Amglidia

AMGLIDIA zawiera substancję czynną o nazwie glibenklamid, która należy do grupy leków zwanych pochodnymi sulfonylomocznika, stosowanych w celu zmniejszania stężenia cukru (glukozy) we krwi.

Lek AMGLIDIA stosuje się u noworodków, niemowląt i dzieci w leczeniu cukrzycy występującej przy urodzeniu (zwanej cukrzycą noworodkową). Cukrzyca noworodkowa jest chorobą, w której organizm dziecka nie uwalnia wystarczającej ilości insuliny do kontrolowania stężenia cukru we krwi; lek AMGLIDIA stosuje się wyłącznie u pacjentów, którzy jeszcze mają pewną zdolność wytwarzania insuliny.

Udowodniono, że pochodne sulfonylomocznika takie jak glibenklamid są skuteczne w pewnych mutacjach genetycznych odpowiadających za genezę cukrzycy noworodkowej.

Ten lek jest zawiesiną doustną, która jest wygodniejszym lekiem do stosowania u noworodków i małych dzieci w porównaniu z regularnymi wstrzyknięciami insuliny.

Jeśli po upływie kilku dni nie nastąpiła poprawa lub pacjent czuje się gorzej, należy zwrócić się do lekarza.

Dawkowanie
Terapię glibenklamidem powinien rozpoczynać lekarz z doświadczeniem w leczeniu pacjentów z cukrzycą o bardzo wczesnym początku. Dawka leku AMGLIDIA zależy od masy ciała dziecka i zostanie obliczona przez lekarza jako ilość (objętość) zawiesiny doustnej w ml, jaką należy odmierzyć strzykawką doustną (strzykawką 1 ml lub 5 ml) dostarczoną z lekiem. Lekarz przepisze określony rodzaj opakowania i moc leku, w tym strzykawkę, którą należy stosować. Nie należy podawać leku AMGLIDIA inną strzykawką. Ważne jest, aby nie modyfikować samodzielnie dawek leku AMGLIDIA ani insuliny, o ile nie zaleci tego lekarz dziecka.

Aby uniknąć podania zbyt dużej lub zbyt małej ilości leku, należy sprawdzić, czy stosowana jest prawidłowa moc leku i strzykawka doustna, zalecona przez lekarza.

Dawka początkowa leku AMGLIDIA wynosi 0,2 mg glibenklamidu na każdy kilogram (kg mc.) masy ciała na dobę, w dwóch dawkach podzielonych po 0,1 mg/kg mc. Wraz ze zwiększaniem dawki możliwe jest zazwyczaj zmniejszenie otrzymywanej przez pacjenta dawki insuliny, a następnie zaprzestanie jej stosowania.

W razie potrzeby można podawać większe dawki leku AMGLIDIA, na podstawie obserwacji stężenia glukozy we krwi, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi stopniowego zwiększania dawki podanymi przez lekarza prowadzącego.

W razie słabych wymiotów lekarz przepisze lek przeciwwymiotny i można będzie kontynuować stosowanie leku AMGLIDIA. W takich sytuacjach zwykle zalecane jest, aby w przypadku wystąpienia wymiotów w czasie krótszym niż 30 minut po podaniu leku AMGLIDIA można podać nową dawkę. W przypadku wystąpienia wymiotów w czasie dłuższym niż 30 minut po podaniu leku AMGLIDIA, nie należy podawać nowej dawki. W takiej sytuacji zawsze należy skonsultować się z lekarzem dziecka.

W przypadku silnych wymiotów lekarz prowadzący powinien dokonać ścisłej obserwacji pod kątem ketonemii i ketonurii. W przypadku stwierdzenia, że za silne wymioty odpowiadają ketonemia lub ketonuria, lekarz może ponownie rozpocząć terapię insuliną. W przypadku niezdolności do przyjmowania pokarmów lub napojów należy zgłosić się z dzieckiem na oddział przypadków nagłych w celu podania insuliny i perfuzji glukozy do czasu ustania wymiotów.

Sposób podawania
Lek zawsze należy podawać 15 minut przed karmieniem. Lek należy podawać o tej samej porze każdego dnia. W przypadku karmienia piersią zaleca się podawanie zawiesiny 15 minut przed karmieniem dziecka mlekiem.

Lek jest gotową do użycia zawiesiną doustną, którą należy podawać przez strzykawkę doustną z podziałką. Należy korzystać wyłącznie ze strzykawki doustnej umieszczonej w kartoniku. Strzykawka 1 ml jest cienka i mała, z podziałką co 0,05 ml. Strzykawka 5 ml jest gruba i długa, z podziałką co 0,1 ml.

Szczegółowa instrukcja stosowania znajduje się w załączonej ulotce.

Natychmiast zgłosić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty w aptece szpitalnej.

Istnieje ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Należy skontrolować stężenie cukru we krwi włośniczkowej dziecka i postępować zgodnie z instrukcjami opisanymi w punkcie 4 ulotki.

Ostre lub przewlekłe spożycie alkoholu może osłabiać hipoglikemizujące działanie glibenklamidu lub niebezpiecznie go wzmacniać w wyniku opóźnienia inaktywacji jego metabolizmu. Po jednoczesnym zastosowaniu alkoholu i glibenklamidu występowały między innymi nudności, wymioty, nagle zaczerwienienie, zawroty głowy, ból głowy, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej i nadbrzuszu oraz ogólne objawy przypominające kaca. Należy unikać jednoczesnego stosowania alkoholu i glibenklamidu.

Lek może być stosowany wyłącznie w leczeniu cukrzycy noworodkowej u noworodków, niemowląt i dzieci.

Lek nie jest przeznaczony do stosowania u kobiet w ciąży i pacjentki planujące ciążę powinny o tym poinformować lekarza prowadzącego. Zalecane jest, aby takie pacjentki zmieniły leczenie na stosowanie insuliny.

Wydaje się, że nie ma przeszkód dla karmienia piersią, ale w ramach środków ostrożności zalecane jest monitorowanie stężenia cukru we krwi u niemowląt karmionych wyłącznie piersią.

Prowadzenie pojazdów

Glibenklamid może zwiększać ryzyko małego stężenia cukru we krwi i z tego powodu ma umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów, uczestnictwo w ruchu drogowym lub obsługiwanie maszyn.