Nateglinid

Nateglinid jest substancją czynną stosowaną w leczeniu cukrzycy typu 2. Jest to pochodna aminokwasu (D-fenyloalaniny), która stymuluje uwalnianie insuliny. Nateglinid działa poprzez wiązanie się z komórkami β trzustki, co prowadzi do stymulacji wydzielania insuliny.

Mechanizm działania nateglinidu jest podobny do mechanizmu działania pochodnych sulfonylomocznika, jednak efekt terapeutyczny wywołany przez nateglinid jest szybszy i krótszy. Aktywność nateglinidu zależy od obecności komórek β wysp trzustkowych i glukozy.

Nateglinid jest stosowany doustnie, najlepiej bezpośrednio przed głównymi posiłkami, ale dopuszczalne jest również przyjmowanie leku do 30 minut przed każdym z nich. Dawka stosowana w leczeniu zależy od stężenia glikozylowanej hemoglobiny (HbA1c).

Należy zachować ostrożność stosując nateglinid u osób w podeszłym wieku. Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych mieści się w zakresie 180 – 540 mg.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na nateglinid, cukrzyca typu 1, kwasica ketonowa ze śpiączką lub bez śpiączki. Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również ciążę i karmienie piersią oraz ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

Pacjenci z cukrzycą powinni zachować ostrożność, ponieważ lek może powodować objawy gwałtownego zmniejszenia się stężenia glukozy we krwi poniżej normy (hipoglikemii), takie jak potliwość, drżenie, niepokój, trudności z koncentracją, dezorientację, osłabienie lub omdlenie. Po rozpoznaniu wymienionych objawów wskazane jest, aby jak najszybciej spożyć napój lub pokarm zawierający cukier i skontaktować się z lekarzem. Osoby starsze powyżej 65 roku życia, niedożywione lub obciążone chorobami mogącymi powodować niskie stężenie glukozy we krwi (np. z niedoczynnością przysadki lub nadnerczy), powinny uważnie monitorować poziom glikemii. Należy szczególnie uważnie obserwować objawy niskiego stężenia cukru we krwi, gdy zwiększa się intensywność wysiłku fizycznego oraz po spożyciu alkoholu.