Bexsero to szczepionka przeciw meningokokom grupy B, która jest podawana dzieciom w wieku 2 miesięcy i starszym w celu ochrony przed chorobami wywoływanymi przez bakterie Neisseria meningitidis z grupy B. Bakterie te mogą wywoływać ciężkie, niekiedy zagrażające życiu zakażenia, takie jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Szczepionka jest dostępna na receptę. Przy szczepieniu należy rozważyć wpływ chorób inwazyjnych w różnych grupach wiekowych oraz zróżnicowanie antygenowe szczepów z grupy B występujących w różnych obszarach geograficznych.
Menveo to szczepionka stosowana do czynnego uodparniania dzieci (w wieku od 2 lat), młodzieży i dorosłych narażonych na kontakt z dwoinkami zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (Neisseria meningitidis) z grup serologicznych A, C, W-135 i Y, w celu zapobiegania chorobie inwazyjnej. Jest dostępny na receptę. Szczepionka jest podawana w postaci iniekcji.
Szczepionka NeisVac-C jest przeznaczona do czynnego uodparniania dzieci po ukończeniu 2. miesiąca życia, młodzieży i dorosłych w celu zapobiegania zakażeniom wywołanym przez Neisseria meningitidis grupy C. Szczepionka powoduje wytwarzanie przez organizm własnych mechanizmów obronnych (przeciwciał) przeciw bakteriom grupy C. Szczepionka chroni wyłącznie przed chorobami wywołanymi przez bakterie Neisseria meningitidis grupy C. Nie zapewnia ochrony przed zakażeniami wywołanymi przez inne grupy bakterii Neisseria meningitidis lub przez inne drobnoustroje powodujące zapalenie opon mózgowych i zakażenie krwi. Lek jest dostępny na receptę.
NeisVac-C Baxter to szczepionka stosowana do zapobiegania chorobom wywołanym przez bakterie zwane Neisseria meningitidis grupy C. Szczepionka indukuje wytwarzanie przeciwciał bakteriobójczych skierowanych przeciw polisacharydom otoczkowym Neisseria meningitidis grupy C. Jest przeznaczona do czynnego uodparniania dzieci po ukończeniu 2. miesiąca życia, młodzieży i dorosłych. Lek jest dostępny na receptę.
Nimenrix to szczepionka stosowana do czynnego uodporniania osób w wieku od 6 tygodni przeciwko inwazyjnej chorobie meningokokowej wywołanej przez bakterie Neisseria meningitidis z grup A, C, W135 i Y. Szczepionka jest dostępna na receptę. Zawiera polisacharydy Neisseria meningitidis grupy A, C, W135 i Y skoniugowane z toksoidem tężcowym jako nośnikiem białkowym. Szczepionka jest podawana domięśniowo, zwykle w mięsień naramienny lub przednioboczną część uda.
Trumenba to szczepionka przeciwko meningokokom grupy B. Jest stosowana do czynnego uodparniania osób w wieku od 10 lat przeciwko inwazyjnej chorobie meningokokowej wywoływanej przez szczepy Neisseria meningitidis grupy B. Szczepionka jest dostępna na receptę.
Lista szczepionek przeciw meningokokom.
Meningokoki, co to jest?
Meningokoki są to bakterie, które przyczyniają się do powstawania inwazyjnej choroby, zwanej sepsą meningokową, bądź meningokowym zapaleniem opon mózgowo – rdzeniowych. Zakażenie tą chorobą przebiega błyskawicznie i może ona prowadzić w większości przypadków do zgonu chorego w bardzo krótkim czasie. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z osobą zakażoną – zarówno z człowiekiem chorym, jak i bezobjawowym nosicielem. Przez drogę kropelkową. U nosicieli bakterie te nie powodują żadnych objawów. Najczęściej na tę chorobę chorują dzieci, a okres wylęgania meningokoków wynosi około czterech dni.
Meningokoki – objawy zachorowania
Do objawów związanych z zachorowaniem na meningokoki należy zaliczyć przede wszystkim takie kwestie jak:
- gorączkę
- drgawki
- osłabienie
- złe samopoczucie
- bóle stawów
- bóle mięśni
- infekcja górnych dróg oddechowych
- sztywność karku
- bóle głowy
- wzmożona senność
- światłowstręt
- biegunka
- nudności
- wymioty
- małe, czerwone zmiany na ciele
Meningokoki – powikłania
Meningokoki są niezwykle niebezpieczną chorobą, ponieważ mogą prowadzić do:
- śmierci
- padaczki
- zapalenia płuc
- uszkodzeń mózgu
- zapalenia stawów
- jak również niewydolności wielonarządowej
Metody leczenia
W leczeniu meningokoków stosuje się chemioprofilaktykę.
Chemioprofilaktyka charakteryzuje się tym, że choremu zostaje podana dawka antybiotyku. Metoda ta zalecana jest w szczególności osobom, które miały bezpośredni kontakt z chorym w ciągu siedmiu dni przed zachorowaniem. Chemioprofiaktykę stosuje się w ciągu 24 godzin od momentu kontaktu.
