Rabipur

Rabipur jest dostarczany jako proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań. Każda jednomililitrowa dawka zawiera nie mniej niż 2,5 j.m. antygenu wirusa wścieklizny. Rabipur jest dostarczany w opakowaniach zawierających 1 lub 5 fiolek z proszkiem, 1 lub 5 ampułek z jałową wodą oraz strzykawki jednorazowego użytku.

Rabipur należy do grupy leków zwanych szczepionkami, które oddziaływają na układ immunologiczny (naturalną obronę organizmu przeciw zakażeniom), w celu wytworzenia ochrony przed zachorowaniami w przyszłości. Rabipur stosuje się w zapobieganiu lub leczeniu zakażeń powodowanych przez wirus wścieklizny.

Szczepionka przeciw wściekliźnie powoduje, że organizm wytwarza swój własny mechanizm obronny (przeciwciała), chroniący przed wirusem. Preparat zawiera wirusy wścieklizny, które zostały inaktywowane w procesie chemicznego przetwarzania tak, aby szczepionka nie powodowała zachorowania na wściekliznę, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności wirusów w niej zawartych do pobudzania układu immunologicznego do produkcji przeciwciał.

Rabipur może być stosowany na 2 sposoby:
• w celu zapobiegania zachorowaniu na wściekliznę u osób narażonych na kontakt z wirusem w przyszłości, na przykład u osób pracujących ze zwierzętami lub podróżujących w rejony świata, gdzie występuje wścieklizna. lub
• w celu leczenia osób prawdopodobnie już zakażonych wirusem przez kontakt z żywymi lub martwymi zwierzętami, jak opisano poniżej.

Wścieklizna jest chorobą, którą można się zarazić będąc ugryzionym lub zadrapanym, a nawet tylko polizanym przez zakażone zwierzę, szczególnie w sytuacji, gdy skóra jest uszkodzona. Kontakt ze zwierzęciem lizanym lub pokąsanym przez zakażone zwierzęta może również być przyczyną zakażenia u ludzi.

Zwierzęta niewykazujące żadnych objawów mogą być nosicielami wirusa i zakażać nim ludzi. U takich zwierząt może, ale nie musi dojść do rozwoju wścieklizny. Kontakt ze zwłokami zakażonych zwierząt bywa czasem również przyczyną zachorowania.

W przypadku wystąpienia objawów wścieklizny brak jest leczenia, i w takich przypadkach zakażenie zawsze prowadzi do śmierci. Możliwość zapobiegnięcia rozwojowi objawów zakażenia i śmierci zależy od podania szczepionki przed możliwym kontaktem z wirusem lub tak szybko jak to możliwe po prawdopodobnym narażeniu na wirus.

Jaki jest skład Rabipur, jakie substancje zawiera?

Substancją czynną leku jest wirus wścieklizny (inaktywowany, szczep Flury LEP) nie mniej niż 2,5 j.m., namnażany na oczyszczonych komórkach zarodków kurzych (ang. purified chick embryo cells, PCEC)

Pozostałe składniki to: TRIS-(hydroksymetylo)-aminometan, sodu chlorek, disodu edetynian, potasu L-glutaminian, poligelina, sacharoza

Dawkowanie preparatu Rabipur – jak stosować ten lek?

Rabipur jest podawany przez lekarza lub pielęgniarkę, przeszkolonych w podawaniu szczepionek oraz w zakresie metod postępowania w razie wystąpienia bardzo rzadko pojawiających się, ale poważnych reakcji alergicznych (patrz punkt 4 ulotki). Szczepionka powinna być podawana w przychodni lub gabinecie zabiegowym, gdzie są dostępne środki niezbędne do leczenia takich reakcji.

Proszek należy zmieszać z wodą w celu sporządzenia roztworu przed podaniem szczepionki. Po zmieszaniu, zalecana dawka do wstrzyknięcia wynosi jeden mililitr (mała ilość płynu), dla każdej grupy wiekowej. Szczepionkę zwykle podaje się w mięsień górnej części ramienia, lub u małych dzieci, w mięsień uda. Szczepionki nie należy podawać w pośladki. Szczepionkę należy wstrzykiwać w taki sposób, aby nie została ona podana śródskórnie, ani do naczynia krwionośnego.

