Rozpoznaj depresję i wylecz ją w odpowiednim czasie

Depresja może mieć różne przyczyny, jej objawy nie zawsze są jasne, jednak leczenie powinno rozpocząć się jak najwcześniej. Każdego roku pięć milionów ludzi zapada na depresję. W ciągu swojego życia 23% ludzi dotyka bezpośrednio depresja, 37% chorują krewni. Błędy i ignorancja na temat poważnej choroby są nadal powszechne. Wielu uważa, że depresja jest spowodowana głównie przez los, stres w pracy lub niewłaściwy styl życia. Rady typu „jedź na wakacje”, a nawet „weź się w garść” są zupełnie nieodpowiednie dla osób z depresją. Depresja jest niebezpiecznie niedoceniana jako choroba potencjalnie śmiertelna.

Powszechna choroba psychiczna

Depresja może dotykać ludzi w każdym wieku – od dzieciństwa do starości. Kobiety są około dwa razy bardziej narażone na depresję niż mężczyźni. Uważa się, że kobiety są bardziej podatne na tę chorobę z powodu wahań hormonalnych. Jednak depresja jest mniej prawdopodobna u mężczyzn. Często unikają oni okazywania słabości i szukania pomocy. Wykazują również inne objawy niż kobiety, takie jak agresywne lub nadmierne zachowanie.

Wyzwalacze zależne od wieku

Depresja u osób starszych często ma wyzwalacze zależne od wieku. Wejście w wiek emerytalny wraz z rozwiązaniem stosunku pracy idzie w parze z wieloma zmianami w obszarze struktury dobowej, zatrudnienia, a przede wszystkim doceniania osobistego. Coraz większa utrata samodzielności fizycznej i społecznej może mieć również negatywny wpływ na nastrój. Jeśli na przykład nie można dłużej uprawiać długotrwałych hobby, a ograniczona mobilność coraz bardziej ogranicza zakres ruchu, grozi izolacja społeczna osób dotkniętych chorobą.

Trauma może być wyzwalaczem

Utrata partnera lub krewnych w tym samym wieku, przyjaciół i znajomych wiąże się również z silnym stresem emocjonalnym. W wielu przypadkach straty pozostawiają po sobie wyraźne uczucie smutku i pustki. Nierzadko dochodzi do reaktywacji ran i urazów, takich jak doświadczenia wojenne lub inne urazy fizyczne i psychiczne.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Przyczyny depresji nie są jeszcze w pełni poznane. Depresja może pojawić się nagle – prawie z dnia na dzień. Może dotknąć każdego, tak jak każda inna choroba. Najwyraźniej w rozwoju współgrają czynniki wewnętrzne i zewnętrzne, np. czynniki biologiczne, genetyczne i psychospołeczne.

Usposobienie genetyczne – Ryzyko wystąpienia depresji jest wyższe, jeśli choroba wystąpiła już w rodzinie. Upośledzony metabolizm mózgu, niektórzy eksperci uważają, że niski poziom noradrenaliny lub serotoniny jest częściowo odpowiedzialny za depresję. Zaburzona wymiana między komórkami nerwowymi może prowadzić do apatii, słabego apetytu i bezsenności.

Stres psychospołeczny –  odgrywa decydującą rolę w rozwoju depresji. Negatywnym wydarzeniom życiowym często towarzyszy stres, na przykład śmierć bliskiej osoby, rozłąka, utrata pracy czy poważna choroba. Pozytywne wydarzenia, takie jak narodziny dziecka, ślub czy awans, również wywołują stres i zwiększają prawdopodobieństwo rozwoju depresji. Ryzyko depresji na ogół wzrasta w fazach życia z poważnymi, daleko idącymi zmianami, na przykład dojrzewaniem lub przejściem na emeryturę.

Podatność – Osoby, które w dzieciństwie przeżyły traumatyczne doświadczenia, takie jak maltretowanie lub zaniedbanie, są szczególnie narażone na depresję. Radzenie sobie w stresujących sytuacjach może być trudne.

Stosunek do życia –  Ludzie, którzy źle myślą o sobie, o świecie i przyszłości są bardziej zagrożeni. Z drugiej strony pozytywna samoocena i optymizm mogą chronić przed depresją.

