Fenytoina

Fenytoina to organiczny związek chemiczny, pochodna hydantoiny. Jest stosowana jako lek o działaniu przeciwdrgawkowym i przeciwarytmicznym. Substancja działa na korę ruchową mózgu, ograniczając ilość pobudzeń w ośrodkach pnia mózgu. Dzięki temu fenytoina zmniejsza częstość występowania napadów częściowych oraz napadów toniczno–klonicznych.

Fenytoina jest słabo rozpuszczalna w wodzie, dlatego jej wchłanianie z przewodu pokarmowego jest zmienne (30–97%). Przyjęcie leku z posiłkiem zwiększa jego wchłanianie. Metabolizowana jest w wątrobie, głównie do nieczynnego metabolitu, który wydalany jest przez nerki. Ok. 2% leku wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej. Część populacji jest genetycznie niezdolna do metabolizowania fenytoiny. Ok. 90% dawki leku wiąże się z białkami osocza (z wyjątkiem noworodków, chorych z hipoalbuminemią i mocznicą). Biologiczny okres półtrwania może znacznie różnić się u poszczególnych osób i w zakresie dawek terapeutycznych wynosi średnio 22 h (zakres 7–42 h). Czas do osiągnięcia stanu stacjonarnego (czyli stanu, w którym szybkość wydalania leku równa jest szybkości jego dostarczania do organizmu) wynosi 7–10 dni, niekiedy do kilku tygodni, ponieważ fenytoina hamuje swój własny metabolizm. Z tego powodu zaleca się ustalanie dawkowania leku na podstawie wyników oznaczeń stężenia fenytoiny we krwi (występują znaczne różnice w stężeniu u poszczególnych pacjentów – optymalne stężenie terapeutyczne wynosi 10–20 mg/ml). Lek przenika przez barierę łożyska i do pokarmu kobiecego.