Ludzkie białko C

Ludzkie białko C to endogennie występujące białko osocza, które odgrywa kluczową rolę w kaskadzie krzepnięcia. Jest to glikoproteina o właściwościach przeciwzakrzepowych. Substancja ta jest wytwarzana w wątrobie przy udziale witaminy K. Białko C jest przekształcane przez kompleks trombina/trombomodulina na powierzchni komórek śródbłonka w aktywowane białko C (APC).

Białko C jest wskazane u pacjentów z ciężkim wrodzonym niedoborem substancji, w celu leczenia plamicy piorunującej i martwicy skórnej wywołanej kumaryną. Stosuje się je również w leczeniu chorych z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C, jeśli leczenie pochodną kumaryny jest niewystarczające, niemożliwe do przeprowadzenia lub dopiero rozpoczęto terapię pochodną kumaryny. Wskazaniem do zastosowania substancji jest także zagrażający życiu zabieg lub leczenie inwazyjne chorych z ciężkim wrodzonym niedoborem białka C.

Białko C stosuje się dożylnie. Dawka stosowana w leczeniu ustalana jest indywidualnie dla każdego pacjenta i zależna od masy ciała i wyników badań laboratoryjnych chorego. Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na białko ludzkie C, białko mysie lub heparynę. Wyjątek od tego stanowi użycie substancji czynnej w stanach zagrażających życiu pacjenta związanych z powikłaniami zakrzepowymi.