Rzeżączka (z łac. gonorrhoea) należy do najczęściej przenoszonych drogą płciową chorób o podłożu bakteryjnym. Najwięcej zachorowań dotyczy osób młodych w wieku 19-25 lat. Za rozwój schorzenia odpowiadają dwoinki rzeżączki Neisseria gonorrhoea. Jak objawia się rzeżączka u kobiet i mężczyzn? Czy ta choroba weneryczna atakuje jedynie narządy płciowe?
Objawy rzeżączki u kobiet i mężczyzn
Do zakażenia rzeżączką najczęściej dochodzi poprzez kontakty seksualne (zarówno heteroseksualne, jak i homoseksualne). Warto zaznaczyć, że symptomy tej popularnej choroby wenerycznej różnią się u obu płci. Ponad 50% przypadków rzeżączki u kobiet przebiega bezobjawowo. Charakterystycznym typem tego schorzenia u pacjentek jest rzeżączkowe zapalenie szyjki macicy. Kobieta może obserwować u siebie ropne, żółte upławy, odczuwać ból i pieczenie podczas oddawania moczu. U części pacjentek występują również zaburzenia cyklu miesiączkowego i obfite miesiączki.
W przypadku mężczyzn rzeżączka najczęściej przyjmuje postać rzeżączkowego zapalenie cewki moczowej. Choroba często manifestuje się w postaci wycieku ropnej wydzieliny z cewki moczowej Pacjent odczuwa również dyskomfort podczas oddawania moczu (pieczenie, czasem ostry ból), może też występować zwiększona częstość mikcji, bolesności oraz tkliwości jąder. Rzeżączka może atakować inne narządy organizmu człowieka – jakie?
Zakażenie rzeżączką obejmuje nie tylko narządy płciowe
Mimo że rzeżączka kojarzy się większości osób przede wszystkim z dolegliwościami ze strony układu moczowo-płciowego, może obejmować również inne rodzaje zakażeń. Przykładowo niemowlęta, które zostały zakażone bakteriami Neisseria gonorrhoea przez matkę podczas porodu, mogą cierpieć z powodu rzeżączkowego zapalenia spojówek. Obrzęk powiek może być tak duży, że utrudnia dziecku swobodne otwarcie oczu, innym symptomem jest obfita, ropna wydzielina. Warto podkreślić, że nieleczone rzeżączkowe zapalenie spojówek może uszkodzić wzrok niemowlęcia. Dwoinki rzeżączki mogą też spowodować rzeżączkowe zapalenie gardła, które w 90% przypadków przebiega bezobjawowo. Natomiast u pacjentów objawowych pojawia się zaczerwienienie i obrzęk tylnej ściany gardła, ropny nalot na migdałkach, wzrost lepkości śliny, cuchnący oddech, ból gardła przy przełykaniu. Rzeżączka może również spowodować zakażenie ogólnoustrojowe (dwoinki rzeżączki Neisseria gonorrhoea dostają się wówczas do krwioobiegu). U chorego mogą wystąpić objawy, takie jak:
- gorączka,
- dreszcze,
- obniżony nastrój,
- bóle stawów,
- zmiany skórne.
Rzeżączka niekiedy zajmuje struktury odbytu i odbytnicy (najczęściej do zakażenia dochodzi w wyniku kontaktów analnych). Chorzy odczuwają wówczas silny świąd w okolicy odbytu, ból podczas oddawania stolca, pojawia się również krwista lub śluzowa wydzielina.
Leczenie rzeżączki – jak wrócić do zdrowia?
Jak wygląda leczenie rzeżączki? Zakażenie spowodowane dwoinką rzeżączki leczy się głównie wdrażając antybiotykoterapię (m.in. penicylinę, ciprofloksacynę). Leki podawane są doustnie lub domięśniowo. Warto podkreślić, że z terapii leczniczej powinni skorzystać oboje partnerzy! Sprawdź wykaz leków na choroby weneryczne.
Rzeżączka a działania profilaktyczne
Wiele osób zastanawia się, jak uniknąć rzeżączki i problemów zdrowotnych, jakie wywołuje ta choroba. Co jest najskuteczniejszą profilaktyką? Na zakażenie rzeżączką narażona jest tak naprawdę każda osoba, która prowadzi aktywne życie seksualne. Chcąc zminimalizować ryzyko wystąpienia tej choroby wenerycznej, należy przede wszystkim ograniczyć liczbę przypadkowych kontaktów płciowych z nieznajomymi partnerami, zawsze używać prezerwatywy, również przy zbliżeniach oralnych. Ważnym elementem zapobiegawczym jest szczególne dbanie o higienę, nie korzystajmy nigdy z cudzych ręczników ani bielizny.
Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.
