Debdox

Substancją czynną leku jest chlorowodorek doksorubicyny. Doksorubicyna należy do grupy leków przeciwnowotworowych (przeciwrakowych) znanych pod nazwą antracyklin. Doksorubicyna uszkadza komórki nowotworowe (rakowe) i sprawia, że nie mogą dłużej rosnąć.

Doksorubicyna stosowana jest w leczeniu:
– raka piersi,
– raka kości (kostniakomięsak, mięsak Ewinga) – podawana przed jak i po leczeniu chirurgicznym,
– nowotworów tkanek miękkich (zaawansowane stadia mięsaków tkanek miękkich u dorosłych),
– raka płuc (drobnokomórkowy rak płuc),
– raka układu chłonnego (ziarnica złośliwa i chłoniaki nieziarnicze),
– niektórych nowotworów krwi (ostra białaczka limfoblastyczna lub szpikowa),
– raka szpiku kostnego (szpiczak mnogi),
– raka endometrium (zaawansowanego lub wznowy raka błony śluzowej macicy),
– raka tarczycy (zaawansowanego raka brodawczakowatego, pęcherzykowego i anaplastycznego),
– niektórych postaci raka pęcherza moczowego (rak miejscowo zaawansowany lub z przerzutami). Lek stosowany jest również dopęcherzowo (do pęcherza moczowego) w leczeniu wczesnego (powierzchownego) raka pęcherza moczowego, aby zapobiec wznowie po leczeniu chirurgicznym;
– wznowy raka jajnika,
– pewnego nowotworu nerek wieku dziecięcego (guz Wilmsa),
– nowotworu układu nerwowego wieku dziecięcego (zaawansowany nerwiak zarodkowy).

Doksorubicyna jest również stosowana w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi.

Ponieważ DEBDOX jest lekiem przeciwnowotworowym, będzie on podawany pacjentowi na specjalnym oddziale, pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Personel oddziału wyjaśni, jakie środki ostrożności należy zachować w
trakcie leczenia i po jego zakończeniu.

Lek DEBDOX jest podawany przez lekarza. Lekarz może zalecić pacjentowi wykonanie badań, takich jak badanie krwi, EKG, itp. przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie leczenia doksorubicyną, aby określić dawkę leku DEBDOX, która będzie podana.

Lek DEBDOX jest podawany dożylnie – we wlewie lub do pęcherza moczowego.

Lek musi być przygotowywany i podawany wyłącznie przez odpowiednio przeszkolony personel medyczny w warunkach szpitalnych.

Dawka leku będzie zależała wieku (u dzieci i osób w wieku podeszłym dawka może być zmniejszona), masy ciała i ogólnego stanu pacjenta. Dawka będzie również zależeć od wcześniejszego leczenia, jakie pacjent otrzymywał w związku z chorobą nowotworową. Lekarz obliczy powierzchnię ciała pacjenta w metrach kwadratowych (m2). Lek będzie podawany w odstępach trzytygodniowych przez okres 6 do 12
miesięcy. W przypadku podania do pęcherza moczowego dawka może być powtórzona w odstępach od jednego tygodnia do 1 miesiąca. Dokładny czas trwania leczenia będzie zależał od stanu pacjenta.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby
Jeśli u pacjenta występuje zaburzenie czynności wątroby lub występują ciężkie zaburzenia czynności nerek, może być konieczne zmniejszenie dawki leku.

Ponieważ lek będzie podawany przez lekarza, przedawkowanie jest mało prawdopodobne. Jednakże, w razie jakichkolwiek wątpliwości należy niezwłocznie poinformować lekarza lub pielęgniarkę.

Po podaniu pojedynczej zbyt dużej dawki doksorubicyny mogą wystąpić działania niepożądane ze strony żołądka i jelit (szczególnie zapalenie błon śluzowych) oraz serca – w ciągu 24 godzin. Ponadto, może wystąpić w ciągu 10 – 14 dni ciężkie uszkodzenie szpiku kostnego (mielosupresja) z jednoczesnym wzrostem ryzyka krwawień i siniaków (małopłytkowości, czyli zbyt małej liczby płytek krwi) oraz zakażeń (leukopenia, czyli zbyt mała liczba białych krwinek). Leczenie będzie prowadzone w szpitalu i obejmować podawanie antybiotyków, transfuzję krwi (szczególnie białych krwinek i płytek krwi) oraz leczenie wszystkich niepożądanych objawów ze strony żołądka i jelit oraz serca. Pacjent może zostać umieszczony w sterylnym pomieszczeniu. W przypadku wystąpienia niepożądanych działań na serce, pacjenta powinien zbadać kardiolog (specjalista chorób serca).

Niezamierzone podanie leku poza żyłę (wynaczynienie) może powodować ciężkie lokalne działania niepożądane, w tym martwicę tkanek oraz zapalenie żyły z powstawaniem zakrzepów (zakrzepowe zapalenie żył). Uczucie pieczenia i palenia w miejscu podawania wlewu może być objawem wynaczynienia. Jeżeli podejrzewa się, że nastąpiło wynaczynienie, należy niezwłocznie powiadomić lekarza.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem leku, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Brak informacji na temat związku stosowania leku DEBDOX z jedzeniem i piciem.

Pacjentki nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia doksorubicyną oraz przez sześć miesięcy po zakończeniu leczenia.

Mężczyźni leczeni doksorubicyną powinni stosować odpowiednie środki zapobiegające zapłodnieniu partnerki w trakcie leczenia oraz w okresie sześciu miesięcy po jego zakończeniu. Pacjenci, którzy planują poczęcie dziecka po zakończeniu leczenia powinni zasięgnąć porady dotyczącej możliwości zamrożenia nasienia przed rozpoczęciem leczenia, gdyż doksorubicyna może powodować nieodwracalną niepłodność.

Lek DEBDOX nie jest zalecany do stosowania u kobiet w ciąży.

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.