Choroby fizyczne i rozregulowanie hormonalne – Choroby mózgu i zaburzenia hormonalne, takie jak nadczynność lub niedoczynność tarczycy, wpływają na świat emocjonalny. Wiele osób z depresją ma wysoki poziom kortyzolu, hormonu stresu, który jest wytwarzany w korze nadnerczy. Z fizjologicznego punktu widzenia znajdują się zatem w ciągłym stresie. Istnieją również dowody na to, że hormony zapalne pochodzące z tłuszczu brzusznego (trzewnej tkanki tłuszczowej) napędzają depresję. Istnieje uderzająca korelacja między chorobą depresyjną a otyłością. Osoby z dużą nadwagą są bardziej narażone na depresję. To samo dotyczy osób z cukrzycą , chorobami układu krążenia lub rakiem. Chorzy na cukrzycę typu 2 są dwukrotnie bardziej narażeni na depresję niż ludzie zdrowi.

Leki sercowo-naczyniowe (beta-blokery), kortyzon, hormonalne środki antykoncepcyjne i niektóre leki neurologiczne, takie jak leki przeciwpadaczkowe i leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona, mogą sprzyjać depresji.

Objawy depresji

• Prawie nieprzerwany, mocno przygnębiony nastrój, na który nie można wpływać z zewnątrz i który trwa co najmniej dwa tygodnie.
• Utrata radości i zainteresowań
• Utrata napędu lub zmęczenie
• Osoby dotknięte chorobą czują się przygnębione bez przerwy przez wiele dni. Nawet pozytywne doświadczenia nie mogą poprawić ich nastroju.

Badania i diagnoza

W przypadku podejrzenia depresji osoby nią dotknięte powinny skonsultować się z lekarzem, psychiatrą lub psychoterapeutą. Im wcześniej rozpoznana zostanie depresja, tym większe szanse na wyzdrowienie. Lekarz mógłby zadać następujące pytania:

• Czy w ciągu ostatnich kilku tygodni twój nastrój był bardzo przygnębiony lub przygnębiony?
• Czy ostatnio byłeś apatyczny i bardzo zmęczony?
• Czy ostatnio miałeś dużo zwątpienia, poczucia winy lub negatywnych myśli?
• Cierpisz na bezsenność?
• Czy miałeś ostatnio problemy z koncentracją?
• Czy ostatnio zmienił się Twój apetyt?

Badania fizykalne są również ważne w postawieniu diagnozy. Obejmuje to badanie krwi i ewentualnie tomografię komputerową (CT) mózgu. Niski poziom cukru we krwi, niedobór witaminy B12, demencja, problemy z tarczycą (głównie niedoczynność) oraz zmiany w mózgu mogą być również przyczyną objawów depresyjnych.

Różne formy depresji

W zależności od nasilenia i przebiegu lekarze rozróżniają różne formy depresji. Epizod depresyjny jest, gdy objawy zostały na okres co najmniej dwóch tygodni. Rzadko dochodzi do jednego epizodu depresyjnego w życiu. 75 procent dotkniętych chorobą powróci w ciągu dziesięciu lat. Im wcześniej zostanie wyleczony epizod depresyjny, tym mniejsze ryzyko nawrotu.

W przypadku nawracającego zaburzenia depresyjnego osoby dotknięte chorobą wielokrotnie doświadczają epizodów depresyjnych. Jest to najczęstszy rodzaj depresji. Życie jest poważnie ograniczone. Wiele osób dotkniętych chorobą nie może już pracować w swoim zawodzie, a relacje społeczne mogą się zerwać.

W przypadku przewlekłej depresji (dystymii) osoby dotknięte chorobą stale cierpią z powodu objawów depresyjnych. Jednak są one zwykle mniej wyraźne. Ta forma często nie jest rozpoznawana. Wiele osób uważa, że ich przygnębiony nastrój jest normalny. Ale przewlekła depresja wpływa również na jakość życia, produktywność i relacje społeczne.

