Gdy układ oddechowy nie jest w stanie prawidłowo wykonywać swoich funkcji, mówimy o niewydolności oddechowej. Jakie są różne objawy i jak można ją leczyć? Oto kilka wyjaśnień.
Co powoduje niewydolność oddechową?
Niewydolność oddechowa jest spowodowana spadkiem poziomu tlenu we krwi lub, przeciwnie, nieprawidłowym wzrostem poziomu dwutlenku węgla w organizmie. Oba zjawiska mogą również występować jednocześnie. Niewydolność oddechowa może mieć charakter obturacyjny lub restrykcyjny i może być ostra, lub przewlekła.
Obturacyjna niewydolność oddechowa.
Wynika z częściowej obturacji dróg oddechowych i zwężenia oskrzeli. Przepływ tlenu jest wtedy zmniejszony. Jest ona spowodowana głównie przez cztery choroby: przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, rozedmę płuc (zwłóknienie płuc), mukowiscydozę i astmę.
Restrykcyjna niewydolność oddechowa.
Mechanizm restrykcyjnej niewydolności oddechowej jest inny. Wynika ze zmniejszenia pojemności płuc w wyniku anomalii w pompie oddechowej, np. z powodu patologii opłucnej, ale także z powodu ataku na kręgosłup lub otyłości. W grę może wchodzić również problem z ośrodkami nerwowymi kontrolującymi oddychanie, szczególnie w przypadku takich schorzeń jak choroba Parkinsona.
Ostra niewydolność oddechowa.
Jest to nagła niezdolność układu oddechowego do zapewnienia prawidłowej hematogenezy, czyli procesu ponownego natlenienia krwi w płucach. Dochodzi wówczas do zachwiania równowagi między zapotrzebowaniem na tlen a jego podażą. Atak astmy lub infekcja oskrzeli może prowadzić do ostrej niewydolności oddechowej.
Przewlekła niewydolność oddechowa.
Przewlekła niewydolność oddechowa występuje wtedy, gdy niezdolność układu oddechowego do utrzymania hematokrytu jest trwała. Jest to wspólny postępujący termin dla wielu chorób układu oddechowego i może mieć różne przyczyny. Może to wynikać z uszkodzenia wymiennika płucnego, uszkodzenia pompy oddechowej lub centralnego sterowania, lub uszkodzenia naczyń płucnych. Przyczyną są zatem mukowiscydoza i inne choroby układu oddechowego.
Objawy niewydolności oddechowej
Objawy niewydolności oddechowej są różnorodne. Pierwszym objawem jest oczywiście duszność i trudności w oddychaniu (dyspnoea). Sygnałami ostrzegawczymi są również kaszel, zmęczenie podczas ćwiczeń lub nawet w spoczynku, utrata wagi i pojawienie się obrzęków. Jeśli spadek utlenowania krwi jest znaczny, można również zaobserwować niebieskie zabarwienie skóry (sinicę), najczęściej na palcach. Zaburzenia czujności i senność również powinny wzbudzić niepokój.
Niewydolność oddechowa a palenie tytoniu: jakie jest ryzyko?
Palacze są pierwszymi ofiarami. Choroba ta jest nadal nieuleczalna, a zmniejszenie średnicy oskrzeli jest nieodwracalne. Palenie tytoniu ma szkodliwy wpływ na układ oddechowy ze względu na obecność w papierosach licznych substancji toksycznych. (tlenek węgla, tlenek azotu, kwas cyjanowodorowy, amoniak, rtęć, ołów itp.), które zostają uwięzione w płucach. Tlenek węgla będzie również wiązał się z czerwonymi krwinkami i zakłócał natlenianie krwi. Sprawdź środki wspomagające rzucenie palenia.
Jak można leczyć niewydolność oddechową?
Leczenie niewydolności oddechowej zależy od przyczyny i stopnia uszkodzenia. Ostra niewydolność oddechowa wymaga natleniania (za pomocą kaniuli nosowej lub maski) przez kilka godzin lub w sposób ciągły. W najcięższych przypadkach chory może być poddany sztucznej wentylacji, wspomaganiu oddychania. Oprócz tlenoterapii pacjent musi również dbać o swoją wagę, rzucić palenie i prowadzić zdrowy tryb życia. Będą oni również mieli fizjoterapię oddechową.
Oprócz leczenia niewydolności oddechowej należy również leczyć chorobę, która ją wywołała. Lekarz może przepisać leki rozszerzające oskrzela dla astmatyków i antybiotyki na zapalenie płuc.
Naszych publikacji nie należy traktować jako wytycznych postępowania medycznego w stosunku do każdego pacjenta. O postępowaniu medycznym, w tym o zakresie i częstotliwości badań diagnostycznych i/lub procedur terapeutycznych decyduje lekarz, zgodnie ze wskazaniami medycznymi, które ustala po zapoznaniu się ze stanem pacjenta. Lekarz podejmuje decyzję indywidualnie w porozumieniu z pacjentem.