Liczba zastosowanych dawek zależy od tego, czy Rabipur jest podawany przed czy po prawdopodobnym kontakcie z wirusem.

DAWKOWANIE PRZED PRAWDOPODOBNYM KONTAKTEM Z WIRUSEM

Osobom nigdy nieszczepionym przeciw wściekliźnie należy podać trzy dawki szczepionki. Pierwszą dawkę podaje się przy pierwszej wizycie, drugą po 7 dniach, a trzecią 2-3 tygodnie później. Jeżeli termin szczepienia zostanie opuszczony, należy zadbać o to by szczepionka została podana jak najszybciej od zalecanego terminu.

Po podaniu trzech dawek szczepionki, osobom w dalszym ciągu narażonym na zakażenie wirusem wścieklizny będą podawane w odstępach czasowych dawki przypominające, w celu podtrzymania poziomu przeciwciał przeciw wirusowi wścieklizny. Konieczność podawania dawek przypominających szczepionki zależy od ryzyka kontaktu z wirusem. Lekarz po zapoznaniu się z oficjalnymi zaleceniami dotyczącymi szczepienia przeciw wściekliźnie oceni konieczność podania dawki przypominającej. W przypadku osób o wysokim ryzyku zakażenia lekarz może również zalecić regularne wykonywanie testów mierzących poziom przeciwciał przeciw wirusowi wścieklizny we krwi, aby w przypadku potrzeby zastosowania dawki przypominającej była ona podana jak najszybciej. Pomimo właściwego podania wszystkich dawek szczepionki i regularnego szczepienia przypominającego, może zajść potrzeba podania dodatkowych dawek szczepionki w przypadku kontaktu z wirusem i wysokiego ryzyka zakażenia. Jest to wyjaśnione poniżej.

DAWKOWANIE PO PRAWDOPODOBNYM KONTAKCIE Z WIRUSEM

Po prawdopodobnej ekspozycji na wirus wścieklizny, lekarz oceni ryzyko zakażenia, w zależności od rodzaju kontaktu, jaki wystąpił. Na przykład u osób pogryzionych przez zwierzę mogące być zakażone wścieklizną, ryzyko zakażenia jest dużo większe niż u osób, które zostały przez zwierzę oślinione, a ich skóra nie jest uszkodzona.

Jeżeli szczepienie okaże się niezbędne, pierwsza dawka będzie podana jak najszybciej, a rany zostaną odkażone środkiem antyseptycznym.

Liczba dawek, jaka zostanie wstrzyknięta, niezależnie od podania immunoglobuliny (dodatkowych przeciwciał przeciw wirusowi wścieklizny, które zwiększają natychmiastową ochronę), zależy od ryzyka zachorowania na wściekliznę i od tego, czy któraś z dawek szczepionki została już podana. Osoby szczególnie narażone na zakażenie wirusem z powodu zaburzenia funkcjonowania systemu odpornościowego lub mające rany, których obecność może ułatwić zakażenie, powinny być traktowane ze szczególną uwagą; jest to wyjaśnione poniżej.

Przedawkowanie – zastosowanie zbyt dużej dawki

Brak danych, ponadto Rabipur jest podawany przez lekarza lub pielęgniarkę, przeszkolonych w podawaniu szczepionek.

Co mogę jeść i pić podczas stosowania Rabipur – czy mogę spożywać alkohol?

Nie dotyczy.

Czy można stosować Rabipur w okresie ciąży i karmienia piersią?

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, szczepionka przeciw wściekliźnie powinna być podana, jeżeli doszło lub prawdopodobnie mogło dojść do kontaktu z wirusem.

Rabipur może również być podany przed ewentualnym kontaktem z wirusem, gdy pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, jeżeli ryzyko narażenia jest znaczne. W takim przypadku lekarz lub pielęgniarka oceni, czy szczepionka przeciw wściekliźnie powinna być podana natychmiast, czy w późniejszym terminie.

Ulotka Rabipur – do pobrania pełna wersja ulotki dla pacjenta

Charakterystyka produktu leczniczego (ChPL) – dokumentacja dla lekarzy i farmaceutów