Klometiazol to organiczny związek chemiczny z grupy tiazoli. Jest pochodną tiazolowej części cząsteczki tiaminy i wywiera silne, ale krótkie działanie nasenne, uspokajające, spazmolityczne i przeciwdrgawkowe. Klometiazol charakteryzuje się innym mechanizmem działania niż barbiturany czy benzodiazepiny. Stwierdzono, że lek wzmacnia działanie neuroprzekaźników hamujących, przede wszystkim GABA i glicyny, nie wpływa jednak na acetylocholinę i adenozynę. Nasilenie działania GABA wiąże się z oddziaływaniem klometiazolu na receptory GABA A, związane z jego kanałami chlorkowymi. Lek wywiera również bezpośredni wpływ na kanały chlorkowe. Klometiazol nie wpływa na przekaźnictwo związane z aminokwasami pobudzającymi.
Po podaniu doustnym, klometiazol z przewodu pokarmowego wchłania się szybko. Maksymalne stężenie w osoczu krwi występuje po ok. 90 minutach. Lek, zanim trafi do krążenia ogólnego, jest intensywnie metabolizowany w wątrobie. Biodostępność leku w przypadku podawania doustnego jest na ogół niewielka, a wpływ na nią ma zarówno stosowana dawka, jak i czynniki osobnicze. Dostępność biologiczna wyraźnie zwiększa się w przypadku osób chorych z marskością wątroby i jej niewydolnością. Schorzenia te mają również wpływ na okres półtrwania leku, który w takich przypadkach wynosi ok. 9 h (przy 4 h u zdrowych ochotników). Wydłużenie okresu półtrwania obserwuje się również u osób starszych. Ma to związek ze zwiększoną objętością dystrybucji. Lek wydalany jest z moczem, głównie w postaci metabolitów. Jedynie mniej niż 1% podanej dawki wydalane jest w postaci niezmienionej.
Heminevrin to lek o działaniu uspokajającym, nasennym i przeciwdrgawkowym. Jest stosowany w leczeniu stanów niepokoju, pobudzenia i splątania, a także zaburzeń snu u osób w wieku podeszłym. Ponadto, Heminevrin jest używany w leczeniu ostrych stanów abstynencji poalkoholowej. Lek jest dostępny na receptę.
