Lewodropropizyna

Lewodropropizyna to lek przeciwkaszlowy, który działa głównie obwodowo na oskrzela. Wykazuje również działanie przeciwhistaminowe i znoszące skurcz oskrzeli. U zwierząt stwierdzono także działanie miejscowo znieczulające. Mechanizm działania przeciwkaszlowego polega na hamującym wpływie na aktywację włókien C. Lewodropropizyna hamuje skurcz oskrzeli wywołany histaminą, serotoniną i bradykininą, nie wykazuje działania w przypadku skurczu oskrzeli indukowanego acetylocholiną.

Po podaniu doustnym wchłania się szybko. Dostępność biologiczna wynosi 75%. W 11–14% wiąże się z białkami osocza. Czas półtrwania wynosi 1–2 h. Lek jest wydalany głównie z moczem w postaci niezmienionej oraz w postaci metabolitów (skoniugowanej lewodropropizyny i wolnej lub skoniugowanej p-hydroksylewodropropizyny). W ciągu 48 h wydalane jest 35% podanej dawki leku. Badania wykazały, że stosowanie dawek wielokrotnych (3 ×/d przez 8 dni) nie zmienia profilu wchłaniania i wydalania leku; lewodropropizyna nie kumuluje się w organizmie. Nie wykazano różnic w farmakokinetyce leku u dzieci, osób w podeszłym wieku oraz u chorych z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek.

Lewodropropizyna jest stosowana w objawowym leczeniu kaszlu. Nie należy stosować leku u osób z nadwrażliwością na którykolwiek składnik preparatu, nadmiernym wydzielaniem śluzu w drzewie oskrzelowym, zaburzeniami czynności rzęsek nabłonka oskrzelowego, w ciąży, okresie karmienia piersią. Stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku; modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Zachować szczególną ostrożność u dzieci do 24. mż. ze względu na ograniczone badania w tej grupie wiekowej. Stosować ostrożnie u chorych z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <35 ml/min).