Ranolazyna

Ranolazyna jest substancją czynną stosowaną w farmacji. Jest to pochodna piperazyny o nie w pełni poznanym mechanizmie działania. Działanie przeciwdławicowe może być związane z hamowaniem późnego prądu sodowego w komórkach mięśnia sercowego. Może to prowadzić do zmniejszenia stężenia jonów wapniowych wewnątrz komórek oraz zmniejszenia wewnątrzkomórkowego zaburzenia równowagi jonowej podczas niedokrwienia, a w następstwie poprawy relaksacji mięśnia sercowego i tym samym zmniejszenia sztywności rozkurczowej lewej komory. Działania te są niezależne od zmian częstotliwości rytmu serca, ciśnienia tętniczego lub rozszerzenia naczyń krwionośnych.

Ranolazyna ulega szybkiemu i znacznemu metabolizmowi (głównie z udziałem CYP3A4, lecz również CYP2D6), a tylko 5% dawki wydalane jest w postaci niezmienionej z moczem i kałem. Ekspozycja na lek zwiększa się u osób z niewydolnością nerek (1,7–2 razy u osób z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek), umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (1,8 razy), małą masą ciała (1,4 razy u osób o mc. 40 kg w porównaniu z osobami o mc. 70 kg), zastoinową niewydolnością serca (1,3 razy u osób z niewydolnością serca klasy III i IV wg klasyfikacji NYHA).

Ranolazyna jest stosowana jako uzupełnienie objawowego leczenia stabilnej dławicy piersiowej, w przypadku nieskuteczności lub nietolerancji leczenia przeciwdławicowego pierwszego rzutu. Przeciwwskazania do stosowania ranolazyny obejmują nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), umiarkowane lub ciężkie zaburzenie czynności wątroby, równoległe stosowanie z silnymi inhibitorami izoenzymu CYP3A4 (np. azolowe leki przeciwgrzybicze, inhibitory proteazy HIV, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon), równoległe stosowanie leków przeciwarytmicznych klasy Ia (np. chinidyna) lub klasy III (np. dofetylid, sotalol) innych niż amiodaron.