Lonafarnib to substancja czynna będąca lekiem modyfikującym przebieg choroby, która zapobiega farnezylacji, a tym samym ogranicza gromadzenie się nieprawidłowej progeryny i białek podobnych do progeryny w wewnętrznej błonie jądrowej komórki. Dzięki temu zachowana zostaje integralność i prawidłowa funkcja komórek. Substancja jest stosowana w leczeniu rzadkich chorób genetycznych, takich jak zespół progerii Hutchinsona-Gilforda (HGPS) oraz progeroidowa laminopatia z wadliwą obróbką pre-lamin.
Lonafarnib jest wskazany do stosowania w leczeniu pacjentów w wieku 12 miesięcy i starszych z:
Lonafarnib działa poprzez blokowanie procesu farnezylacji, co prowadzi do zmniejszenia gromadzenia się nieprawidłowej progeryny i białek podobnych do progeryny w błonie jądrowej komórek. Kumulacja tych białek w komórkach ścian dużych naczyń krwionośnych powoduje stan zapalny i włóknienie. Zapobiegając temu procesowi, lonafarnib pomaga zachować prawidłową strukturę i funkcję komórek, co spowalnia postęp choroby.
Lonafarnib jest przeciwwskazany u pacjentów z:
Leczenie lonafarnibem należy rozpocząć jak najszybciej po ustaleniu rozpoznania. Dane kliniczne wskazują, że oczekiwany korzystny wpływ na przeżycie u pacjentów z HGPS, którzy rozpoczęli terapię w wieku 10 lat lub starszym, jest mniejszy niż u pacjentów, którzy rozpoczęli terapię w młodszym wieku.
Należy ściśle monitorować nasilenie działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, zwłaszcza w ciągu pierwszych 4 miesięcy leczenia. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy regularnie kontrolować masę ciała pacjenta, podaż kalorii i objętość przyjmowanych płynów. Długotrwała biegunka może prowadzić do hipowolemii, którą należy leczyć odpowiednio.
Zgłaszano przypadki zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych. Należy stale oceniać przedmiotowe i podmiotowe objawy pogorszenia czynności wątroby. Czynność wątroby należy oceniać raz w roku lub w chwili pojawienia się jakichkolwiek nowych objawów zaburzeń czynności wątroby.
Należy stale oceniać przedmiotowe i podmiotowe objawy pogorszenia czynności nerek. Czynność nerek należy oceniać raz w roku lub w chwili pojawienia się jakichkolwiek nowych objawów związanych z zaburzeniami czynności nerek.
Należy przeprowadzać ocenę okulistyczną raz w roku oraz w chwili pojawienia się jakichkolwiek nowych zaburzeń widzenia w trakcie leczenia.
Jednoczesne stosowanie lonafarnibu z silnymi inhibitorami CYP3A jest przeciwwskazane ze względu na znaczny wzrost stężenia lonafarnibu we krwi.
Należy unikać jednoczesnego stosowania lonafarnibu z umiarkowanie silnymi inhibitorami CYP3A. Jeżeli nie można tego uniknąć, należy zmniejszyć dawkę lonafarnibu o 50%.
Należy unikać jednoczesnego stosowania z silnymi, umiarkowanie silnymi i słabymi induktorami CYP3A, ponieważ może to zmniejszać skuteczność lonafarnibu.
Lonafarnibu nie należy przyjmować z pokarmami lub sokami zawierającymi grejpfruty, żurawiny, granaty albo pomarańcze sewilskie, ponieważ mogą nasilić działania niepożądane lonafarnibu.
Nie zaleca się stosowania lonafarnibu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji.
Nie wiadomo, czy lonafarnib przenika do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać leczenie lonafarnibem.
Brak danych dotyczących wpływu lonafarnibu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach lonafarnib powodował zmiany w układzie rozrodczym osobników płci męskiej i żeńskiej.
Skuteczność kliniczną i bezpieczeństwo stosowania lonafarnibu oceniano w dwóch badaniach II fazy (ProLon1 i ProLon2). Analiza przeżycia wykazała, że średnia długość życia pacjentów z HGPS leczonych lonafarnibem wzrosła przeciętnie o 0,44 do 0,47 roku w ciągu pierwszych 3 lat obserwacji. Podczas ostatniej obserwacji średnia długość życia pacjentów leczonych lonafarnibem wzrosła przeciętnie o 4,3 roku.
Najlepsze efekty leczenia osiągano, gdy terapię rozpoczynano jak najwcześniej po rozpoznaniu choroby, szczególnie przed 10 rokiem życia.
Zokinvy to specjalistyczny lek zawierający lonafarnib, przeznaczony do leczenia rzadkich zaburzeń genetycznych, takich jak zespół progerii Hutchinsona-Gilforda. Ogranicza odkładanie się szkodliwych białek, chroniąc komórki przed uszkodzeniem i spowalniając procesy starzenia.
