Interferon alfa-2a

Interferon alfa-2a to forma rekombinowanego ludzkiego interferonu, który jest używany do stymulacji wrodzonej odpowiedzi antywirusowej w leczeniu wirusów zapalenia wątroby typu B i C. Jest to glikoproteina produkowana przez komórki ssaków, która łączy się ze swoistymi receptorami błonowymi. Wykazuje działanie antyproliferacyjne wobec niektórych komórek, wpływa na różnicowanie się komórek oraz działa stymulująco na układ immunologiczny. Hamuje tworzenie się naczyń. Przeciwwirusowe i przeciwnowotworowe działanie interferonów wynika prawdopodobnie z blokowania syntezy białek, pobudzenia układu immunologicznego poprzez zwiększenie aktywności fagocytarnej makrofagów i wzmożenie swoistego cytostatycznego działania limfocytów na komórki docelowe, a także bezpośredniego zahamowania niektórych onkogenów. Naturalnie powstający interferon typu alfa wytwarzany jest w leukocytach. W leczeniu stosuje się preparaty uzyskiwane za pomocą inżynierii genetycznej; rekombinowany interferon różni się od naturalnego brakiem bocznych łańcuchów cukrowych, co nie wpływa na jego aktywność biologiczną. Farmakokinetyka t max wynosi 15–96 h, dostępność biologiczna przekracza 80%. Połączenie z polietylenoglikolem wydłuża t 1/2 leku w porównaniu z interferonem alfa do 40–160 h i zapewnia utrzymywanie się odpowiednich stężeń leku przez tydzień. Wielokrotne podawanie leku prowadzi do jego kumulacji przez 6–8 tyg.; nie obserwuje się dalszej kumulacji leku podczas stosowania >8 tyg. Wydalanie następuje głównie przez nerki.