementacyjne (uzupełniające zapotrzebowanie) dawki tiaminy podawane w ciąży nie powodują żadnych działań niepożądanych.

Tiamina przenika do mleka matki. Brak doniesień o występowaniu jakichkolwiek działań niepożądanych podczas stosowania zalecanych dawek dobowych u kobiet karmiących piersią.