O chorobie afektywnej dwubiegunowej mówią lekarze, gdy depresja i apatia przeplatają się z nadmierną pewnością siebie, skrajną euforią i przesadnym aktywizmem. Ta forma była kiedyś nazywana zaburzeniom maniakalno-depresyjnym.

Poboczne choroby depresji

Depresja często występuje w połączeniu z innymi zaburzeniami psychicznymi: np. zaburzeniami lękowymi lub napadowymi, zaburzeniami osobowości, uzależnieniami, zaburzeniami odżywiania czy demencją. Terapia może być skuteczna tylko wtedy, gdy leczone są również inne problemy psychiczne.

Terapia depresji

W przypadku potwierdzenia podejrzenia depresji osoba poszkodowana kierowana jest do poradni specjalistycznej lub ambulatoryjnego psychiatry lub psychoterapeuty. Mogą stworzyć indywidualny plan leczenia dla pacjenta.

Ważne: leczyć depresję wcześniej

Warunkiem skutecznego leczenia i ewentualnie wyleczenia depresji jest rozpoznanie jej jako poważnej choroby. Większości dotkniętych chorobą można wtedy dobrze pomóc dzięki konsekwentnemu leczeniu. Terapia przełamuje epizody depresyjne lub pozwala na ich całkowite ustąpienie. Jeśli nie będzie leczona, istnieje duże prawdopodobieństwo, że depresja będzie trwać miesiącami lub latami. Im wcześniej rozpocznie się leczenie, tym łatwiej wyleczyć depresję.

W łagodnych lub umiarkowanych przypadkach pomocna może być terapia poznawczo-behawioralna.
Leki (leki przeciwdepresyjne) są często stosowane, zwłaszcza inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Sprawiają, że poziom serotoniny wzrasta i może złagodzić objawy. Jednak zwykle mija tygodnie, zanim lek zacznie działać.

Połączenie leków i psychoterapii sprawdziło się w leczeniu przewlekłej i nawracającej depresji.
Przynajmniej wspierającym podejściem jest dieta przeciwzapalna, niskocukrowa, jeśli masz nadwagę, w połączeniu z treningiem mindfulness i jeśli to konieczne, redukcją wagi. Należy zauważyć, że antydepresanty często wpływają na wagę. Niektóre substancje mogą zwiększać wagę: w tym lit (skutek częściowo zależny od dawki), walproinian, tetracykliczna mirtazapina i uspokajające trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, takie jak amitryptylina. Wśród selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) paroksetyna najprawdopodobniej prowadzi do niepożądanego przybierania na wadze. Według badań substancje czynne agomelatyna, sertralina i fluoksetyna nie zwiększają masy ciała. Fluoksetyna tak bardzo hamuje apetyt, że osoby dotknięte chorobą mogą mieć niedowagę.

W przypadku ciężkiej depresji zalecany jest pobyt stacjonarny w poradni. Leczenie lekami, terapia psychoterapeutyczna i intensywna opieka pomagają osobom dotkniętym chorobą powrócić do uporządkowanej codziennej rutyny. Jeśli istnieje wysokie ryzyko samobójstwa, osoby z depresją mogą zostać przyjęte do kliniki wbrew ich woli.

Jeśli psychoterapia i leki na depresję nie przynoszą oczekiwanego efektu, a osoby dotknięte chorobą coraz bardziej tracą chęć do życia, pomocna może być terapia elektrowstrząsowa.

Ćwiczenia i ulga w stresie

Ze względu na często podwyższony poziom hormonów stresu w depresji, osoby dotknięte chorobą powinny uczyć się technik radzenia sobie ze stresem tam, gdzie to możliwe: na przykład jogi, medytacji, qigong lub treningu autogenicznego. Często opłaty za takie kursy są refundowane przez towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych. Ćwiczenia te mają pozytywny wpływ na kontrolę zachowań żywieniowych, a także na nastrój. Sport poprawia również nastrój. Zwłaszcza bieganie na łonie natury, na świeżym powietrzu – ale także taniec, gimnastyka lub cokolwiek innego odpowiada skłonności: każdy ruch przyczynia się do zmniejszenia stresu i poprawy świadomości ciała.