Edicin

Edicin zawiera substancję czynną – wankomycynę. Wankomycyna jest antybiotykiem glikopeptydowym wytwarzanym przez bakterie Nocardia orientalis, działającym na wiele bakterii Gram-dodatnich, w tym na Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, paciorkowce alfai beta-hemolizujące, paciorkowce grupy D, Corynebacterium spp. i Clostridium spp.

Edicin podawany we wlewie dożylnym wskazany jest:
 w leczeniu niżej wymienionych ciężkich zakażeń wywołanych przez drobnoustroje Gram-dodatnie niewrażliwe na inne leki przeciwbakteryjne oraz u pacjentów ze stwierdzonym uczuleniem na penicyliny i cefalosporyny:
– zapalenie wsierdzia;
– posocznica;
– zapalenie kości i szpiku kostnego;
– zakażenia ośrodkowego układu nerwowego;
– zakażenia dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc);
– zakażenia skóry i tkanek miękkich;
 w zapobieganiu:
– zapaleniu wsierdzia u pacjentów z nadwrażliwością na antybiotyki z grupy penicylin;
– zakażeniom po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy ustnej lub górnych dróg oddechowych oraz po innych zabiegach z dużym ryzykiem zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi.

Edicin podawany doustnie wskazany jest w leczeniu:
 rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez Clostridium difficile;
 gronkowcowego zapalenia jelit.

W innych zakażeniach wankomycyna podawana doustnie jest nieskuteczna.

Ten lek podawany jest w szpitalu przez wykwalifikowany personel. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki.

Lek podaje się w infuzjach dożylnych lub doustnie. Nie podaje się go w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) ani domięśniowo.

Podawanie w infuzjach dożylnych pacjentom z prawidłową czynnością nerek.
Dawkowanie u dorosłych
Działania niepożądane związane z podaniem leku w infuzji dożylnej zależą od stężenia i szybkości podania wankomycyny. Stężenie wankomycyny w roztworze po rozpuszczeniu nie powinno być większe niż 5 mg/ml. Lek podaje się powoli, przez co najmniej 60 minut, z szybkością nie większą niż 10 mg/min.
U niektórych pacjentów, u których konieczne jest ograniczenie objętości podawanych płynów, można zastosować roztwór o stężeniu najwyżej do 10 mg/ml.
Najczęściej stosowana dożylna dawka dobowa dla dorosłych wynosi 2 g. Należy ją podawać w 2 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych, tzn. 500 mg co 6 godzin lub 1 g co 12 godzin

Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Ze względu na osłabioną czynność nerek lekarz może zmniejszyć dawkę leku i zaleci kontrolowanie narządu słuchu.

Dawkowanie u dzieci
Dawkowanie u noworodków i niemowląt
U noworodków dawkowanie różni się od dawkowania u dzieci i dorosłych.
U noworodków i niemowląt całkowita dawka dobowa może być mniejsza.

Dawkowanie u noworodków
Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc., a następnie 10 mg/kg mc. co 12 godzin w pierwszym tygodniu życia oraz co 8 godzin do ukończenia 1. miesiąca życia.
Każdą dawkę podaje się przez co najmniej 60 minut.

Dawkowanie u niemowląt w wieku powyżej 1 miesiąca
Zazwyczaj stosowana dawka dożylna wynosi 10 mg/kg mc., podawanych co 6 godzin. Całkowita dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc. Każdą infuzję podaje się przez co najmniej 60 minut.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lekarz dostosowuje dawkę leku i (lub) przerwę między kolejnymi dawkami do stopnia niewydolności nerek.

Podawanie doustne
Zawartość fiolki może być również użyta do sporządzenia roztworu doustnego. Roztwór doustny przygotowuje się przez rozpuszczenie zawartości fiolki (500 mg wankomycyny) w 30 ml wody.
Odpowiednią dawkę można podać pacjentowi do wypicia lub przez zgłębnik nosowo-żołądkowy.
Smak leku może poprawić dodatek syropu.

>Dawkowanie u dorosłych i pacjentów w podeszłym wieku
Zazwyczaj stosowana doustnie dawka dobowa wynosi 500 mg do 2 g, w 3 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g.

Dawkowanie u dzieci
Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc., podawana w 3 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g.

W razie przedawkowanie należy przerwać podawanie leku lub zmniejszyć jego dawkę. Należy kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy. Leczenie jest objawowe. Ważne jest odpowiednie nawodnienie pacjenta w celu utrzymania właściwego przesączania kłębuszkowego, które jest głównym sposobem wydalania wankomycyny. Hemofiltracja i hemoperfuzja z użyciem żywic polisulfonowych są skuteczniejszą metodą szybkiego usuwania wankomycyny z organizmu niż hemodializa i dializa otrzewnowa.

Nie dotyczy.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje ciążę, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Wankomycynę można podawać podczas ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności, gdy w opinii lekarza korzyść z leczenia przeważa nad ryzykiem. Lekarz zaleci kontrolę stężenia wankomycyny w surowicy w celu zmniejszenia ryzyka działania toksycznego na płód.

Wankomycyna przenika do mleka kobiecego i dlatego można ją stosować w okresie karmienia piersią tylko w sytuacji, gdy inne antybiotyki okazały się nieskuteczne. Jeśli leczenie matki wankomycyną jest bezwzględnie konieczne, lekarz będzie starannie kontrolować stan niemowlęcia lub zaleci przerwanie karmienia piersią.