Beta-metylodigoksyna

Beta-metylodigoksyna to organiczny związek chemiczny, lek nasercowy z grupy glikozydów, będący estrem metylowym digoksyny. Działa inotropowo dodatnio, co oznacza, że zwiększa siłę skurczu mięśnia sercowego. W efekcie zwiększa pojemność wyrzutową serca, czyli ilość krwi, którą serce jest w stanie wypompować w ciągu minuty.

Dodatkowo, beta-metylodigoksyna zwalnia akcję serca (działanie chromotropowo ujemne), co prowadzi do obniżenia częstości rytmu serca. Związek ten podwyższa również ciśnienie tętnicze krwi i obniża ciśnienie żylne.

Beta-metylodigoksyna jest stosowana w leczeniu niewydolności serca i niektórych zaburzeń rytmu serca (arytmii). Może być stosowana w terapii skojarzonej z inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE) lub z lekami moczopędnymi.

Zwykle stosowane dawki są dawkami średnimi, które wymagają czasami znacznej zmiany w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Początkowa dawka wynosi od 0,15 do 0,6 mg, w zależności od tego, czy celem jest szybkie czy wolne nasycenie glikozydem. Większe dawki beta-metylodigoksyny stosuje się w dawkach podzielonych. W leczeniu podtrzymującym pacjenci otrzymują beta-metylodigoksynę raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Skuteczną kontrolę w zakresie odpowiedzi komór u pacjentów z migotaniem przedsionków można uzyskać stosując beta-metylodigoksynę w doustnej dawce dobowej od 0,2 do 0,3 mg. Tę dawkę dobową można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych.