Dysfunkcja węzła zatokowego to jedno z najczęstszych zaburzeń przewodnictwa występujące szczególnie u osób starszych. Węzeł zatokowy pełni funkcję naturalnego rozrusznika serca. Jego dysfunkcja to nieprawidłowości w wytwarzaniu impulsów elektrycznych potrzebnych do skurczów serca. To właśnie to zaburzenie jest przyczyną ponad 50% wszczepień kardiostymulatorów w naszym kraju. Jak objawia się to schorzenie, jak możemy je wykryć oraz w jaki sposób jest leczone?
Przyczyny i objawy dysfunkcji węzła zatokowego
Objawy dysfunkcji węzła zatokowego zależną są od czasu jego trwania. W przypadku przetrwałego schodzenia objawy utrzymują się przez cały czas – należą do nich pogorszenie koncentracji, rozdrażnienie, duszność, rozwijająca się niewydolność serca oraz zaburzenia równowagi. Dysfunkcja pojawiająca się nawrotowo może objawiać się omdleniami, zawrotami głowy, zaburzeniami równowagi, niewyraźnym widzeniem, bólem w klatce piersiowej i dusznością niezwiązanym z wysiłkiem fizycznym, a także kołataniem serca.
Przyczyną dysfunkcji węzła zatokowego mogą być choroby organiczne serca takie jak choroby tkanki łącznej, choroba niedokrwienna serca, kardiomiopatie. Do przyczyn zaliczyć możemy również sportowy tryb życia, leki należące do grupy antyarytkimów, niedoczynność tarczycy, guzy OUN i tym podobne.
Prawidłowa diagnoza
Rozpoznanie dysfunkcji węzła zatokowego stawiane jest na podstawie EKG. Oceniając EKG wyróżnić możemy 4 typy dysfunkcji węzła zatokowego:
1. Bradykardia zatokowa – częstość pracy serca poniżej 50 uderzeń na minutę.
2. Zahamowanie zatokowe – wypadnięcie załamka p na okres dwukrotnie większy niż odstęp PP dominującego rytmu zatokowego.
3. Bloki zatokowo – przedsionkowe.
4. Zespół tachykardia-bradykardia – związany najczęściej z migotaniem przedsionków.
Leczenie dysfunkcji węzła zatokowego
Leczenie stanu nagłego związanego z dysfunkcją węzła zatokowego wiąże się z podaniem u pacjentów zagrożonych wstrząsem lub asystolią oraz pacjentom z zastojem nad płucami, hipotensją, arytmią komorową i bradykardią poniżej 40/min atropiny w dawce 0,5-1mg co 3-5 min maksymalnie 3mg. W przypadku braku skuteczności takiego leczenia możemy poddać pacjenta stymulacji przezskórnej lub leczeniu dopaminą. Leczenie przewlekłe pacjentów z dysfunkcją węzła zatokowego polega na leczeniu choroby podstawowej, ograniczeniu treningów fizycznych oraz wszczepieniu kardiostymulatora.
Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.
