Prochlorperazyna

Prochlorperazyna to pochodna fenotiazyny i lek przeciwpsychotyczny pierwszej generacji, który jest stosowany do leczenia silnych nudności i wymiotów, a także do krótkotrwałego leczenia zaburzeń psychotycznych, takich jak ogólna niepsychotyczna lękliwość i schizofrenia. Głównie działa przez zahamowanie strefy wyzwalania chemoreceptorów i blokowanie receptorów dopaminy D2 w mózgu. Wykazano również, że blokuje receptory histaminowe, cholinergiczne i noradrenergiczne. Prochlorperazyna została po raz pierwszy opracowana w latach 50. XX wieku i została po raz pierwszy zatwierdzona przez FDA w 1956 roku. Mimo że nowsze leki przeciwwymiotne, takie jak antagoniści 5-HT3, są bardziej promowane, prochlorperazyna jest nadal powszechnie stosowana w leczeniu nudności i wymiotów.

Prochlorperazyna jest stosowana do zapobiegania wymiotom spowodowanym chemioterapią, radioterapią i w okresie przed- i pooperacyjnym. Prochlorperazyna, zazwyczaj dożylnie, jest stosowana do leczenia migreny. Takie zastosowanie jest zalecane przez Amerykańskie Towarzystwo Bólu Głowy. Przegląd systematyczny z 2019 roku wykazał, że prochlorperazyna była prawie trzy razy bardziej skuteczna niż metoklopramid w łagodzeniu bólu głowy w ciągu 60 minut od podania.

Prochlorperazyna jest wskazana do objawowego leczenia silnych nudności i wymiotów. Jest wskazana do leczenia objawów zaburzeń psychotycznych, takich jak schizofrenia i ogólna niepsychotyczna lękliwość. Stosowanie prochlorperazyny do leczenia ogólnej niepsychotycznej lękliwości zwykle nie jest terapią pierwszego rzutu i powinno być ograniczone do dawek poniżej 20 mg na dobę lub krótszych niż 12 tygodni. W przypadku migren u dorosłych i dzieci w sytuacjach awaryjnych stosuje się prochlorperazynę. Amerykańskie Towarzystwo Bólu Głowy zaleca stosowanie prochlorperazyny jako leku pierwszego rzutu w tym przypadku. W przypadku migren u dzieci często stosuje się niesteroidowy lek przeciwzapalny w połączeniu z antagonistą dopaminy.